Pattern-Seeking Animals: «Οι λέξεις "prog" και "βιώσιμο" δεν ταιριάζουν πολύ»

Τα μέλη των Pattern-Seeking Animals είναι παλιές καραβάνες και του progressive rock χώρου, έχοντας ως κοινό πεδίο ορισμού της συνύπαρξη/συνεργασία τους στους Spock’s Beard. Κυκλοφορώντας σε ένα διάστημα μικρότερο του ενός έτους δυο εξαιρετικά άλμπουμ αποδεικνύουν με εντυπωσιακό τρόπο ότι ουδέποτε υπήρξαν ένα περιστασιακό project, όπως πολλοί θεώρησαν στην αρχή, αλλά ένα κανονικό συγκρότημα ήρθε για να μείνει, καθώς τόσο το περσινό ομότιτλο ντεμπούτο τους, όσο και κυρίως το ολόφρεσκο "Prehensile Tales" αποτελούν δύο από τις καλύτερες κυκλοφορίες μελωδικού progressive rock που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.

Με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους επικοινωνήσαμε με τον John Boegehold (βασικός συνθέτης και πλήκτρα) και τον Ted Leonard (φωνή και κιθάρα) και η ενδιαφέρουσα κουβέντα που προέκυψε ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη θετική εικόνα που έχουμε, τόσο για τους εν λόγω μουσικούς, όσο και για τους Pattern-Seeking Animals ως συγκρότημα.

Γειά σας, John και Ted. Ελπίζω να είστε καλά εσείς και οι δικοί σας αυτές τις περίεργες και δύσκολες εποχές.

Ted: Γειά σου Χρήστο! Εύχομαι κι εσύ να είσαι καλά!

John: Χαιρετώ! Οι εποχές είναι σίγουρα περίεργες, αλλά είμαι καλά, σε ευχαριστώ!

Συγκροτήματα όπως οι Yes κι οι Genesis έβγαζαν ένα άλμπουμ κάθε χρόνο, μερικές φορές και πιο σύντομα. Ήθελα να δω αν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε κι εμείς

Σε λιγότερο από ένα χρόνο, επιστρέφετε με ένα δεύτερο άλμπουμ των Pattern-Seeking Animals, το οποίο είναι υπέροχο, οπότε κατ’ αρχάς συγχαρητήρια! Αλήθεια, τι σας ώθησε να ενεργήσετε τόσο γρήγορα και να κυκλοφορήσετε ένα νέο άλμπουμ σε τόσο σύντομο - τουλάχιστον για τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας - διάστημα;

Ted: Δεν μπορώ να ξέρω για τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά γνωρίζω πως είχα τη δυνατότητα να ολοκληρώσω τα δικά κομμάτια της ηχογράφησης αρκετά πιο γρήγορα λόγω μιας απότομης έλλειψης σε οτιδήποτε είχα να κάνω με τα υπόλοιπα project μου. Όμως, επίσης, ο John έθεσε τον στόχο του να είμαστε διαρκώς παραγωγικοί από όταν γράφαμε το πρώτο άλμπουμ κι ο Dave, ο Jimmy κι εγώ ήμασταν ενθουσιασμένοι με αυτή την αναζωογονητική προοπτική.

John: Σε ευχαριστώ! Ξεκίνησα να σκέφτομαι όλα εκείνα τα συγκροτήματα που μου άρεσαν όταν ήμουν έφηβος και το πόσο συχνά κυκλοφορούσαν νέο υλικό. Οι Yes, οι Genesis κλπ έβγαζαν ένα άλμπουμ κάθε χρόνο, μερικές φορές και πιο σύντομα, σε σταθερή βάση. Παρόλο που αυτές είναι πολύ διαφορετικές εποχές και το να ηχογραφήσεις ένα άλμπουμ περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα, σκέφτηκα πως θα ήθελα να δω αν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε κι εμείς. Πάντα γράφω πολύ υλικό και ήμασταν τυχεροί που δεν προέκυψαν προβλήματα με άλλες υποχρεώσεις στο πρόγραμμα, τεχνικά θέματα και λοιπά στην πορεία.

Μου άρεσε πάρα πολύ το πρώτο σας άλμπουμ και τώρα απολαμβάνω το "Prehensile Tales" εξίσου, αν όχι περισσότερο. Παρόλο που στον πυρήνα του ο ήχος και συνθετική προσέγγιση παραμένουν αναγνωρίσιμα, έχω την αίσθηση ότι εντοπίζω μερικές διαφορές ανάμεσα στα δυο άλμπουμ. Για παράδειγμα τα AOR στοιχεία στο εναρκτήριο "Raining Hard In Heaven" ή την ανατολίτικη μελωδία στο "Why Don’t We Run". Είναι απλώς ιδέα μου ή προσπαθήσατε να ανακατέψετε περισσότερα στοιχεία αυτή τη φορά; Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι κύριες ομοιότητες και οι κύριες διαφορές των δυο άλμπουμ;

John: Δεν ξεκίνησα απαραίτητα να γράφω υλικό για αυτό το άλμπουμ σκεπτόμενος ότι θα ήθελα να δοκιμάσω μερικά διαφορετικά στυλ, αλλά αν έγραφα κάτι και σκεφτόμουν «ίσως θα ήταν ωραίο να προσέθετα ένα σόλο τρομπέτα εδώ» απλά θα το έκανα και δεν θα καθόμουν να σκεφτώ ιδιαίτερα αν αυτό ταιριάζει σε ένα prog άλμπουμ ή όχι. Αν ακουγόταν ωραία, τότε το κρατάγαμε.

Θεωρώ πως η βασική διαφορά μεταξύ των δυο άλμπουμ, πέραν του ότι προστέθηκαν φλάουτο, βιολί, σαξόφωνο κλπ αυτή τη φορά, ήταν πως το πρώτο άλμπουμ περιείχε υλικό από διαφορετικά projects και κάνα δυο παλιότερα τραγούδια, ενώ όλο το υλικό που περιλαμβάνεται στο "Prehensile Tales" γράφτηκε συγκεκριμένα για να είναι μέρος αυτού του άλμπουμ.

John, είσαι γνωστός ως συνθέτης πρώτα και κύρια και ήσουν ο βασικός συνθέτης του πρώτου άλμπουμ, αν δεν κάνω λάθος. Το ίδιο ίσχυσε και σε αυτό το άλμπουμ; Έχεις δίπλα σου εντυπωσιακούς (το λιγότερο) μουσικούς, οπότε με ποιο τρόπο συνδράμουν κατά τη διάρκεια της συνθετικής διαδικασίας; Αλήθεια, έχεις στο νου σου πως μπορείς να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό τους όταν συνθέτεις ένα νέο τραγούδι;

John: Έγραψα το περισσότερο υλικό στο πρώτο άλμπουμ, ενώ ο Ted και ο Dave (σ.σ.: Meros – μπάσο) συνέγραψαν μαζί μου μερικά τραγούδια. Κατέληξα να γράψω τα πάντα μόνος μου στο "Prehensile Tales". Καθώς συνθέτω, πάντα έχω τα ταλέντα των υπόλοιπων παιδιών στο μυαλό μου και αφήνω σημεία ανοικτά για αυτούς να προσθέσουν σόλο, ρυθμούς, ριφφ, αρμονίες κλπ. Ποτέ δεν με απογοητεύουν με αυτά που προσθέτουν για να κάνουν ένα τραγούδι καλύτερο.

Στον ελεύθερο χρόνο μου πάντα ξόδευα περισσότερη ώρα στην κιθάρα παρά στα φωνητικά

Ted, όλοι γνωρίζουμε καλά (οκ, όσοι σε ακολουθούμε από τη δεκαετία του ’90 και τους Enchant) πως είσαι φοβερός τραγουδιστής και συνθέτης, αλλά με τους Pattern-Seeking Animals αναδεικνύεται το ταλέντο σου και στην κιθάρα. Παίζεις βέβαια κιθάρα και με τους Spock’s Beard και με τους Enchant και έχεις περιοδεύσει με τους Transatlantic, αλλά εδώ έχεις κάπως διαφορετικό ρόλο νομίζω. Πως είναι για σένα να παίρνεις κι αυτό το ρόλο;

Ted: Με όλες τις υπόλοιπες μπάντες είχα ξεκάθαρα έναν υποστηρικτικό ρόλο (και απολύτως δίκαια αν σκεφτείς ποιους υποστήριζα). Τον ευχαριστιέμαι πολύ αυτό τον ρόλο! Στον ελεύθερο χρόνο μου πάντα ξόδευα περισσότερη ώρα στην κιθάρα παρά στα φωνητικά ή σε οποιοδήποτε άλλο όργανο, οπότε είναι ωραίο να έχω τον κύριο ρόλο έτσι για αλλαγή.

Η λέξη «βιώσιμος» δεν ταιριάζει και τόσο καλά όταν μιλάμε για prog

Ζούμε σε εποχές που η διάσπαση της προσοχής όσον αφορά στην ακρόαση της μουσικής γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αμφιβάλλω αν πολύς κόσμος ακούει καν ολόκληρα τραγούδια πλέον. Κι εσείς έρχεστε και γράφετε υπέροχα τραγούδια, γεμάτα μελωδίες που διαρκούν 12 ή 17 λεπτά, όπως το "Soon But Not Today" και το "Lifeboat". Αλήθεια, πόσο μεγάλη πρόσκληση μπορεί να είναι για έναν καλλιτέχνη να ξεκινήσει ένα συγκρότημα που θα παίζει αυτού του του είδους τη μουσική στις μέρες μας και πόση προσπάθεια χρειάζεται για να κρατηθεί βιώσιμο;

Ted: Θα έλεγα πως πρώτα πρέπει να γίνει βιώσιμο για να μπορέσει να κρατηθεί έτσι… χαχα

John: Συμφωνώ με τον Ted. Δεν είμαι σίγουρος αν η λέξη «βιώσιμος» ταιριάζει και τόσο καλά όταν μιλάμε για prog. Αλλά νομίζω πως κάθε prog καλλιτέχνης που μπορεί να γράψει συναρπαστικά τραγούδια, με υψηλό μουσικό επίπεδο, που κρατάνε την προσοχή σου (είτε διαρκούν τρία ή τριάντα λεπτά) θα χτίσει ένα κοινό αν μπορέσει να μείνει σταθερός σε αυτό.

Είναι πραγματική τέχνη το να μπορείς να γράψεις ένα καλό 3λεπτο pop τραγούδι

Βέβαια πέραν από – υπέροχα επαναλαμβάνω – μακροσκελή τραγούδια, έχετε και πιο μικρά σε διάρκεια τραγούδια σαν το "Why Don’t We Run?" που είναι ταυτόχρονα pop και prog και δουλεύουν καταπληκτικά. Όπως είχατε και στο ντεμπούτο σας, πχ τα "These Are My Things", "We Write The Ghost Stories". Μήπως τελικά είναι πιο δύσκολο να γράψει κάποιος συντομότερα και πιο εστιασμένα τραγούδια που παραμένουν ενδιαφέροντα σαν αυτά; Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πολλούς να κατέχουν αυτή την τέχνη…

John: Σε ευχαριστώ και πάλι. Ποτέ δεν έχω συγκεκριμένη διάρκεια στο μυαλό μου όταν γράφω ένα τραγούδι. Στην πραγματικότητα, φτάνω σε ένα σημείο που σκέφτομαι «ok, δεν ακούω κάτι άλλο να προσθέσω», οπότε σταματάω να γράφω. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα όλα έχουν να κάνουν με το να ταιριάξω τους στίχους, να κόψω τα αχρείαστα μέρη και να κάνω μικροδιορθώσεις ώστε να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Λέγοντας αυτό, οφείλω να ομολογήσω πως πάντα με εντυπωσίαζαν με τους συνθέτες που μπορούν να γράψουν ένα φοβερό 3λεπτο pop τραγούδι με σπουδαίες μελωδίες, χτισίματα, αλλαγές κλπ. Είναι πραγματική τέχνη το να μπορείς να το κάνεις αυτό.

Όσα περισσότερα πράγματα ακούς, τόσα περισσότερα διαθέτεις στο μουσικό λεξιλόγιό σου

Στα τραγούδια σας κάποιος θα βρει φοβερές μελωδίες, πιασάρικα ρεφρέν και μια πολύ σωστή ισορροπία μεταξύ μελωδιών και τεχνικότητας που αφενός διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο, αφετέρου διαφοροποιεί τη μουσική σας από τα συνηθισμένα συνθετικά μοτίβα. Θα λέγατε πως εκεί έγκειται η ουσία της μουσικής σας; Επίσης, εκεί δεν βρίσκεται η ουσία της καλής prog μουσικής;

John: Όταν ανακάλυψα την prog μουσική ως έφηβος και εθίστηκα έκτοτε σε αυτή, συνέχισα να ακούω κι άλλα είδη μουσικής. Ποτέ δεν με κουράζει το να ακούω μια εξαιρετική μελωδία ή ένα υπέρ-κολλητικό chorus. Το να ακούω σύγχρονους καλλιτέχνες είτε είναι pop, είτε EDM, είτε hip-hop κλπ, με κρατάει ενεργό στο να ανακαλύπτω νέους ήχους, ενορχηστρώσεις τραγουδιών και ιδέες στον τομέα της παραγωγής, τα οποία βάζω μέσα στην εξίσωση όταν γράφω νέο υλικό. Για παράδειγμα υπάρχει ένα πολύ ωραίο sweeping filter εφέ που άκουσα σε ένα τραγούδι της Selena Gomez (συγκεκριμένα στο "Back To You") πέρσι και το οποίο χρησιμοποίησα σε κάνα δυο μέρη με ακουστική κιθάρα στο "Prehensile Tales". Κατά την άποψή μου, όσα περισσότερα πράγματα ακούς, τόσα περισσότερα διαθέτεις στο μουσικό λεξιλόγιό σου για να δουλέψεις σε δημιουργικό επίπεδο.

Θα με ενδιέφερε να μάθω κάποια πράγματα σχετικά με τη στιχουργική προσέγγιση των τραγουδιών του άλμπουμ. Ποιος είναι ο βασικός στιχουργός και με τι καταπιάνονται; Μου μοιάζουν καλογραμμένοι και θα ήθελα να γνωρίζω πόσο σημαντικούς τους θεωρείτε για τη μουσική σας;

John: Εγώ έγραψα τους στίχους στο "Prehensile Tales". Γνωρίζω ότι πολλοί στιχουργοί γράφουν με βάση τις προσωπικές τους εμπειρίες αλλά πάντα θεωρώ τη ζωή μου αρκετά βαρετή οπότε δεν υπάρχει και πολύ υλικό για τα τραγούδια μου από εκεί. Με λίγες εξαιρέσεις προσπαθώ να γράψω σαν να έγραφα ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Επίσης, μου αρέσει να δημιουργώ εικόνες και να μην κάνω πάντα πολύ προφανές σε τι αφορά ένα τραγούδι.

Ξεφορτώθηκα όλα μου τα βινύλια άμεσα μόλις όλα ήταν διαθέσιμα σε CD και μετά όταν τα iTunes εμφανίστηκαν ρίπαρα όλα μου τα CD και τα ξεφορτώθηκα κι αυτά

Μιας και ανέφερα τους στίχους, δεν μπορώ να μην σταθώ στο πόσο γέλασα ταυτιζόμενος με τους στίχους του "These Are My Things" από το πρώτο άλμπουμ. Και σκεφτόμουν πως εμείς οι συλλέκτες είμαστε λίγο παρεξηγημένοι στην ψηφιακή εποχή. Αλλά, πραγματικά, δεν θα ήταν πολύ ωραίο αν έβρισκες ένα νέο παιδί με συλλογή από δίσκους αυτές τις μέρες; Ή μήπως είναι αδύνατο;

John: Είναι αστείο που το αναφέρεις. Εμπνεύστηκα το "These Are My Things" από έναν τύπο που το σπίτι του είναι γεμάτο πράγματα που συλλέγει. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, σκέφτηκα την κατάσταση στην οποία ο πρωταγωνιστής έχει αφήσει την εμμονή του να κυριεύσει τη ζωή του. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω το ψώνιο με τη συλλογή, οπότε ξέρω πως είμαι μειονότητα, αλλά πραγματικά μου είναι τελείως μυστήρια η αναβίωση του βινυλίου, ειδικά από νέα παιδιά. Ξεφορτώθηκα όλα μου τα βινύλια άμεσα μόλις όλα ήταν διαθέσιμα σε CD και μετά όταν τα iTunes εμφανίστηκαν πριν από 14-15 χρόνια, ρίπαρα όλα μου τα CD και τα ξεφορτώθηκα κι αυτά. Από τότε αγοράζω μόνο digital. Ακούω διαρκώς μουσική οπότε η πρόσβαση και η άνεση του να έχω χιλιάδες άλμπουμ και τραγούδια άμεσα, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, μέσω των iTunes δεν ξεπερνιέται.

Θα ήθελα πάντως να μάθω την κεντρική ιδέα πίσω από το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ, το οποίο πιστεύω πως θα φαίνεται ακόμα πιο ωραίο σε βινύλιο, χαχα (σ.σ.: όντως φαίνεται)

John: Λόγω του ότι το άλμπουμ γράφτηκε τόσο γρήγορα, έφτασα σε ένα σημείο που δεν ήμουν σίγουρος αν θα είχαμε αρκετό χρόνο να αρχίσουμε τα πάρε-δώσε με κάποιο καλλιτέχνη για να σκεφτεί κάτι, οπότε ξεκίνησα να ψάχνω για κάποιο ήδη υπάρχον artwork. Έψαξα μια σειρά από διάφορα site καλλιτεχνών, στο instragram κοκ και εν τέλει έπεσα πάνω στον Mirek που ζει στην Πολωνία. Φτιάχνει κάποιες πολύ όμορφες, σουρεαλιστικές εικόνες οπότε επικοινώνησα μαζί του για να πάρω την άδεια για μια από αυτές. Αυτή που κατέληξε ως το εξώφυλλο απευθείας μου έκατσε ότι ταίριαζε απόλυτα.

Δεν γίνομαι νεότερος και για αυτό θα ήθελα να εμπλακώ σε όσα περισσότερα ποιοτικά πράγμα μπορώ

Τώρα, ως μεγάλος και παλιός οπαδός των Spock’s Beard ήθελα να πω το εξής. Όταν ξεκινήσατε τους Pattern-Seeking Animals σκεφτόμουν πως πρόκειται για μια spin-off μπάντα, ένα side project. Αν και πλέον μπορώ να διακρίνω καθαρά πόσο διαφέρουν τα δυο συγκροτήματα, θεωρείτε ότι είναι εύκολο να διακρίνει τις διαφορές κάποιος που δεν είναι τόσο κοντά στις μουσικές σας; Θα μπορούσε να μπερδέψει κάποιους ακροατές; Ή μήπως δεν έχει και τόση σημασία στην πραγματικότητα;

Ted: Δεν είμαι σίγουρος ότι έχει και τόση σημασία πλέον. Υπάρχουν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες που τρέχουν πολλαπλά projects στις μέρες μας. Θα έλεγα πως λειτουργώ με βάση το συναίσθημα που λέει πως δεν γίνομαι νεότερος και για αυτό θα ήθελα να εμπλακώ σε όσα περισσότερα ποιοτικά πράγμα μπορώ.

John: Λόγω του ποιοι εμπλέκονται, καταλαβαίνω γιατί κάποιοι το θεωρούν ως side-project ή ως spinoff, αλλά παρόλο που έγραφα με τους Spock’s Beard, δεν ήμουν ποτέ μέλος της μπάντας, οπότε δεν το βλέπω καθόλου έτσι.

Όταν όμως έχεις μια ιδέα ή κάποιο μέρος, πως διαχωρίζεις αν θα ταίριαζε καλύτερα στους Spock’s Beard ή στους Pattern-Seeking Animals; Έχουν υπάρξει περιπτώσεις σύγκρουσης μεταξύ των δυο συγκροτημάτων;

John: Οι Pattern-Seeking Animals δεν είχαν καν φτιαχτεί μέχρι αφότου του τελευταίο άλμπουμ των Spock’s Beard είχε τελειώσει από πλευράς μου, οπότε δεν υπήρξε ποτέ κάποια σύγκρουση. Όχι πως με ρώτησε κανείς πρόσφατα, αλλά δεν με βλέπω να γράφω για κάποια άλλη μπάντα πέραν των Pattern-Seeking Animals σε αυτή τη φάση.

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος οπαδός του να παίζω ζωντανά και η τελευταία φορά που το έκανα πρέπει να ήταν στις αρχές του ’90

Η μουσική βιομηχανία είχε φτάσει σε ένα στάδιο που πολλοί καλλιτέχνες έγραφαν ένα νέο άλμπουμ ως «υποχρέωση» καθώς είχαν κλεισμένες περιοδείες και αυτό ήταν προαπαιτούμενο. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να έχει ισχύ για τους Pattern-Seeking Animals ή καλλιτέχνες σας εσάς γενικότερα, αλλά δεν παύει κατά την άποψή μου να ήταν ένας παράγοντας που είχε αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα των κυκλοφοριών. Συμφωνείτε με αυτό;

Ted: Σαφέστατα! Ελπίζουμε πως δεν θα πέσουμε σε αυτή την παγίδα. Αλλά ο John γράφει τόσο πολύ υλικό συνεχόμενα για τόσα πολλά χρόνια (πιθανότατα δεκαετίες). Ειλικρινά, δεν ξέρω πως το κάνει…

John: Θεωρώ πως έχεις δίκιο αναφορικά με την υποχρέωση που συνδέει το γράψιμο με τις περιοδείες για πολλούς καλλιτέχνες, αλλά ποτέ δεν ήμουν μεγάλος οπαδός του να παίζω ζωντανά και η τελευταία φορά που το έκανα πρέπει να ήταν στις αρχές του ’90. Νιώθω πολύ πιο χαρούμενος να κάθομαι σπίτι σαν ερημίτης, γράφοντας και κάνοντας παραγωγή σε νέο υλικό. Νομίζω πως αν ήμουν σε μια μπάντα που θα έβγαζε νέα μουσική κάθε 3-4 χρόνια, θα ήταν πολύ ενοχλητικό και κυρίως θα το θεωρούσα ως μεγάλο χάσιμο του momentum, αλλά καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό.

Όλο και κάποιος θα βρει έναν τρόπο να κάνει τη μουσική βιομηχανία προσοδοφόρα ξανά. Τώρα το αν το κέρδος θα φτάσει ποτέ στους καλλιτέχνες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία

Τώρα, στη μετά covid-19 εποχή, η μουσική βιομηχανία θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει και κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα υπάρξουν ξανά περιοδείες. Θα υπάρξουν σίγουρα σημαντικές δυσκολίες, αλλά μήπως είναι και μια καλή αφορμή για μια νέα αφετηρία υπό την έννοια ότι θα στραφεί η προσοχή περισσότερο στη δημιουργία νέων άλμπουμ, ισορροπώντας κάπως τα πράγματα; Ποιες είναι οι σκέψεις σας αναφορικά με το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας;

Ted: Φαντάζομαι πως όλο και κάποιος θα βρει έναν τρόπο να την κάνει προσοδοφόρα. Τώρα το αν αυτό το κέρδος θα φτάσει ποτέ στους καλλιτέχνες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δεν μπορώ να πω για το σύνολο της βιομηχανίας, αλλά ο κόσμος πάντα θα μαζεύεται με τους φίλους του, παίζοντας με διάφορα όργανα και προσπαθώντας να δημιουργήσει κάτι.

John: Συμφωνώ! Όσον αφορά στο πότε ή υπό ποια μορφή θα επιστρέψει η μουσική βιομηχανία μετά την πανδημία, δεν νομίζω πως κανείς έχει ιδέα αυτή στιγμή. Ό,τι κι αν συμβεί πάντως, δεν έχω καμία αμφιβολία πως οι περισσότεροι θα προσαρμοστούν αρκετά καλά.

Αυτά από εμένα! Και πάλι θέλω να σας συγχαρώ για το "Prehensile Tales", το οποίο ελπίζω να λάβει την ανταπόκριση που τους αξίζει. Ελπίζω με κάποιο τρόπο να έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε κι από κοντά κάποια στιγμή!

Ted: Σε ευχαριστώ πολύ Χρήστο!

John: Ευχαριστούμε! Ευελπιστούμε να συναντηθούμε κάποια μέρα όταν θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε εκείνα τα μέρη του κόσμου ξανά!