Kevin Ridley: «Προσπαθώ να μη γράφω το ίδιο κομμάτι δώδεκα φορές»

Το δίχρονο της πανδημίας και τα γνωστά του αποτελέσματα στη μουσική: Ακύρωση ή ματαίωση συναυλιών με τους καλλιτέχνες να έχουν αρκετό διαθέσιμο χρόνο, ο οποίος αξιοποιήθηκε με τη δημιουργία νέων μουσικών. Ο συγκεκριμένος επέλεξε τη σύσταση νέας μπάντας και άφησε κατά μέρος το συγκρότημα - λατρεία του ελληνικού κοινού, με το οποίο πορεύεται αρκετά χρόνια είτε αρχικά ως παραγωγός, είτε στη συνέχεια ως τραγουδιστής. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού και σε αυτήν την περίπτωση, ο λόγος περνάει στον Kevin Ridley για μια πρώτη γνωριμία με τους Theigns & Thralls, αλλά και για λίγα λόγια για τους Skyclad βεβαίως. Folk in the British way.

Kevin σε καλωσορίζουμε και πάλι στις σελίδες μας. Νομίζω πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από την τελευταία φορά και είναι ευχαρίστησή μας που είσαι πάλι μαζί μας.

Γειά χαρά και σε ευχαριστώ για αυτήν τη συνέντευξη. Όντως έχει περάσει καιρός, αλλά πιστεύω ότι η πρόσφατη πανδημία έβαλε και αυτή το χεράκι της σε αυτό και όλοι μας χάσαμε μερικά χρόνια.

Λοιπόν, γιατί το όνομα Theigns & Thralls; Ποιος είναι ποιος και πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Για την ακρίβεια ακούγεται αρκετά επίκαιρο δεδομένου του τί συμβαίνει στην ήπειρό μας τους τελευταίους δύο μήνες.

Πρέπει να πω, κοιτώντας πίσω, ότι φαίνεται να υπήρξε μια «Εύρηκα!» στιγμή. Διάβασα πολλά ιστορικά μυθιστορήματα και μάλλον εστίασα αρκετά εκεί. Καθώς όμως δούλευα πάνω στο άλμπουμ, ξεκίνησα να συνθέτω ένα τραγούδι με αυτό το θέμα (πλούσιος - φτωχός άνθρωπος) και αποφάσισα όχι μόνο να γίνει ο τίτλος του, αλλά και το όνομα της μπάντας και ο τίτλος ολόκληρου του δίσκου. Ή μπορεί και να έγινε το ακριβώς αντίθετο. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, καθώς έγινε τόσο γρήγορα. Τέλος πάντων, θα πω ότι σημαίνει «αφέντης» και «υπηρέτης» αλλά αυτή είναι μάλλον η ευγενική εκδοχή του. Περισσότερο είναι «αφέντης» και «σκλάβος». Βασίζεται στην ιδέα ότι υπήρξε/υπάρχει ένας πλούσιος άνθρωπος στο κάστρο του και ένας φτωχός στην πύλη του, και ότι όλοι «πρέπει να ξέρουν τη θέση τους». Όπως είπες κι εσύ, φαντάζει ακόμα επίκαιρο και εύκολα μαντεύει κανείς, ποιος είναι ποιος.

Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν πώς να έρθουμε σε επαφή με τόσους μουσικούς μέσω των social media

Ποιο υπήρξε το σημείο κλειδί και από μια «περιστασιακή» μπάντα γίνατε «σταθερή» με ολοκληρωμένο δίσκο και σχέδια για περιοδείες;

Αρχικά, ήθελα απλά να έχω μία «περιστασιακή» μπάντα και να παίζουμε παλιά και νέα τραγούδια με φίλους, σε στυλ pub ας πούμε. Και μετά ήρθε η πανδημία, τα πάντα ακυρώθηκαν και βρεθήκαμε κολλημένοι με τα lockdown. Έτσι αποφάσισα να επικεντρωθώ στη σύνθεση και ηχογράφηση νέου υλικού. Σε εκείνο το σημείο πάντως δεν υπήρχε η έννοια της μπάντας, απλά εγώ και μερικοί φίλοι. Καθώς οι ηχογραφήσεις προχωρούσαν και οι συνθέσεις έπαιρναν «σάρκα και οστά» με τρόπους που δεν είχα σκεφτεί αρχικά, συνειδητοποίησα πως είχα στα χέρια μου ένα ολόκληρο άλμπουμ, και πως θα χρειαζόμουν μία «κανονική» μπάντα για να παίξουμε τα τραγούδια ζωντανά και να προωθήσουμε τον δίσκο. Έχω την εντύπωση πως αυτό το σημείο μετάβασης υπήρξε προς τα τελειώματα της ηχογράφησης και της μίξης, μόλις ξεκίνησα να σκέφτομαι δισκογραφική εταιρεία και το να παίξω ζωντανά μουσική και πάλι.

Οι John και Dave φαντάζουν σαν προφανείς επιλογές αφού προέρχονται από τη φολκ οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Το δε rhythm section, προερχόμενο απο την Ολλανδία, είναι μία έκπληξη. Πώς επέλεξες τους Arjon και Mike;

Ναι, ο John και ο Dave αναμείχθηκαν με το project από πολύ νωρίς. Ο Arjon στην πραγματικότητα αποτελεί μέλος των Skyclad εδώ και καιρό. Είναι ο οδηγός μας και μας έχει βοηθήσει σε πολλές συναυλίες στην Ευρώπη, στη Ρωσία και στην Ιαπωνία επίσης. Γνώριζα ότι παίζει μπάσο σε αρκετές cover bands στην Ολλανδία και καθώς ηχογραφούσα τα τραγούδια, ξεκινήσαμε να μιλάμε για αυτά: «Χρειάζεσαι μπασίστα;» Προφανώς και χρειαζόμουν, αλλά δεν είχε τον εξοπλισμό ηχογράφησης στο σπίτι μαζί του. Αυτό λύθηκε σύντομα και μαζί ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε το μπάσο στα τραγούδια. Αποφασίσαμε να κάνουμε τις πρόβες στην Ολλανδία, ως ένα πιο κεντρικό μέρος, και πρότεινε μερικούς ντράμερ. Ο Mike ήταν ένας από αυτούς, τα πήγε περίφημα στην audition και βρέθηκε στις τάξεις μας.

Η ζωή προσαρμόζεται, διαφοροποιείται και μοχθεί αλλά πάντα βρίσκει τον τρόπο να τα καταφέρει, τόσο εξελικτικά όσο και κοινωνικά

Πάμε τώρα στους 25(!) καλεσμένους στον δίσκο. Σκόπευες να μαζέψεις όσους περισσότερους μουσικούς από τη φολκ και Κέλτικη μουσική μπορούσες και να έβλεπες πώς θα πήγαινε;

Δε θα το έλεγα έτσι. Αρχικά ηχογράφησα όλα τα τραγούδια μόνος μου, παίζοντας κιθάρα και μαντολίνο, προγραμματίζοντας ντραμς και πλήκτρα κ.ο.κ. Ήξερα ότι έπρεπε να προσθέσω πραγματικό μπάσο και τύμπανα, όπως επίσης και μερικά φολκ/παραδοσιακά όργανα. Έτσι, ρώτησα μερικούς φίλους που παίζουν μπάσο, βιολί και πάει λέγοντας και στη συνέχεια άρχισα να ρωτάω και άλλους αν ήθελαν να συμμετέχουν. Δεν είχαν άπαντες σχέση με το folk metal. Καθώς το εγχείρημα μεγάλωνε, ρωτούσα και φίλους φίλων ψάχνοντας για προτάσεις μουσικών. Και κάπως έτσι προστέθηκαν οι φλογέρες και το ακορντεόν, το hurdy- gurdy, και μπόλικα δεύτερα φωνητικά.

Ποια υπήρξε η μεγαλύτερη πρόκληση δουλεύοντας με τόσους πολλούς ανθρώπους; Έχω την εντύπωση πως ο καθένας τους ξεχωριστά το ευχαριστήθηκε όσο δεν πάει.

Υποθέτω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση υπήρξε πώς να έρθουμε σε επαφή με τους μουσικούς μέσω των social media (δεν μπορούσαμε να βρεθούμε από κοντά), και στη συνέχεια να εξετάσουμε τις τεχνικές παραμέτρους, καθώς όλοι αυτοί οι μουσικοί έπρεπε να έχουν τη δυνατότητα ηχογράφησης από το σπίτι τους. Αν και αυτή ήταν μια εξελικτική διαδικασία, δεν υπήρξε αγχωτική, και όπως ανέφερες, όλοι φάνηκε να το διασκεδάζουν. Όλοι ήταν υποστηρικτικοί και ενθουσιώδεις με το εγχείρημα, το οποίο πιστεύω λέει πολλά για τους μουσικούς.

Λατρεύω την κουλτούρα στην Ισπανία, τον καιρό, τη μουσική, το φαγητό και βεβαίως το κρασί. Πώς να μη σ’αρέσει εκεί;

Εξερευνάς πολλές πτυχές της φολκ μουσικής με αυτόν τον δίσκο. Από το rock στο metal και από το punk στις μπαλάντες. Είναι αυτό το είδος της μουσικής που νιώθεις πιο κοντινό σου και που αγαπάς περισσότερο;

Σε ευχαριστώ που το εντόπισες αυτό. Ένα πράγμα που δεν ήθελα να κάνω, ήταν να γράψω το ίδιο κομμάτι δώδεκα φορές. Έχει πλάκα, γιατί όταν ξεκινούσα με τη μουσική, κάποιες από τις πρώτες μου επιρροές υπήρξαν μπάντες όπως οι Lindisfarne (από το Newcastle), μία folk - rock μπάντα. Με το πέρασμα των χρόνων προχώρησα σε πιο rock - metal παραγωγές και στα μέσα των ‘90s δεν είχα στην κατοχή μου ούτε μία ακουστική κιθάρα. Ίσως δουλεύοντας ως παραγωγός για τους Skyclad να ανανεώθηκε το ενδιαφέρον μου για τη φολκ μουσική; Πάντως, τα τελευταία είκοσι και βάλε χρόνια, σίγουρα χώθηκα πάλι σε όλα τα είδη της φολκ (κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο) και απολαμβάνω να χρησιμοποιώ ακουστικά/παραδοσιακά όργανα με rock/metal μπάντες.

Εν μέσω πανδημίας, ήταν ευκολότερο ή δυσκολότερο να ασχολείσαι με τα project σου;

Με κάποιο τρόπο ήταν εύκολο, γιατί είχες αρκετό ελεύθερο χρόνο. Δεν υπήρχε βιασύνη ή πίεση να τελειώσεις κάτι. Καμία προθεσμία. Από την άλλη βέβαια, ήταν δύσκολο γιατί δεν μπορούσες να συναντηθείς από κοντά με τους άλλους και να συζητήσετε λεπτομερώς τα πράγματα. Και έπρεπε να τους περιμένεις να ετοιμάσουν τα μέρη τους, αν και για να είμαι ειλικρινής, τα περισσότερα έγιναν αρκετά γρήγορα.

Υπάρχει σίγουρα μια ιστορία πίσω από κάθε τραγούδι, θα ήθελα να εστιάσεις σε τρία από αυτά: Στα αγαπημένα "Strive" και "The Highwayman" και στο πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, "Life Will Out".

Προσωπικά, το "Strive" έκανε τη διαφορά με την έννοια ότι έθεσε την κατεύθυνση που θα έπαιρνα με τους Theigns & Thralls. Το βλέπω ως ένα κομμάτι που συνδυάζει τον βαρύ ρυθμό με ένα απλό μα δυναμικό πανανθρώπινο μήνυμα ("strive but do no harm"), το οποίο ήθελα να περάσω με απλό και ευθύ συνάμα τρόπο. Όπως ίσως να γνωρίζεις, το "The Highwayman" είναι ένα πολύ γνωστό ποίημα, ένα από τα πιο δημοφιλή στην Αγγλία. Έπεσα πάνω του ενώ διάβαζα στην κόρη μου μια ιστορία για καληνύχτα, και πραγματικά μου άρεσε ο ρυθμός των λέξεων. Κάνοντας μια έρευνα, ανακάλυψα ότι υπήρχαν και άλλες εκδόσεις του εκεί έξω, αλλά επιθυμούσα να κάνω μία δική μου. Μία, με πολλή ενέργεια, «αίμα και σπλάχνα», αλλά και κάπως επική ταυτόχρονα. Παρ’ όλα αυτά, πίστευα ότι το ποίημα παραήταν μεγάλο για να γίνει τραγούδι, και έτσι χρειάστηκα την άδεια του εκδότη του δημιουργού, ώστε να προχωρήσω σε μια πιο σύντομη εκδοχή του. Ευτυχώς όλα εξελίχθηκαν ομαλά και η ιδέα μου έγινε πραγματικότητα, προσθέτοντας μερικά αφηγηματικά μέρη που θα συνέβαλαν στην ένταση.

To "Life Will Out" ξεκίνησε σαν ένα κομμάτι μουσικής που έκανα για μια θεατρική παράσταση. Μου αρέσει πραγματικά η απλότητα της δομής των ακόρντων και αποφάσισα να το αναπτύξω λίγο. Έχοντας ξεκινήσει με ένα ανθρώπινο μήνυμα, επιθυμούσα να το πάω λίγο παραπέρα με αυτήν τη σύνθεση. Πώς η ζωή προσαρμόζεται, διαφοροποιείται, μοχθεί αλλά πάντα δείχνει να βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει -εξελικτικά και παράλληλα κοινωνικά/πολιτικά-. Εν τέλει, ένα δύσκολο τραγούδι για σύνθεση, που όμως μόλις προσθέσαμε τις φλογέρες και τα γυναικεία φωνητικά, άρχισε να παίρνει μορφή. Ήταν τόσο δύσκολο, που αποφάσισα να γίνει και μια remixed εκδοχή του, περισσότερο ρυθμική και λιγότερο βαριά κιθαριστική.

Ένας δίσκος είναι προϊόν ανθρώπων - χρόνου - μέρους

Με ένα πρώτο άκουσμα, ο δίσκος φαίνεται ιδανικός για καταστάσεις πάρτυ. Μετά από αρκετές φορές πάντως, αυτή είναι η μισή αλήθεια, με την άλλη μισή να είναι η πολιτική θέση που παίρνεις μέσω των στίχων. Πόσο σημαντικό είναι να συνδυάζεις αυτά τα δύο σου «πρόσωπα»;

Και πάλι σε ευχαριστώ για αυτήν την επισήμανση. Είναι αλήθεια ότι σκόπευα να έχω μία είδους πάρτυ μπάντα, κυρίως για ζωντανές εμφανίσεις. Όντας όμως αυτός που είμαι, προσπαθώ όλα τα τραγούδια να εχουν κάποιο βάθος ή κάποιο στιχουργικό ενδιαφέρον. Πιθανόν, το καλύτερο παράδειγμα να είναι το "Today We Get To Play". Είναι όντως ένα διασκεδαστικό και εύθυμο τραγούδι, για το πώς να παίρνεις το καλύτερο που μπορείς, παρόλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που σου φέρνει η ζωή. Έγραψα τα κυριότερα του μέρη μερικά χρόνια πριν, αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος με τους στίχους, οπότε τους ξανάγραψα για αυτόν τον δίσκο. Το "The New Folk Devils" είναι ξεκάθαρα ένα πολιτικό τραγούδι, υπάρχει πάντως αυτή η διάσταση και σε τραγούδια όπως τα "Theigns & Thralls", "Strive" και "Life Will Out".

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε αρκετά τη Northumbria, κυρίως σε ιστορικές σειρές στην τηλεόραση. Σου λείπει αυτό το μέρος και πώς είναι η ζωή στην Ισπανία; Γενικά, πώς είναι η ζωή εκτός μπάντας;

Προφανώς και επισκέπτομαι ακόμα την οικογένειά μου στην Αγγλία και ευχαριστιέμαι να πηγαίνω στις ακτές της Northumberland ή στους λόφους και πέριξ του Ρωμαϊκού Τείχους. Είναι ένα φανταστικό μέρος, αν και όπως φαίνεται το ανακάλυψε πολύς ακόμα κόσμος λόγω πανδημίας και του μένουμε στην περιοχή μας. Από την άλλη, απολαμβάνω τη ζωή στην Ισπανία. Ταξιδεύουμε σε όλη τη χώρα και προσωπικά προτιμώ το βόρειο κομμάτι της. Την κουλτούρα, το φαγητό, τον καιρό, τη μουσική και κυρίως το κρασί. Γίνεται να μη σ’αρέσει;

Το artwork τού Renato Faccini εντυπωσιάζει με τις λεπτομέρειες και τα σύμβολά του. Θα μπορούσες να μας το «αποκωδικοποιήσεις»;

Δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρω, μπορώ όμως να σας πω μερικά πράγματα για αυτό. Όπως προανέφερα, μου άρεσε ανέκαθεν να διαβάζω ιστορία και αυτήν την περίοδο διαβάζω αρκετά ιστορικά μυθιστορήματα - κυρίως για τον Μεσαίωνα - με εξιτάρει η μεσαιωνική οπτική και η θεώρησή τους για τον κόσμο. Έτσι λοιπόν, έκανα μια μικρή έρευνα σχετικά με αυτά και τα αποθήκευσα σε φάκελο. Ένα από τα πράγματα που έψαξα ήταν τα μεσαιωνικά σύμβολα, γύρω από την αλχημεία κ.ο.κ. Σκεφτόμενος το project των Theigns & Thralls, βρήκα μια εικόνα του «Δρ. Θανάτου» (το κοράκι από τον καιρό της πανούκλας) σχεδιασμένη από τον φίλο μου Renato Faccini (έχει κάνει το artwork για τον προσωπικό μου δίσκο και για διάφορα σχέδια των Skyclad). Επικοινώνησα μαζί του για να τη χρησιμοποιήσω, αλλά όπως συνήθως κάνει, είπε ότι θα δούλευε πάνω σε κάτι εντελώς καινούργιο, βασισμένο σε όλα αυτά τα σύμβολα και σε εικόνες από εκείνες τις εποχές. Έχουμε λοιπόν εικόνες θανάτου, πλούτου, εξουσίας, αλχημείας και πάει λέγοντας, όλες ενωμένες σε μια εξαιρετική απεικόνιση.

Με τους Skyclad θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, υπήρχαν ήδη νέες συνθέσεις που δεν προχώρησαν λόγω της πανδημίας

Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω ορισμένα πράγματα για μία από τις μεγαλύτερες αγάπες του ελληνικού κοινού, τους Skyclad: Έχετε έρθει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, ενώ υπήρξατε και headliners στο Up The Hammers Festival στο An club. Αυτήν τη φορά η σκηνή είναι αρκετά μεγαλύτερη και θυμίζει αυτή του θρυλικού Ρόδον. Τί προσδοκίες έχετε και τί να περιμένει το κοινό από εσάς;

Όντως, παίξαμε στο UTHF το 2010 σε μια αρκετά μικρή σκηνή αν θυμάμαι καλά. Χαίρομαι που τώρα θα είναι μεγαλύτερη και σε αυτό το live μάς ζητήθηκε να παίξουμε ένα "old school set" από τα πρώτα έξι άλμπουμς των Skyclad. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς θα παίξουμε μαζί ζωντανά μετά από πάνω από δύο χρόνια, και θα χρειαστεί να ξαναπροβάρουμε μερικά από αυτά τα τραγούδια.

Κάτι που βρήκα εντυπωσιακό σε αυτούς τους δίσκους, είναι ο διαφορετικός ήχος και παραγωγή από τον έναν στον άλλον. Πώς προσέγγιζες τότε το όλο θέμα του ήχου;

Νομίζω ότι στα πρώτα έξι άλμπουμ (στα πρώτα δέκα χρόνια στην πραγματικότητα), δεν υπήρχε σταθερός κορμός στα μέλη του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να έχεις διαφορετικούς μουσικούς σε κάθε δίσκο. Επιπλέον, υπήρχαν πάντα χρονικοί περιορισμοί (άρα όχι πολύς διαθέσιμος χρόνος για demos και προπαραγωγή), και χρησιμοποιούσαμε διαφορετικά στούντιο για τη μίξη σχεδόν πάντα. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό, ειδικά αν λάβεις υπόψη ότι ένας δίσκος είναι προϊόν ανθρώπων - χρόνου- μέρους. Για παράδειγμα, η εμπειρία μας στις ΗΠΑ για τη μίξη του "The Silent Whales Of Lunar Sea" που δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και το πότε αποφασίσαμε να πειραματιστούμε με την τεχνολογία (με samples και συχνότητες) στο "Prince Of The Poverty Line", οδήγησαν σε διαφορετικά ηχητικά αποτελέσματα.

Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από το "Forward Into The Past" και οχτώ από την επιστροφή του Dave Pugh, σε μία κατά τ’ άλλα σταθερή μπάντα για περίπου είκοσι χρόνια. Υπάρχουν σχέδια για νέο δίσκο; Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι υπόλοιποι και η μπάντα γενικότερα;

Ο σημαντικότερος παράγοντας βεβαίως είναι η πανδημία, που σταμάτησε τα πάντα για πάνω από δύο χρόνια. Μόλις τελειώσαμε το "Forward Into The Past" έπρεπε να το προωθήσουμε εννοείται και παράλληλα θέλαμε να συνθέσουμε νέα μουσική όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Πάντα αυτό είναι το πλάνο και για να είμαι ειλικρινής, το πετύχαμε και είχαμε τον κορμό για μερικά τραγούδια. Μόλις όμως χτύπησε η πανδημία, δεν μπορούσαμε πλέον να συναντιόμαστε και να προβάρουμε και κατά κάποιον τρόπο χάσαμε το συνδετικό μας κρίκο. Υπήρχαν και άλλα projects που κάποιοι από εμάς είχαν σχέση, οπότε όλο αυτό πήρε χρόνο. Τώρα που οι περιορισμοί έχουν αρθεί και μπορούμε πάλι να ταξιδεύουμε, το σχέδιο είναι να συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε, να προβάρουμε το νέο υλικό, ώστε να γράψουμε ορισμένα demos και να ηχογραφήσουμε τον νέο δίσκο λίγο αργότερα.

Είσαι φίλαθλος της Newcastle Unites F.C. Τί κλίμα επικρατεί στην πόλη τώρα, στην εποχή της ιδιοκτησίας των Σαουδαράβων;

Μα φυσικά ακολουθώ ακόμα "The Toon" (σ.σ: το παρατσούκλι της ομάδας από τον τρόπο που προφέρουν τη λέξη town). Ζώντας όμως στη Μαδρίτη τώρα, δεν επιστρέφω συχνά για να δω τα παιχνίδια της. Πιστεύω πάντως πως οι φίλαθλοι είναι πραγματικά χαρούμενοι που η ομάδα έχει νέους ιδιοκτήτες με φιλοδοξίες. Αν και, όπως οι περισσότεροι φίλαθλοι, τους ενδιαφέρει περισσότερο πώς παίζει η ομάδα τους παρά ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της. Δεν μπορούν να ελέγξουν ποιος αγοράζει την ομάδα ή ακόμα ποιος κρίνεται ως «κατάλληλος», αλλά έχω την εντύπωση ότι η ομάδα και η πόλη ανυπομονούν για καλύτερες μέρες.

Αυτά από μένα Kevin. Ανυπομονώ να σε δω σύντομα, τόσο με τους Theigns & Thralls, όσο και με τους Skyclad. Είναι πάντα απίστευτο να χορεύουμε το "Spinning Jenny", είμαι όμως σίγουρος ότι και με το "The Highwayman" μπορεί να γίνει ένας μικρός χαμός. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και ανυπομονώ να δω τις χορευτικές σας ικανότητητες στο "The Highwayman" σύντομα.