Sebastian Ramstedt (Black Trip): «Βαριέμαι τα μεγάλα σε διάρκεια άλμπουμ»

Με τον δεύτερό τους δίσκο, "Shadowline", οι Σουηδοί Black Trip εμβάθυναν σε όλα τα επίπεδα και από το τόσο παλιακό heavy metal που ακούγεται σαν hard rock του ντεμπούτου τους, "Goin' Under", πήγαν ακόμη μερικά χρόνια πιο πίσω, παρουσιάζοντας ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Ενάμιση χρόνο λοιπόν μετά την παρθενική τους εμφάνιση στην χώρα μας και την τότε συνομιλία μας, ο Sebastian Ramstedt παίρνει την σκυτάλη από τους Joseph Tholl και Jonas Wikstrand, απαντώντας στις πολλές και ελπίζουμε ενδιαφέρουσες ερωτήσεις μας.

Πρώτα απ' όλα, συγχαρητήρια για την κυκλοφορία ενός ακόμη τρομερού δίσκου!
Joseph Tholl: Σ' ευχαριστώ, είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα και πραγματικά χαρούμενος που ο κόσμος φαίνεται να έχει την ίδια γνώμη.

Σχετικά με το "Shadowline", λοιπόν, υπάρχουν μερικά πράγματα που θα ήθελα να επισημάνω. Το πρώτο είναι ότι υπάρχει μία μετατόπιση προς την '75-'80 περίοδο του hard rock, ενώ το ντεμπούτο σας επικεντρώνεται στα έτη '80-'81, όταν δηλαδή προέκυπταν οι αμιγώς metal μπάντες.
J.T.: Για να είμαι ειλικρινής, δεν σκέφτομαι με όρους του παρελθόντος όταν γράφω μουσική για τους Βlack Trip. Για εμένα είναι κάτι σύγχρονο, οπότε δεν μπορώ να πω ότι αυτή την φορά όντως κοιτούσαμε στην περίοδο '75-'80, αντί της περιόδου '80-'81. Προτιμούμε να χρησιμοποιούμε εξοπλισμό από τα χρόνια που το αποτέλεσμα ήταν ηχητικά το καλύτερο, γι' αυτό ίσως ακουγόμαστε ρετρό. Εάν επιλέγαμε να ηχογραφήσουμε με μοντέρνα παραγωγή, οι αναφορές θα ήταν νομίζω εντελώς διαφορετικές.

Το δεύτερο είναι ότι η μπάντα φαίνεται πιο συμπαγής τώρα και το υλικό είναι περισσότερο πολύπλευρο, και ως εκ τούτου, υψηλότερης ποιότητας.
Sebastian Ramstedt: Ευχαριστώ, νομίζω πως όντως έχουμε αναπτυχθεί σαν μπάντα.Στο πρώτο άλμπουμ ο Peter είχε γράψει τα riff στο σπίτι του, χωρίς πρόθεση να σχηματιστεί μια κανονική μπάντα. Όταν όμως ξεκινήσαμε να προβάρουμε τα τραγούδια του "Going Under", νιώσαμε πως το πράγμα πήγαινε για κάτι μεγαλύτερο. Τότε ήταν που το project Black Trip έγινε μπάντα.

Επίσης, η κιθαριστική δουλειά είναι εκπληκτική, αυτό όμως που με εκπλήσσει περισσότερο είναι ότι ο Peter παίζει κιθάρα μερικά μόλις χρόνια, ενώ το παρελθόν του Sebastian είναι death και black metal.
S.R.: Σ' ευχαριστώ ξανά. Ο Peter είναι ένας πολύ καλός μουσικός και μεταπήδησε πολύ γρήγορα από τα τύμπανα στην κιθάρα. Όσον αφορά εμένα, υπήρξα κυρίως σε ακραίες metal μπάντες, αλλά όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα στα μέσα των '80s, ήταν το heavy metal και το hard rock που αποτέλεσε έμπνευση. Το να μεταβώ λοιπόν από το tremolo riffing στην πεντατονική και τα solo δεν ήταν πολύ δύσκολο. Μας πήρε όμως κάποιο διάστημα μέχρι να κάνουμε τις κιθάρες να «πάλλονται» μαζί.

Το τελευταίο αλλά σημαντικότερο είναι ότι δεν υπάρχει κανένα filler, σε βαθμό μάλιστα που το cliché all-killer-no filler φαίνεται πολύ φτωχό.
S.R.: Ξέρεις, δεν κάνουμε δίσκους των δεκατριών τραγουδιών. Είχαμε αρκετό επιπλέον υλικό και για τα δύο άλμπουμ αλλά επιλέξαμε να ηχογραφήσουμε μόνο τα τραγούδια που μπορούσαν να σταθούν από μόνα τους. Συνήθως βαριέμαι αρκετά να ακούω μεγάλα σε διάρκεια άλμπουμ. Για εμένα είναι καλύτερο να βάζεις 45 λεπτά καλής μουσικής που ο κόσμος θα θέλει να ακούσει ξανά και ξανά. Και κατόπιν ξεκινάς να δουλεύεις στο επόμενο άλμπουμ αντί να έχεις μη ολοκληρωμένα τραγούδια σαν filler.

Θα μπορούσες να αναφερθείς στην συνεισφορά των μελών, δεδομένης της έως τώρα διαδρομής τους στην μουσική, η οποία είναι λίγο-πολύ γνωστή;
S.R.: Joseph και Jonas έχουν πολύ πιο ευρύ υπόβαθρο απ' όσο θα μπορούσες να φανταστείς. Και οι δυο τους είναι σπουδαγμένοι μουσικοί και κατέχουν πολλά διαφορετικά είδη. Ο Johan αρέσκεται κυρίως στο ακραίο metal με αρκετά τεχνικά και γρήγορα τύμπανα. Ο Peter ξεκίνησε να παίζει κιθάρα κοπιάροντας riff από το NWOBHM, οπότε το ύφος των Black Trip του ταιριάζει μια χαρά. Ο Johan όμως ήταν πάντοτε ένας φανταστικός μπασίστας σε blues ύφος. Στις περισσότερες ακραίες metal μπάντες που ήταν έπαιζε κιθάρα.



Το γεγονός ότι ο Jonas και ο Joseph από την μία, και ο Peter, ο Sebastian και ο Johan από την άλλη, έχουν κοινό μουσικό παρελθόν εκτός και πριν τους Black Trip, προφανώς έχει την σημασία του.
S.R.: Ναι, μπορείς να θεωρήσεις ότι οι Black Trip είναι δύο στρατόπεδα. Όταν όμως βρισκόμαστε αυτό τρόπον τινά φεύγει. Προερχόμαστε από διαφορετικές γενιές αλλά μοιραζόμαστε την αγάπη για το heavy metal.

Γιατί αποφασίσατε να δουλέψετε με τον Nicke Andersson ως παραγωγό του δίσκου και να ηχογραφήσετε  στο δικό του στούντιο;
S.R.: Είναι παλιός μας φίλος και υπερ-ταλαντούχος μουσικός. Επίσης, του αρέσει η μουσική μας. Νιώθουμε περισσότερο άνετα κάνοντας ένα άλμπουμ με κάποιον που βρίσκεται κοντά στην μπάντα. Σε κάνει να νιώθεις άνετα στο στούντιο, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για εμάς.

Κάθε μπάντα που επιλέγει να παίξει ένα είδος μουσικής από το παρελθόν έχει γερές επιρροές και το ίδιο ισχύει και για εσάς. Οι επιρροές από θρύλους όπως οι Thin Lizzy, οι UFO, οι Blue Oyster Cult, οι Scorpions και οι Rainbow είναι εμφανείς, αλλά βλέπω και μία δόση από τον μοναδικό ήχο του Rory Gallagher.
S.R.: Δεν μπορώ να σου απαντήσω όσον αφορά τον Rory, αλλά σίγουρα έχεις δίκιο λέγοντας ότι οι συγκεκριμένες μπάντες επηρέασαν την μουσική μας. Ο Τύπος θέλει να περιορίσει τις επιρροές μας σε λίγες μπάντες, αλλά σίγουρα είμαστε οπαδοί του heavy metal.

Ο Joseph περιγράφει στο δελτίο Τύπου το ύφος σας ως dark heavy metal rock, άποψη με την οποία συμφωνώ αρκετά. Ειδικά το επίθετο «dark» είναι αυτό που σας διαχωρίζει από πολλές σύγχρονες heavy rock μπάντες.
S.R.: Νομίζω ότι αυτό αφορά περισσότερο στους στίχους. Αλλά ναι, ίσως υπάρχει ένα πιο σκοτεινό άγγιγμα στο hard rock που παίζουμε.

Ποιά είναι τα πλάνα σας για περιοδεία, μετά την κυκλοφορία του "Shadowline";
S.R.: Αυτή την στιγμή περιοδεύουμε στην Ευρώπη. Καθώς απαντάω στις ερωτήσεις βρίσκομαι σε ένα μέρος έξω από το Μόναχο. Μέχρι στιγμής η περιοδεία ήταν καλή. Κατόπιν έχουμε πολλές συναυλίες στην Σουηδία και μια μικρή περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και έχουμε πολλά καινούργια τραγούδια που ξεκινάμε νμα προβάρουμε ανάμεσα στις συναυλίες.

Νομίζω πως η πρώτη φορά που παίξατε εκτός Σουηδίας ήταν εδώ στην Αθήνα, στο φεστιβάλ Heavy Metal Assault, μαζί με τους Ostrogoth. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι αυτή ήταν μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του Rudy 'White Shark' Vercruysse και ότι το "Goin' Under" είχε κυκλοφορήσει μόνο στην Σκανδιναβία, η περίσταση ήταν πολύ ειδική.
S.R.: Ναι, ήταν μια πολύ διασκεδαστική συναυλία και όντως ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμασταν εκτός Σουηδίας. Και πολύ ωραία να πραγματοποιούμε την πρώτη μας εμφάνιση εκτός Σουηδίας στην Ελλάδα.

Από την στιγμή λοιπόν που όλα ήταν εξαιρετικά (ήμουν εκεί και είδα ότι υπήρχαν ήδη οπαδοί των Black Trip), να περιμένουμε την επιστροφή σας για συναυλίες;
S.R.: Θα ήταν υπέροχα! Δυστυχώς δεν έχουμε κλείσει μέχρι στιγμής κάποια ζωντανή εμφάνιση εκεί. Αλλά είμαστε σίγουρα μέσα!

Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι ροκάδες βγάζουν τις καλύτερες μπαλάντες. Στην ίδια λογική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ακραίοι μεταλλάδες παίζουν το καλύτερο παλιακό hard rock; Τα παραδείγματα είναι πολλά για να τα αναφέρουμε.
S.R.: Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Αλλά αυτό που λες είναι ενδιαφέρον. Ίσως επειδή μπάντες όπως οι Scorpions, οι Thin Lizzy και ούτω καθεξής εμπνεύστηκαν από την μουσική που υπήρχε μια δεκαετία πριν ξεκινήσουν. Και εμείς, οι ακραίοι μεταλλάδες των αρχών της δεκαετίας του '90 μεγαλώσαμε ακούγοντας, μελετώντας και αναλύοντας την μουσική των '80s.



Οι επόμενες δυο ερωτήσεις αφορούν τους παλιούς της μπάντας, τον Peter, τον Sebastian και τον Johan! Από την στιγμή που είστε βετεράνοι της σουηδικής rock και metal σκηνής, πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα από το 1990 ή και παλιότερα;
S.R.: Κοίταξε, ξεκίνησα να ακούω πιο σκληρή μουσική με μπάντες όπως οι Anvil, οι Venom και οι Metal Church. Μετά εξερράγη η σκηνή της Στοκχόλμης, σε ένα σχεδόν δεύτερο κύμα του punk wave. Ήταν μόνο gore, guts and fun (αμετάφραστο). Μετά ήρθε το black metal. Νομίζω ότι οι μουσικοί ξεκίνησαν να παίρνουν πιο σοβαρά τους εαυτούς τους. Αυτό το διάστημα και καθώς πολλές μπάντες ξεκινούν την αναζήτηση των ριζών τους, βγάζουμε το καπέλο στους μουσικούς των '80s. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι μπάντες παίρνουν σήμερα την μουσική τους πιο σοβαρά, όπως ακριβώς συνέβαινε στην δεκαετία του '80.

Οι Έλληνες metal οπαδοί λατρεύουν πραγματικά τους Heavy Load και στο επερχόμενο Up The Hammers Festival θα συμμετάσχει tribute μπάντα με τον Eddy Malm στην σύνθεσή της. Φέτος στο ίδιο φεστιβάλ υπήρχε μπάντα που έπαιξε διασκευές στους Bathory, αποτίοντας φόρο τιμής στον Quorthon. Πόσο σημαντικές ήταν παλιά αυτές οι δύο μπάντες για τους μεταλλάδες της Σουηδίας;
S.R.: Οι Heavy Load προηγούνταν του σοβαρού ενδιαφέροντός μας για την μουσική κατά μερικά χρόνια. Ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικά ανταγωνιστικοί των Force (που μετεξελίχθηκαν στους Europe) και των Rising Force (του Yngwie Malmsteen). Με το πέρασμα των χρόνων απέκτησαν cult status. Από την άλλη οι Bathory ήταν για τους περισσότερους από εμάς η σημαντικότερη μπάντα. Πίσω στα '80s και όταν κυκλοφορήσαν τα τρία πρώτα άλμπουμ, ήταν πραγματικά underground και υπήρχε μυστικότητα γύρω από αυτούς. Όταν οι Kreator και άλλα thrash metal σχήματα υπέγραφαν για το κοινό στην Στοκχόλμη, μπορούσες να δεις τον Quorthon στην σκιά, σε καμιά γωνιά του δρόμου. Είχε εμφανιστεί και στο release party που είχα με τους Necrophobic για το "Darkside" το 1997. Δεν του είχα μιλήσει ποτέ μου. Απλά δεν μίλαγες με τον Quorthon.

Όταν είχατε παίξει στην Αθήνα, συμπεριλάβατε δύο διασκευές στο σετ σας: το "And The Bands Played On" των Saxon και το "Outlaw" των Riot. Απολαμβάνετε να παίζετε διασκευές; Να περιμένουμε κι άλλες στο μέλλον;
S.R.: Λατρεύουμε να παίζουμε διασκευές. Μας πηγαίνει πίσω στις ρίζες μας. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω όταν δεν έχω έμπνευση είναι να βγάλω το solo από ένα παλιό τραγούδι των Saxon. Να προσπαθήσω να το παίξω σωστά και να βρω το πραγματικό feeling που έχει. Νομίζω πως για ρετρό μπάντες όπως εμείς είναι πολύ σημαντικό και κοιτάμε προς τα πίσω και να μην ξεχνάμε από που προερχόμαστε.

Τελευταία διπλή ερώτηση: Ποιά κλασική μπάντα αρέσει περισσότερο σε όλα τα μέλη; Αναφέρατε μερικούς αγαπημένους και άγνωστους hard rock ή heavy metal δίσκους!
S.R.: Νομίζω πως αγαπημένοι όλων είναι οι Thin Lizzy και οι Iron Maiden. Προσωπικά με ενδιαφέρουν αρκετά μπάντες από την Ανατολική Ευρώπη. Πιστεύω πως το πρώτο άλμπουμ των Turbo είναι φανταστικό. Το "Totalis Metal" των Pokolgep και το "Megalonomania" των Aria είναι μνημειώδης δίσκοι. Μου αρέσουν επίσης τα πρώτα single των Σουηδών 220 Volt. Το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών είναι μάλλον το πρώτο των Metal Church.

Ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη, εύχομαι τα καλύτερα για τους Black Trip και φυσικά πολλούς ακόμη τρομερούς δίσκους!
S.R.: Σ' ευχαριστώ πολύ!