Συνέντευξη: Pavlov's Dog

Από τον Κώστα Σακκαλή, 13/12/2010 @ 12:48
Χαλαρός και άνετος, με αέρα κάποιου που κατεβαίνει να παίξει ένα ήδη κερδισμένο παιχνίδι, ο Dave Surkamp μας υποδέχθηκε στα καμαρίνια του Ζυγού λίγο πριν την εμφάνισή του με τους Pavlov's Dog το Νοέμβρη. Η συζήτηση ξεκίνησε πριν το μαγνητοφωνάκι αρχίσει να γράφει περιστρεφόμενη γύρω από το νέο δίσκο αλλά και το νέο live cd που μόλις είχαν κυκλοφορήσει και την ύπαρξη του οποίου δε γνώριζα.



Μια που το αναφέρατε και ήθελα να το ρωτήσω ας ξεκινήσουμε έτσι. Άκουγα τις live ηχογραφήσεις που υπήρχαν ως bonus υλικό στο "Lost In America"...

D.S.: Ναι, ήταν σκόρπιες ηχογραφήσεις, χωρίς συνάφεια απαραίτητα μεταξύ τους, ακόμα και από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το κοινό μας εδώ και καιρό ζητούσε κάτι για να ικανοποιηθεί. Η δισκογραφική έκανε την αναζήτησή της και όντως βρέθηκαν κάποια πράγματα.

Ήταν καιρός, σκεφτόμουνα, να βγάλετε και ένα ζωντανό δίσκο που θα δείχνει τον τρόπο που παίζετε πλέον και τα παλιότερα τραγούδια σας. Ας πούμε μου αρέσει πολύ το πώς αλλάζεις ελαφρώς τη φωνητική μελωδία στο "Late November".
D.S.: Καθώς ωριμάζεις, ωριμάζουν και τα τραγούδια σχεδόν ανεξάρτητα, μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι καν. Μία ηχογράφηση δεν είναι παρά μία φωτογραφία της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Ακόμα και δέκα λεπτά αργότερα να την έκανες μπορεί να είχε διαφορά. Εμείς έχουμε το δικό μας studio ηχογραφήσεων στο σπίτι μας και μπορεί να τραγουδήσω κάτι μία ή δύο φορές, μπορεί και 20, σε ένα διάστημα δύο εβδομάδων. Καμιά φορά, λοιπόν, τα φωνητικά που βάζω σε ένα τραγούδι ενώ παίζω ακουστική κιθάρα είναι τέλεια. Και κάποια στιγμή προσθέτεις ένα βιολί ή ένα μαντολίνο ή οτιδήποτε και ξαφνικά τα φωνητικά δεν είναι καλά πλέον. Νομίζω λοιπόν ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις ζωντανές ηχογραφήσεις. Όλες είναι ξεχωριστές, γιατί είσαι σε διαφορετική ψυχική κατάσταση κάθε φορά.

Υπάρχει και η διαδραστικότητα με το κοινό...
D.S.: Πάντα. Υποτίθεται ότι είναι διάλογος και τις καλές νύχτες όντως είναι.

Ωραία. Εγώ ερχικά ήθελα να ξεκινήσουμε αλλιώς. Υποθέτω ότι έχεις ακούσει τη φήμη, θέλω να το έχω και καταγεγραμμένο ότι δεν έχεις υπάρξει ποτέ νεκρός.
D.S.: Θα γίνω όμως κάποια στιγμή!

Έχεις κάποια ιδέα πώς ξεκίνησε αυτό; Είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο;
D.S.: Καμία ιδέα. Έχει εξαπλωθεί παντού. Πριν από έξι χρόνια παίζαμε σε ένα φεστιβάλ στη Γερμανία. Η κόρη μου ήταν μαζί μας γιατί έχει ωραία φωνή και καμιά φορά μας συνοδεύει στα υποστηρικτικά φωνητικά. Καθόταν λοιπόν σε μία γωνιά, ενώ εγώ στεκόμουν πιο δίπλα με δύο φίλους κιθαρίστες, τον Steve Hackett των Genesis και τον Kim Simmonds των Savoy Brown, και συζητούσαμε περί κιθαριστικών θεμάτων που αυτή βαριέται αφόρητα. Έρχεται λοιπόν ένα τηλεοπτικό συνεργείο από το Βερολίνο και νόμιζαν ότι αυτή είναι η βασική τραγουδίστρια των Pavlov's Dog, καθώς εγώ ήμουν, υποτίθεται, νεκρός. Οπότε της πιάνουν την κουβέντα και τη ρωτάνε «πώς αισθάνεσαι που τραγουδάς στη θέση του μακαρίτη του πατέρα σου;» και αυτή απάντησε: «ο πατέρας μου δεν αργεί ποτέ» (σ.σ. παρεξήγηση με τη λέξη «late», που στα αγγλικά έχει και τις δύο έννοιες). «Είναι εκεί στην άκρη και συζητάει για βαρετά πράγματα». Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που το ανακαλύψαμε. Αντίθετα, λοιπόν, με την επικρατούσα άποψη, είμαι ακόμα ζωντανός.



Από το 2007 και μετά φαίνεται ότι είστε και πάλι ιδιαίτερα δραστήριοι με κάθε πιθανό τρόπο. Συναυλίες, ηχογραφήσεις, επανεκδόσεις, solo ηχογραφήσεις κτλ. Πώς προέκυψε αυτό;
D.S.: Στην πραγματικότητα αυτό ξεκίνησε από το 2005. Θα σου πω ακριβώς τί συνέβη. Κάναμε μία συναυλία για την επέτειο των 30 ετών μας στο St. Louis (σ.σ. η γενέτειρά του) το 2004 με τα αυθεντικά μέλη, πολλά από τα οποία δεν ήταν (πλέον) στα δικά μου μουσικά επίπεδα. Αλλά ήθελα από καιρό να παίξουμε, δεν ήταν θέμα χρημάτων, δεν έχω ανάγκη, απλώς θεωρούσα ότι ήταν σημαντικό να το κάνουμε με τον τρόπο που προέκυψε. Ο κουνιάδος μου είναι ο πρόεδρος μίας φιλανθρωπικής οργάνωσης που λέγεται «Make A Wish». Αυτό που κάνουν είναι να πραγματοποιούν μία οποιαδήποτε ευχή παιδιών που είναι άρρωστα ή και ετοιμοθάνατα. Το κάθε παιδί έχει τη δική του ευχή, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Οπότε είχα πει ότι θα κάνω αυτή την εμφάνιση εφόσον όλα τα έσοδα πάνε στην οργάνωση αυτή. Την κάναμε, τη βιντεοσκοπήσαμε, είχαμε ένα κανονικό dvd και cd όλης της συναυλίας, με μόνο όρο τα λεφτά να καταλήξουν στα παιδιά. Έκανα συνεντεύξεις, οτιδήποτε μπορούσα για προώθηση, έδωσα και μία επιταγή για 160.000 δολάρια στη «Make A Wish». Όταν το έκανα αυτό υποτίθεται ότι θα κυκλοφορούσε και το cd και το dvd. Δύο από τα μέλη του συγκροτήματος όμως αποφάσισαν ότι είναι πιο σημαντικοί από αυτά τα ετοιμοθάνατα παιδιά και δεν υπέγραψαν την απαλλαγή από οποιαδήποτε χρηματική απαίτηση. Ήθελαν χρήματα.

Να υποθέσω ότι το ποιοί ήταν αυτοί δεν παίζει ρόλο;
D.S.: Δεν παίζει ρόλο, δύο άτομα από την αυθεντική σύνθεση. Αυτοί ξέρουν ποιοι είναι. Θα μπορούσαν να κερδίσουν χρήματα στην πορεία. Θα μπορούσαμε να είχαμε περιοδεύσει, να βγάλουμε νέους δίσκους, οτιδήποτε. Οπότε είπα και εγώ ότι, ok, αυτό ήταν, αυτές οι ηχογραφήσεις δε θα κυκλοφορήσουν ποτέ και τα παιδιά δε θα πάρουν ποτέ τα χρήματα. Οπότε το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω κάποιες εμφανίσεις, νομίζω στην Ιταλία, και αυτό ήταν το έναυσμα.

Προφανώς ήταν και η αντίδραση καλή και συνεχίσατε.
D.S.: Α, ναι. Είναι τεράστια η ανταπόκριση. Κοίταξε, αν πάρω την κιθάρα μου να τραγουδήσω κάποιος κόσμος θα έρθει να με δει. Πάντα έτσι ήταν, ανεξάρτητα αν εγώ επέλεγα να μην το κυνηγήσω. Δεν το ευχαριστιόμουνα παλιότερα, κυρίως λόγω τέτοιων ανθρώπων που σου περιέγραψα, που είναι πάνω από όλα εγωιστές.



Ας μιλήσουμε και για το νέο άλμπουμ, "Echo & Boo". Νομίζω ότι πάντα είχατε κάποια folk στοιχεία στον ήχο σας, αλλά σε αυτό είναι πιο έντονα από ποτέ.
D.S.: Ναι, πάντα υπήρχαν. Ξεκίνησα να παίζω ακουστική κιθάρα. Από τα τρία μου παίζω μαντολίνο, ukulele, πιάνο ή hammond. Οι περισσότεροι στην οικογένειά μου έπαιζαν κάποιο όργανο και κυρίως η μουσική με την οποία μεγάλωσα ήταν αυτό που θα λέγαμε bluegrass.

Είναι ίσως και ο ήχος του βιολιού που σε πηγαίνει σε τέτοιες μουσικές περιοχές.
D.S.: Οπωσδήποτε. Ξέρεις, όλοι οι βιολιστές προέρχονται από κλασικές σπουδές, δε μπορείς να μάθεις βιολί αν δεν περάσεις πρώτα από τον Μπαχ ή τον Μότσαρτ ή δεν ξέρω ποιον. Αλλά στην κλασική μουσική δε μπορείς να αυτοσχεδιάσεις. Είναι πολύ σημαντικό για μένα ο βιολιστής μου να μπορεί να αυτοσχεδιάσει στη στιγμή. Η Abbie Hainz το κάνει αυτό καλύτερα από όποιον έχω δει. Είναι τόσο καλή. Είναι πολύ σημαντικό αυτό στη μουσική μου. Γιατί το τραγούδι είναι πάντα ίδο, αλλά πρέπει να προσθέτεις κάτι από τον εαυτό σου.

Θεωρείς ότι είναι ουσιώδης, λοιπόν, η συνεισφορά των μουσικών σου.
D.S.: Πολύ! Αλλιώς είναι εγώ με τον εαυτό μου που είναι σαν αυνανισμός, σωστά;

Μου έκανε πολύ εντύπωση το παραδοσιακό "Oh Susanna" και το πόσο καλά πέτυχε στην εκτέλεσή του στο νέο δίσκο. Ομολογώ ότι όταν είδα το tracklist δεν το πίστευα.
D.S.: Σκέφτηκες τι δουλειά έχει εδώ ο Stephen Foster (σ.σ. συνθέτης του τραγουδιού), ε;

Κάτι τέτοιο. Στη ροή του δίσκου όμως, με την εισαγωγή που έχει, δουλεύει πολύ καλά.
D.S.: Είναι το κλασικό παρελθόν που όλοι έχουμε. Θέλω να κάνω μουσικές δηλώσεις όχι μόνο με τη φωνή μου. Και αυτό είναι ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι μουσικής που αντιπροσωπεύει την Αμερική που καταρρέει. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή τώρα. Ήθελα λοιπόν να φτιάξω μία μουσική δήλωση που να μην περιέχει ούτε λέξη.

Κάτι σαν το "Star Spangled Banner" του Hendrix.
D.S.: Ακριβώς! Θα έπρεπε να ξέρεις τί αισθάνεται ο συνθέτης και μόνο ακούγοντας τη μουσική, αυτό είναι το νόημα. Έβαλα λοιπόν αυτό το ορχηστρικό μέρος στο δίσκο και συνειδητοποίησα ότι την τελαυταία φορά που τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα στην Αμερική ήταν κατά τον Εμφύλιο. Ο μεγαλύτερος συνθέτης εκείνη την περίοδο ήταν ο Stephen Foster, οπότε αυτό είναι το υποννούμενο που αφήνω.



Τα τραγούδια του νέου δίσκου συνολικά είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας παλιών συνθέσεων ή καρπός του νέου συγκροτήματος;
D.S.: Συνθέτω όλη την ώρα. Τα συγκεκριμένα γράφτηκαν τα τελευταία 3-4 χρόνια και συγκεκριμένα για αυτό το άλμπουμ. Εξάλλου, όταν θέλω να γράψω μουσική για τους Pavlov's Dog πρέπει να γράφω με συγκεκριμένο τρόπο, εγώ έγραφα πάντα τα τραγούδια τους, άρα ορίζω και το πώς θα πρέπει να κινηθούν.

Έχεις συγκεκριμένο στυλ κατά νου και διαφορετική συνθετική διαδικασία όταν γράφεις τραγούδια για τους Pavlov's Dog;
D.S.: Ναι. Με το που ακούς για Pavlov's Dog, ας πούμε, εξαρχής σκέφτεσαι το βιολί. Ή ξέρεις ότι θα πρέπει να βάλεις και πλήκτρα, παρόλο που όλοι μας οι δίσκοι είχαν πολλές κιθάρες και ειδικά το νέο μας άλμπουμ έχει τόνους ακουστικών και ηλεκτρικών.

Αν και πολλοί σας κατηγοριοποιούν στο είδος του progressive rock, νομίζω ότι οι συνθέσεις σου είναι πιο απλές, πιο κοντά στο ύφος ενός τραγουδοποιού, και τη διαφορά κάνουν οι ενορχηστρώσεις.
D.S.: Εγώ δεν έχω δηλώσει ποτέ ότι είμαστε prog rock. Όλα μου τα τραγούδια μπορείς να τα αποδώσεις και με μία ακουστική κιθάρα ή ένα πιάνο. Για παράδειγμα το τραγούδι "Echo & Boo" το έγραψα έχοντας στο μυαλό μόνο τη φωνητική μελωδία. Και στέκεται και έτσι αυτόνομο. Το πρόβλημα με πολλά progressive rock συγκροτήματα ήταν ότι έπιαζαν πολύ καλά τεχνικά, αλλά δεν είχαν τραγούδια να υποστηρίξουν. Για μένα αν το τραγούδι δε λέει τίποτα, δεν αξίζει ο κόπος ή η όποια ενορχήστρωση εξαρχής. Δεν ξέρω, ίσως βρίσκομαι στην ενδιάμεση ζώνη ανάμεσα στα δύο είδη. Βέβαια, όλοι οι μουσικοί στους Pavlov's Dog ήταν και είναι εξαιρετικοί. Πάντα τη μουσική τη γράφουμε σε παρτιτούρες, σα να ήταν κλασική μουσική. Η διαφορά είναι η ένταση και τα όργανα που χρησιμοποιούμε.

Μια που μιλήσαμε για το τί θυμίζει αμέσως τους Pavlov's Dog, ένα από τα βασικότερα είναι η φωνή σου. Πότε κατάλαβες το πόσο ιδιαίτερη είναι και μήπως αναρωτήθηκες ποτέ αν αυτό σε ταύτισε υπερβολικά με τους Pavlov's Dog και δε σου επέτρεψε να κάνεις κάτι διαφορετικό;
D.S.: Αρχικά, από τα δεκάξι μου ακόμα, μου λέγανε ότι δε θα έπρεπε να τραγουδήσω.
(σ.σ. πριν λίγα λεπτά είχε μπει στο δωμάτιο και η γυναίκα του, Sara, και ανέλαβε να απαντήσει στην ερώτηση)
S.S.: Γνωριζόμαστε από τα 16 μας και ήταν μία πραγματικά ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Όταν πρωτοξεκίνησε σκεφτόμουνα «χμμ... ενδιαφέρων ήχος». Ο ίδιος όμως ποτέ δεν είχε αμφιβολίες, πάντα του άρεσε η φωνή του. Είχε πολλή αυτοπεποίθηση.
D.S.: Ναι, βέβαια, όταν τραγουδούσα κάτω από το σπίτι της δεν ήταν και τόσο εντυπωσιασμένη! (γέλια)

Ποιό τραγούδι ήταν;
D.S.: Το "Helpless" του Neil Young.



Ναι, μπορώ να φανταστώ τη φωνή σου να ταιριάζει σε τραγούδια του Young. Τώρα που το αναφέρουμε, δεν έχετε κάνει πολλές διασκευές, αλλά έχετε ερμηνεύσει το "Today" των Jefferson Airplane στον τρίτο δίσκο σας.
D.S.: Ήταν οι πρώτοι που μας πήραν μαζί σε περιοδεία, οι Jefferson Starship για την ακρίβεια. Αλλά δεν ήταν αυτό. Η δισκογραφική μας πίεζε για έναν τρίτο δίσκο, ενώ εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για να φύγω από το συγκρότημα. Μας λένε λοιπόν «θα πρέπει να κάνετε κάποια διασκευή» και τους απάντησα (σ.σ. παίρνει ειρωνικό ύφος) «ω ναι, πολύ καλή ιδέα». Ε, αυτό ήταν απλά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.

Ποια είναι λοιπόν η ιστορία αυτού του δίσκου που δεν κυκλοφόρησε τότε; Δεν ήταν αρκετά καλός;
D.S.: Σίγουρα δεν ήταν αρκετά καλός για εμένα. Κοίτα, εγώ ήμουν ο νεότερος στο συγκρότημα. Και όταν κάποιος είναι 20 χρονών και κάποιος άλλος 25, αυτή η διαφορά φαίνεται έντονα. Μετά το δεύτερο άλμπουμ μας, λοιπόν, και ενώ εγώ είχα γράψει όλα τα τραγούδια, οι άλλοι την είδαν αστέρες. Δεν κάθονταν να κάνουμε πρόβες και να δουλέψουμε. Αυτοί λοιπόν καλοπερνούσαν και εγώ ήμουν μπροστά στο πιάνο να γράφω τραγούδια. Τους βαρέθηκα λοιπόν και τους λέω «γράψτε εσείς το επόμενο άλμπουμ». Φτιάξαν λοιπόν demo, τα πήγαν στη δισκογραφική και αυτοί τρόμαξαν. Έξι άτομα και δεν είχαν γράψει ένα τραγούδι της προκοπής. Απλά δεν είναι συνθέτες. Επιστρέφει λοιπόν η δισκογραφική και μου λέει «πρέπει να γράψεις το νέο δίσκο». Εγώ όμως δεν είχα γράψει τίποτα μέχρι τότε και τα έγραψα όλα μέσα σε μία εβδομάδα. Μοναδική εξαίρεση το "Only You", που προοριζόταν για το "At The Sound Of The Bell". Αυτό είναι και το μοναδικό που αξίζει, μαζί με το "I Love You Still", που δε με άφησαν να το ηχογραφήσω όπως το είχα φανταστεί, με μαντολίνο κτλ., και για αυτό το επαναηχογράφησα στο "Echo & Boo". Τελικά λοιπόν ηχογραφήσαμε το δίσκο, αλλά ήταν όλοι τόσο κατεστραμμένοι που δε μπορούσαν να παίξουν καλά. Οπότε πήρα τις ταινίες και πήγα στη Ν. Υόρκη, όπου βρήκα φίλους μουσικούς από άλλα συγκροτήματα να παίξουν στο δίσκο, οι οποίοι δυστυχώς δεν αναφέρονται και στα credits. Είναι ο Jeff Baxter (Ultimate Spinach, Steely Dan, Doobie Brothers) στην κιθάρα, o Elliott Randall (Steely Dan) επίσης στην κιθάρα, o Jimmy Maelen στα κρουστά (Lou Reed, Roxy Music), πολλοί μουσικοί. Στο "I Love You Still" είναι ο Randall και ο Baxter που παίζουν κιθάρα μαζί. Δεν έχει να κάνει με Pavlov's Dog όπως καταλαβαίνεις.

Και ισχύει ότι πήραν αντίγραφα μόνο τα μέλη του συγκροτήματος και αυτοί τα κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο;
D.S.: Ναι, μέχρι που διεκδικήσαμε τα δικαιώματα και το κυκλοφορήσαμε πλέον επίσημα πριν μερικά χρόνια από τη Rockville, με αποκατεστημένο ήχο και επιπλέον τραγούδια.

Μια που μιλάμε για μουσικούς που δεν αναφέρονται στα credits, ισχύει ότι και ο Hubert Laws που έπαιξε το solo του φλάουτου στο "Julia" δεν ήθελε να εμφανιστεί το όνομά του στο δίσκο;
D.S.: Μιλάμε για το 1975-76. Οι jazz μουσικοί ντρέπονταν να εμφανίζονται σε rock συγκροτήματα.



Επικοινωνήσατε ποτέ ξανά; Ήρθε αυτός σε επαφή μαζί σου;
D.S.: Όχι. Κι αν το έκανε ποτέ, θα έλεγα ότι σεβάστηκα την επιθυμία του και δεν έβαλα το όνομά του στο δίσκο (γέλια).

Ένα σχόλιο για τους νέους τρόπους διάθεσης της μουσικής και επικοινωνίας με το κοινό; Το internet, το downloading κτλ.
S.S.: Εμάς μας ωφέλησε πολύ. Δεν ξέρω αν θα βρισκόμασταν εδώ αν δεν υπήρχε το internet. Δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε κοινό σε τόσο διαφορετικά μέρη. Οι δισκογραφικές δε θα σου το λέγανε. Ο ατζέντης μας μάς έκλεβε όλα τα λεφτά από τις πωλήσεις, δεν ξέραμε καν πού είχαμε επιτυχία. Το internet μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι η μουσική μας είναι ακόμα ζωντανή.

Κλείνοντας, μία λέξη για την Ελλάδα που μέσω και του ραδιοφώνου έχει αγαπήσει πολύ τους Pavlov's Dog και κυρίως το "Julia", γεγονός περίεργο, αφού το ελληνικό ραδιόφωνο δεν έχει και κάποια ιδιαίτερη παράδοση προς το rock.
D.S.: Είναι ένα ρομαντικό τραγούδι και εσείς έχετε έναν ρομαντικό πολιτισμό και κάπου εκεί βρίσκεται η σύνδεση. Έχω μόνο καλές αναμνήσεις από τις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα, δε χρειάστηκε πολύ προσπάθεια για να κερδίσουμε το κοινό, υπήρχε εξαρχής πολύ καλή σχέση.

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET