Συνέντευξη Afformance

Από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της εγχώριας post rock σκηνής, οι Afformance επιστρέφουν με το EP "The Place" και την εμφάνισή τους στο Αν Club. Εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να αποσπάσουμε ορισμένες πληροφορίες.

Καλησπέρα, καταρχήν θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια για το καινούργιο σας EP, τόσο μουσικά όσο και οπτικά για το πανέμορφο βινύλιο. Ας αρχίσουμε με μερικές πληροφορίες για το "The Place".
Σε ευχαριστούμε πολύ! Το "The Place" είναι η μουσική που κληθήκαμε να γράψουμε για την τρίτη πράξη της χoροθεατρικής παράστασης "Ο Τόπος" της ομάδας Bitchy-D, η οποία πραγματευόταν την έννοια της κοινωνίας και τη θέση του ανθρώπου σε αυτή σε συνάρτηση με τις ανάγκες του και την επιβολή του στη φύση, καθώς και το αποτέλεσμα αυτών των αναγκών. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, και σίγουρα μας ώθησε δημιουργικά μιας και βρισκόμασταν σε μεταβατικό στάδιο ως συγκρότημα, με νέο lineup και μουσική κατεύθυνση.

Γιατί EP και όχι απευθείας ένα full άλμπουμ;
Δεν είμαι σίγουρος εάν όντως πρόκειται για ΕΡ ή κάτι σαν soundtrack. Όπως και να 'χει το περιεχόμενο της κυκλοφορίας εξαντλούνταν θεματικά και αισθητικά σε αυτά τα 20 λεπτά (διάρκεια που μας είχε ζητηθεί από τις Bitchy-D), οπότε αποφασίσαμε πως θα είχε περισσότερο νόημα να κυκλοφορούσε αυτόνομο και πως κάθε προσπάθεια ένταξής του σε μία πιο μεγάλη σε διάρκεια κυκλοφορία, θα αλλοίωνε την όποια σημειολογία.

To "A Glimpse To The Days That Pass" πώς τα πήγε; Ποιά ήταν η ανταπόκριση του κοινού τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό;
Δεν ήταν καθόλου κακή η ανταπόκρισή του. Για την ακρίβεια λάβαμε μερικές πολύ ενθουσιώδεις κριτικές από μεριές που δε το περιμέναμε καθόλου, όπως επίσης μηνύματα από άτομα σε χώρες που δε πιστεύαμε να φτάσει η μουσική μας! Ειδικά εάν λάβεις υπόψιν πως ο,τι έγινε έγινε με μηδαμινή προώθηση και διανομή.

Και απο live; Πώς πήγαν οι ευρωπαϊκες εμφανίσεις σας; Σε ποιές χώρες παίξατε;
Η πρόσφατη μινι-περιοδεία έγινε με αφορμή της πρόσκλησής μας στο Dunk! Festival όπου παίξαμε την ίδια μέρα με ονόματα όπως iLikeTrains, Pg Lost, Heirs, Balmorea, Dorena, Syndrome και πολλές άλλες υπέροχες μπάντες! Οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ είχαν έρθει σε επαφή μαζί μας εδώ και πάνω απο 2 χρόνια, αλλά διάφορες υποχρεώσεις δε μας επέτρεψαν να δεχθούμε τη πρόσκληση. Ευτυχώς φέτος τα καταφέραμε και το συνδυάσαμε με συναυλίες σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Ουγγαρία και Κροατία, όπου οι αντιδράσεις και οι προσελεύσεις ήταν πέρα για πέρα εντυπωσιακές! Ελπίζουμε να μπορέσουμε να το επαναλάβουμε πολύ σύντομα και σε μεγαλύτερο βαθμό.

Για το μέλλον τι σχέδια υπάρχουν;
Πολλές συναυλίες εντός και εκτός συνόρων και σίγουρα να δουλέψουμε πάνω στο επόμενο full-length μας το οποίο θα περιέχει κάποια αβάφτιστα κομμάτια που παίζουμε live εδώ και 3-4 χρόνια! Το σίγουρο είναι πως αυτό δεν θα πάρει άλλα 3 χρόνια, χαχα.

Θα ήθελες να αναφερθούμε λίγο στην Catch The Soap; Ακόμα και σε περιόδους κρίσης η εταιρεία παραμένει «μερακλίδικη» κατά την γνώμη μου. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια;
Σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια. Αν και δε καταλαβαίνω ακριβώς το πώς εννοείς το «μερακλίδικη», θεωρώ πως αυτό συμβαίνει απλά γιατί δεν βρισκόμαστε σε αγώνα δρόμου να κυνηγήσουμε τις όποιες τάσεις, αλλά τις ζούμε και τις ζυμώνουμε με το προσωπικό μας πρίσμα επειδή είμαστε σαν μονάδες μέλη της ζωντανής αυτής σκηνής και πάντα υπήρχαμε άνθρωποι που τη στηρίζαμε όπως και όποτε μπορούσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η εγχώρια σκηνή κατά τη γνώμη μου, διανύει την καλύτερη φάση που έχει γνωρίσει ποτέ της, σε κάθε τομέα. Υπάρχουν μπάντες που γνωρίζουν σχετική επιτυχία στο εξωτερικό, γεμίζουν μεγάλους χώρους στην Ελλάδα, η ποιότητα των παραγωγών ανεβαίνει κατακόρυφα μέρα με τη μέρα, υπάρχει καλύτερη οργάνωση. Γενικώς είναι πολύ αισιόδοξο να βλέπεις πως υπάρχει δημιουργική άνθηση.

Πιστεύεις ότι η κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας έχει επηρεάσει τους εγχώριους μουσικούς αρνητικά ή η κατάσταση αυτή αποτελεί πηγή έμπνευσης;
Φυσικά και έχει επηρεάσει τους μουσικούς όπως και όλους τους πολίτες της χώρας. Πόσο μάλλον όταν η μουσική δεν ειναι η κύρια ασχολία των περισσότερων, και η αρνητική ψυχολογία με την οποία βομβαρδιζόμαστε όλοι μας καθημερινά, βαραίνει ακόμα περισσότερο το κλίμα. Το εάν αποτελεί πηγή έμπνευσης ή όχι, αυτό έχει να κάνει καθαρά με τον αποδέκτη. Άλλος θα μιζεριάσει και θα παρατήσει το όργανό του γιατί δεν έχει όρεξη να παίζει πια γιατί το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα πληρώσει το επόμενο ενοίκιο και άλλος θα καταφέρει και θα βρει τη διέξοδό του μέσω της μουσικής έκφρασης.

Υπάρχει περίπτωση να ξανακούσουμε φωνητικά σε κομμάτι των Afformance, είτε με κάποιον /-α guest είτε με μόνιμο τραγουδιστή;
Δεν αποκλείουμε ποτέ τίποτα. Η κάθε μας σύνθεση λαμβάνει τη «φροντίδα» που πιστεύουμε ότι της χρειάζεται, εννοώντας πως δεν υπάρχει κάποιο όριο στο τι όργανα θα χρησιμοποιηθούν, τι μέθοδος ηχογράφησης κλπ. Και η φωνή ως ένα όργανο, απλά δε μπορεί να αποκλειστεί. Θα ήταν σα να αποκλείαμε το βιολί ή το φαγκότο ας πούμε. Για μόνιμο τραγουδιστή πάντως, προσωπικά μου φαίνεται λίγο δύσκολο, γιατί νομίζω πως δεν ταιριάζει με την αισθητική της μουσικής μας μέχρι τώρα. Εάν γίνει αυτό, σίγουρα δε θα έχει ρόλο lead οργάνου, όπως συμβαίνει παραδοσιακά. Ίσως να τη χειριζόμασταν κάπου πιο κοντά στη χρήση που έκαναν η Mogwai στο album "Rock Action" για παράδειγμα.

Να ρωτήσουμε και σένα για την γνωστή «καραμέλα» ότι η σκηνή του post rock «πεθαίνει» και γενικά ότι στερείται πρωτοτυπίας...
Αυτό ακριβώς πίστευα μέχρι που είδα live τους Caspian το 2010, τους Maybeshewill τον περασμένο Σεπτέμβρη και τους Pg Lost στο Βέλγιο. Πάντα υπάρχουν μπάντες σε όλα τα ήδη που απλά δεν ενδιαφέρονται να το πάνε κάπου παραπέρα και απλά αναπαράγουν μουσική στην αισθητική των αγαπημένων τους συγκροτημάτων, και πάντα θα υπάρχουν μπάντες με ελαφρώς (ή πολύ) διαφορετική αισθητική και επιρροές από τους υπόλοιπους του σιναφιού τους, και θα προχωράει το κάθε είδος. Το σίγουρο με το post-rock είναι πως μετά το λεγόμενο «τρίτο κύμα» που έφεραν οι Explosions In The Sky, για κάποιο λόγο η μουσική αυτή απλοποιήθηκε τεχνικά στα αυτιά των ακροατών και περισσότεροι απαίδευτοι μουσικοί (σε παικτικό και συνθετικό επίπεδο) αναπαρήγαγαν εύκολες (παικτικά και αισθητικά) μελωδίες με αποτέλεσμα να μιλάμε για ένα επίπεδο είδος μετά τα μέσα των 00s, χωρίς μπάντες-σταθμούς. Ευτυχώς όμως υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις και ευτυχώς πολλά από αυτά τα συγκροτήματα απογειώνονται στη σκηνή μιας και μιλάμε για μια μουσική που πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το πάθος και το συναίσθημα παρά η τεχνική αρτιότητα. Οπότε όποιος πιστεύει πως το post-rock πεθαίνει, καλύτερα να μη μείνει στο άκουσμα των δίσκων, αλλά να πάει σε συναυλίες.

Τι καλό άκουσες τελευταία;
Έχω πάθει πλάκα με τον τελευταίο δίσκο των K-X-P. Kraut-rock/pop μπάντα από τη Φιλανδία με ένα μέλος των Circle στη σύνθεσή της. Επίσης ο δίσκος των Raketkanon από το Βέλγιο είναι τρομερός. Κάτι μεταξύ Melvins, Thorns και Butthole Surfers. Άρρωστοι!

Κλείσε αυτή την συνέντευξη με όποιο τρόπο θέλεις. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Να ακούτε heavy metal και να φοράτε πάντα ζώνη/κράνος όταν οδηγείτε. Σας περιμένουμε στο An Club στις 29 Μαΐου όπου παίζουμε με τους We.Own.The.Sky και τους En Route Project. Ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον σας!