Συνέντευξη: David Ellefson

Από τον Παναγιώτη Λουκά, 24/04/2009 @ 02:50
Δε σου δίνεται κάθε μέρα ευκαιρία να μιλήσεις με έναν από τους θρύλους της thrash σκηνής. Σχεδόν μια εικοσαετία ήταν στο πλευρό του Dave Mustaine και μαζί κυκλοφόρησαν τα καλύτερα albums των Megadeth. Μετά την αποχώρηση του, συνέχισε να είναι μουσικά ενεργός, λαμβάνοντος μέρος σε διάφορα albums ως guest (Soulfly, Ministry), ενώ δημιούργησε και αρκετά μουσικά projects (F5, Avian). Ένα από αυτά, με all star σύνθεση, οι Hail, μας επισκέπτονται, με σκοπό να ακούσουμε ορισμένα από το πιο κλασικά κομμάτια στην ιστορία του metal. Το Rocking.gr επικοινώνησε με τον David Ellefson, ο οποίος μας απάντησε με ειλικρίνεια σε ερωτήσεις που αφορούν τόσο το παρόν, όσο και το πλούσιο μουσικό του παρελθόν.

Πως προέκυψε η δημιουργία των Hail;


Ο manager μας, Mark Abbatista, με πήρε τηλέφωνο το Σεπτέμβριο, προτείνοντας κάποιες ημερομηνίες για τη Ν. Αμερική. Τα τελευταία δύο χρόνια συζητούσαμε για την ιδέα αυτή, κι εγώ είχα μόλις τελειώσει την περιοδεία για το Rock & Roll Fantasy Camp, οπότε το όλο concept μιας περιοδείας με γνωστούς μουσικούς ήταν φρέσκο στο μυαλό μου. Από εκεί και πέρα, όλα μπήκαν γρήγορα στη θέση τους.




Ποια ακριβώς ήταν η κεντρική ιδέα πίσω από το συγκρότημα; Να κάνετε μία περιοδεία, να βγάλετε κάποιο δίσκο, ή απλώς να περάσετε καλά;


Το project σχεδιάστηκε για να δώσει shows σε απομακρυσμένες πόλεις, όπου δεν παίζει κάθε μπάντα που βρίσκεται σε περιοδεία. Δε θέλαμε να παίξουμε στις μεγάλες πόλεις, όπως στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Για εμάς, το να πάμε με αυτή την μπάντα και τη μουσική της σε τέτοιες μακρινές περιοχές είναι συναρπαστικό, αφού οι οπαδοί σε αυτές είναι πολύ ευγνώμονες και έτσι κάθε βράδυ είναι εξαιρετικό, τόσο για αυτούς, όσο και για εμάς.



Έχεις δουλέψει στο παρελθόν με τον Jimmy DeGrasso, τόσο στους Megadeth, όσο και στους F5. Τι είναι για σένα αυτό που τον κάνει ξεχωριστό, σε σχέση με τους υπόλοιπους drummers;


O Jimmy έχει φοβερή αίσθηση του ρυθμού, κάνει ιδανικές αλλαγές και μαθαίνει το κομμάτια απίστευτα γρήγορα. Είναι επαγγελματίας και ξέρει καλά τα θετικά και τα αρνητικά των ηχογραφήσεων και των περιοδειών. Αυτές οι ικανότητές του, τον έχουν βάλει στην κορυφή του τηλεφωνικού μου καταλόγου!



Σε ό,τι έχει να κάνει με τον Andreas Kisser, ποια είναι η διαφορά στο στυλ του, συγκριτικά με άλλους κιθαρίστες, με τους οποίους έχεις συνεργαστεί (πχ Mustaine, Friedman);


Ο Andreas είναι ολοκληρωμένος κιθαρίστας και μπορεί να παίξει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Έχει ένα πολύ παχύ και βαρύ τόνο στο παίξιμό του, και είναι απλά ένας αληθινός τύπος, όπως αυτοί με τους οποίους μου αρέσει να δουλεύω. Επιπλέον, είναι ένας αυθεντικός ήρωας ανάμεσα στους Thrash Metal κιθαρίστες, και αυτό βοηθάει πολύ στους Hail!



Πότε βρέθηκες για πρώτη φορά με τον Tim Owens;


Η πρώτη φορά που δούλεψα μαζί του, ήταν όταν κάναμε ένα one-off τζαμάρισμα για το WNAMM 2008, στο Anaheim. Τραγουδούσε αυτός, και παίζαμε εγώ, ο Jason Bittner, o Rob Arnold και ο Marc Rizzo. Λόγω του προγράμματος, κάναμε πρόβες χωρίς τον Ripper, μιας και μπορούσε να συμμετάσχει μόνο στο event, αλλά στη σκηνή ήταν απίστευτος! Όπως και ο Andreas, είναι ένας πραγματικός metal τύπος, πολύπλευρος και μπορεί να προσαρμοστεί άριστα στην κάθε περίσταση.




Το setlist έχει κομμάτια από μπάντες όπως οι Accept, οι Iron Maiden, οι Metallica, οι Pantera κτλ. Γιατί επιλέξατε αυτές τις μπάντες και αυτά τα κομμάτια; Υπήρξαν κάποια για τα οποία επέμεινες στο να συμπεριληφθούν;


Ξέραμε πως οι οπαδοί θα ήθελαν να ακούσουν από εμάς κομμάτια στα οποία έχουμε παίξει, όμως σκεφτήκαμε πως θα ήταν καλή φάση να προσφέραμε και μερικά κλασσικά τραγούδια, τα οποία μας επηρέασαν στο να ασχοληθούμε με τη μουσική. Για μένα, αυτές οι μπάντες είναι οι Maiden, οι Saxon, οι Motorhead και οι Sabbarh. Οι Metallica από την άλλη, αποτελούν τόσο βασικό συστατικό της metal «διατροφής», ώστε αν δεν παίζαμε κάτι από αυτούς, θα ήταν αμαρτία!



Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για το project σου, τους F5; Πως πήγε ο τελευταίος σας δίσκος, “The Reckoning”;


Λατρεύω τον πρώτο μας δίσκο, “A Drug For All Seasons”. Είναι heavy, έχει ωραίες μελωδίες και ήταν για μένα η πρώτη φορά που ξέφυγα από το παρελθόν μου, κάνοντας κάτι καινούργιο. Για το “The Reckoning”, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, αφού είχαμε πλέον δέσει μεταξύ μας. Ο Steve Conley και ο John Davis είναι 100% metal κιθαρίστες, οπότε πιστεύω η φυσική μας τάση, ήταν να γράψουμε περισσότερα metal riff, κάτι το οποίο έφερε νέα στοιχεία στο άλμπουμ. Κυρίως στην Ευρώπη, η ανταπόκριση είναι πολύ ισχυρή!



Διάβασα πρόσφατα μία δήλωσή σου, πως αν ο Mustaine σε έπαιρνε τηλέφωνο και σου ζητούσε να επιστρέψεις στους Megadeth, θα έλεγες ναι. Ισχύει;


Όχι ακριβώς. Αυτό που είπα είναι πως έχω αφήσει ανοιχτή την πόρτα για τις μελλοντικές μου κινήσεις, οπότε σε περίπτωση που τηλεφωνούσε, θα βλέπαμε τι θα γίνει. Πάντως, προσωπικά είμαι πολύ ευτυχισμένος αυτή τη στιγμή με τη ζωή μου, και δεν βλέπω σύντομα να γίνεται κάποια επανένωση.







Μπορείς να μας πεις συνοπτικά τις σκέψεις σου για κάθε δίσκο των Megadeth στον οποίο έπαιξες;


# 1985: “Killing Is My Business... and Business Is Good!” - Ένα μεγάλο και «αργό» οικοδόμημα, που όμως άξιζε!

# 1986: “Peace Sells... But Who's Buying?” - Ακόμα, ένα από τα αγαπημένα μου.

# 1988: “So Far, So Good... So What!” - Μία εξαιρετική στιγμή στην καριέρα μου με την μπάντα.

# 1990: “Rust in Peace” - Μία νέα σελίδα, τόσο για την μπάντα, όσο και για μένα προσωπικά.

# 1992: “Countdown to Extinction” - Νομίζω πως σε αυτό η μπάντα βρισκόταν στην καλύτερή της εποχή. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο.

# 1994: “Youthanasia” - Όπως και στο “Countdown”, η μπάντα συνέχισε να μεγαλώνει και για μένα ήταν επίσης εξαιρετική εποχή.

# 1997: “Cryptic Writings” - Για αυτό ηχογράφησα μερικές από τις αγαπημένες μου μπασογραμμές. Ήταν απόλαυση η συνεργασία μας με τον Dann Huff στο Nashville, αφού μας οδήγησε σε νέα ύψη, τόσο συνθετικά, όσο και εκτελεστικά.

# 1999: “Risk” - Νομίζω ο τίτλος τα λέει όλα!

# 2001: “The World Needs a Hero” - Βλέπω αυτόν το δίσκο ως μία μικρή κορυφή στο μέλλον, για το πώς μία αλλαγή θα πήγαινε τα πράγματα πίσω στις thrash ρίζες μας.



Πρόσφατα, οι Metallica μπήκαν στο Rock and Roll Hall Of Fame, προσκαλώντας και τα παλιά τους μέλη να συμμετάσχουν. Σε περίπτωση που οι Megadeth επρόκειτο να ενταχθούν επίσης, πως θα φανταζόσουν την τελετή και ποια κομμάτια πιστεύεις πως θα παίζατε;


Όσο μπορώ να ξέρω, το R&R Hall Of Fame αποτελεί μία προσωπική επιχείρηση, με τις επιλογές για το ποιος θα ενταχθεί σε αυτό να λαμβάνονται από μία πολύ μικρή ομάδα ατόμων, όπως περίπου και τα Grammy’s. Είχα πάει εκεί πέρυσι, αλλά δε φαίνεται και τόσο πλήρες, έχοντας τεράστια κενά στην ιστορία. Υπάρχουν αμέτρητα ονόματα που θα έπρεπε να είναι εκεί, αλλά δεν είναι. Συνεπώς, δεν πιστεύω ότι πρόκειται ποτέ να μπούμε σε αυτό.




Το 2008 είχαμε την επιστροφή συγκροτημάτων όπως οι AC/DC, οι Guns N’ Roses και οι Metallica. Ποια είναι η άποψή σου για τους δίσκους αυτούς;


Για μένα το “Chinese Democracy” είναι ένας σόλο δίσκος του Axl. Για μένα δεν είναι GNR. Οι AC/DC είναι απλά υπέροχοι, και επειδή κυκλοφορούν ένα δίσκο κάθε 5 ή και παραπάνω χρόνια, μας λείπουν και ανυπομονούμε για κάθε νέα τους δουλειά. Για τους Metallica είμαι ευτυχισμένος που κέρδισαν πάλι το σεβασμό με το νέο τους άλμπουμ. Μου αρέσουν πολύ περίπου 5 κομμάτια από το “Death Magnetic”, και όταν τους είδα live στο Phoenix, στην πρώτη συναυλία της περιοδείας, τα νέα τραγούδια ακούγονταν πολύ καλά!



Ποιοι πιστεύεις πως ήταν οι 5 καλύτεροι metal δίσκοι του 2008 και ποιον περιμένεις περισσότερο το 2009;


Για το 2008 θα έλεγα τα εξής:

1. “Death Magnetic” των Metallica

2. “All Hope Is Gone” των Slipknot

3. “The Formation of Damnation” των Testament

4. “Nostradamus” των Judas Priest

5. The Recknoning” των F5

Φέτος ανυπομονώ για το νέο άλμπουμ των Dream Theater. Πιστεύω πως το τελευταίο τους είχε μερικά πολύ καλά riff, τα οποία τους έφεραν πίσω στις metal ρίζες τους. Επίσης, δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να κυκλοφορήσει το νέο The Alien Blakk που κάναμε το 2008. Έχει μέσα φοβερό υλικό!



Παναγιώτης Λουκάς
  • SHARE
  • TWEET