Kvelertak: «Θέλουμε να σκαρφαλώσουμε στην ψηλότερη κορυφή!»

 Δεκατρία χρόνια μετά τη διαγαλαξιακή σφαλιάρα που έδωσαν με το ομότιτλο ντεμπούτο τους στον μικρόκοσμο της σκληρής μουσικής, οι Kelertak συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους. Κι αν οι δοσολογίες από rock 'n' roll, πεντατονικές, punk και σκανδιναβικής κοπής ακραίο metal έχουν πλέον αλλάξει κάπως, η προσωπικότητα παραμένει αναλλοίωτη και ξεχωριστή όπως τότε. Με αφορμή την κυκλοφορία του "Endling", είχαμε την ευκαιρία να μεταφέρουμε τις ερωτήσεις μας, και ο τραγουδιστής του σχήματος, Ivar Nikolaisen, έδωσε την οπτική του για την πρώτη μπαλάντα (περίπου) που έγραψε ποτέ το σχήμα, τον ρόλο της παράδοσης στην πρότασή τους, την λειτουργία υπό πίεση και το άνοιγμα σε mainstream ακροατήρια.

Κάτι που δεν παύει ποτέ να με εντυπωσιάζει στη μουσική σας, είναι η ενέργεια που βγάζει· πόσο δύσκολη είναι η αποτύπωσή της στο στούντιο;

Ω, σε ευχαριστώ. Αυτή τη φορά οι ηχογραφήσεις έγιναν ζωντανά, εκτός από κάποια φωνητικά και μερικά overdubs, προφανώς. Δε μπορώ να πω με σιγουριά πόσο συνέβαλε αυτό, γιατί τα άλμπουμ που είχαμε κάνει με τον Kurt (Ballou) τα είχαμε κάνει βήμα-προς-βήμα, ένα όργανο κάθε φορά, και υπάρχει αρκετή ενέργεια και σε εκείνα. Νομίζω απλά ότι βοηθάει το ότι έχουμε κάθε φορά σπουδαίους παραγωγούς και πάντα παίζουμε τα τραγούδια σα να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουμε.

Λατρεύω επίσης το πώς μέσα σε μία στιγμή μπορείτε να πάτε από τελείως heavy riffs και blast beats σε πιασάρικες μελωδίες. Θα ήταν ασφαλής υπόθεση ότι δεν βάζετε όρια όταν γράφετε;

Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, καθώς γράφω μόνο στίχους και καθόλου μουσική. Νιώθω όμως ότι ο BJ (Bjarte Lund Rolland) που γράφει τα περισσότερα riffs και τις μελωδίες, απλά ακολουθεί το ένστικτό του. Και το ένστικτό του είναι κάπως fucked up (σσ. αμετάφραστο).

Το να προσλαμβάνεις παραγωγούς και να κάνεις του κεφαλιού σου είναι χάσιμο χρόνου

Ίσως να είναι δική μου εντύπωση, αλλά ο νέος δίσκος μου άφησε μία πιο hard rock αίσθηση από τους προηγούμενους. Είναι κάτι που νιώσατε ή είχατε στο μυαλό σας;

Ξανά, το ένστικτο! Το ομώνυμο κομμάτι, το "Endling" είναι όσο πιο κοντά έχουμε φτάσει ποτέ σε hard rock μπαλάντα, πάντως.

Αν έχω καταλάβει σωστά, οι Jørgen Træen και Yngve Sætre ανέλαβαν την παραγωγή αυτή τη φορά. Με ποιους τρόπους επηρέασαν την όλη διαδικασία;

Με πολλούς τρόπους. Αρχικά, μας έπεισαν να ηχογραφήσουμε ζωντανά, χωρίς click (track), και κατάφεραν να με πείσουν να τραγουδήσω με τρόπους που δεν ήξερα ότι μπορούσα να τραγουδήσω. Κάποιες φορές ένιωθα ότι κάναμε κάτι τελείως ηλίθιο, αλλά μετά από λίγο καταλάβαινα τι είχαν στο μυαλό τους, και μου άρεσε. Επίσης υπήρξαν φορές που πήραν τραγούδια και τα γύρισαν ανάποδα, μας έβαλαν προκλήσεις και μας έκαναν να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα. Το να προσλαμβάνεις παραγωγούς και να κάνεις του κεφαλιού σου είναι χάσιμο χρόνου και χάσιμο χρημάτων.

Στο πέρασμα των χρόνων έχετε συνεργαστεί με ορισμένους πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, όπως ο Kurt Ballou και ο Nick Terry. Πώς ήταν η συνύπαρξη μαζί τους, και ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρατε από αυτους;

Δεν μπορώ να σου πω κάτι για τον Nick Terry, καθώς δεν ήμουν στο συγκρότημα εκείνη την περίοδο, αλλά η συνεργασία με τον Kurt ήταν απίθανη. Είναι απίστευτα ταλαντούχος και έχει τεράστια εμπειρία, ειδικά σε οτιδήποτε σχετικό με τις κιθάρες και τους ήχους τους.

Δεν μιλάω Νορβηγικά, αλλά με βάση δηλώσεις σας, οι στίχοι περιλαμβάνουν αναφορές σε τοπικές-παραδοσιακές ιστορίες. Υπάρχει κάποια σύνδεση και στο μουσικό κομμάτι;

Στιχουργικά όντως πήραμε έμπνευση από τοπικούς μύθους, ιστορίες και ανθρώπους από τη βορειοδυτική Νορβηγία, την περιοχή που καταγόμαστε και μεγαλώσαμε. Μουσικά έχουμε επιρροές από παντού, αλλά είναι πιο δύσκολο να το συγκεντρώσεις πιστεύω. Πιθανότατα έχουμε περισσότερο αμερικάνικο ροκ στον ήχο μας, απ' όσο βιολιά ή παραδοσιακά, χαχα!

Αυτό που βλέπεις επηρεάζει αυτό που ακούς

Τα εξώφυλλα και τα βίντεο πάντα συμβαδίζουν και ολοκληρώνουν τη μουσική σας. Πώς διαλέγετε τους καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν αυτό το κομμάτι;

Το οπτικό κομμάτι πάντα ήταν πολύ σημαντικό για τους Kvelertak. Αυτό που βλέπεις επηρεάζει αυτό που ακούς. Με τον Marald (Van Haasteren) που έκανε τα εξώφυλλα για το "Splid" και το "Endling", επικοινωνήσαμε αφού είδαμε τις παλιότερες δουλειές του. Το ίδιο ισχύει και για βίντεο, χρειάζεται πολλή έρευνα.

Φέτος συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του "Meir". Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την περίοδο;

Δεν ήμουν στη μπάντα τότε, αλλά και να ήμουν πιθανότατα δεν θα θυμόμουν τίποτα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι τα παιδιά περιόδευαν σαν τρελοί και το κυνηγούσαν σαν τρελοί.

Η Νορβηγία είναι τόσο μικρή που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας

Με δεδομένη την επιτυχία του σχήματος από τις ημέρες των πρώτων δίσκων, υπήρξε κάποια στιγμή που να νιώσατε ότι βρίσκεστε υπό πίεση;

Πάντα νιώθουμε ότι βρισκόμαστε υπό πίεση! Θέλουμε να σκαρφαλώσουμε στην ψηλότερη κορυφή! Κάθε φορά φτάνουμε λίγο πιο ψηλά, αλλά ποτέ τελείως, κι αυτό είναι καλό, έχουμε κάτι να επιδιώξουμε.

Η ιδέα ενός Kvelertak live album ακούγεται πολύ δελεαστική, πώς και δεν έχει συμβεί ακόμα;

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Ευχαριστώ! Θα ήταν όντως τέλειο να κάνουμε ένα live album!

Η μουσική σκηνή στη Νορβηγία, ως σύνολο, φαίνεται πολύ ξεχωριστή κοιτώντας από απόσταση. Πέρσι το καλοκαίρι για παράδειγμα, είχαμε την ευκαιρία να σας δούμε στο Øya Festival, όπου έπαιζαν τα πάντα, από indie pop μέχρι heavy metal. Ποια είναι η οπτική σας;

Ναι, το Øya είναι το χίπστερ φεστιβάλ που όλοι θέλουν να παίξουν, και θα βρεις ό,τι μπάντα μπορείς να φανταστείς στο line-up του. Φαντάζομαι ότι αυτό που περιγράφεις είναι κάτι τελείως φυσικό για εμάς, γιατί πολύ απλά η Νορβηγία είναι τόσο μικρή που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ανεξάρτητα από είδη και χώρους. Κι από την άλλη βέβαια, έχουμε φεστιβάλ όπως το Tons Of Rock, που είναι πιο στοχευμένα στη σκληρή μουσική και τα πηγαίνουν πολύ καλά.

Ο τρόπος που μας συμπεριφέρθηκε ο θρύλος Rob Halford ήταν πραγματικά συγκινητικός

Έχετε περιοδεύσει με κάποιους πραγματικά τεράστιους καλλιτέχνες ανά τα χρόνια· υπάρχει κάποια στιγμή ή κάποια αλληλεπίδραση που να έχει χαραχτεί μέσα σου;

Δώσαμε κάποιες συναυλίας στο πλευρό των Judas Priest πέρσι, και ο τρόπος που μας συμπεριφέρθηκε ο θρύλος Rob Halford ήταν πραγματικά συγκινητικός. Το ίδιο ισχύει και για τους Metallica.

Με δεδομένο ότι το thrash metal κάποιες δεκαετίες πίσω ήταν πολύ ακραίο, αλλά πλέον είναι σχεδόν κοινά αποδεκτό, πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα δούμε το mainstream κοινό να παρτάρει με τις μουσικές σας;

Στη Νορβηγία το κάνουν ήδη!

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου! Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου.

Ευχαριστώ πολύ! Τσεκάρετε το "Endling". Είμαστε πραγματικά περήφανοι για αυτόν τον δίσκο. Ελπίζουμε να έρθουμε σύντομα στην Ελλάδα!