Ανασκόπηση 2016: Hard Rock / Melodic Rock / AOR

Η περασμένη χρονιά σημαδεύτηκε από αρκετά δυσάρεστα γεγονότα στον ευρύτερο χώρο της μουσικής και η hard rock σκηνή δεν θα μπορούσε να γλυτώσει των απωλειών. Ωστόσο, οι πολλές κι ενδιαφέρουσες δουλειές που κυκλοφόρησαν μέσα στο έτος, αλλά και οι διάφορες συνεργασίες που προέκυψαν, αποτέλεσαν ένα αντίβαρο αισιοδοξίας έναντι των πολλών θανάτων σημαντικών μουσικών και του τερματισμού της πορείας αγαπημένων μπαντών.

Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικότερα, τι έχουμε να θυμόμαστε από το 2016...

Οι ειδήσεις

1. Η όχι και τόσο αναπάντεχη διάλυση των Graveyard, λίγους μόλις μήνες μετά την εδώ εμφάνισή τους, υπήρξε το γεγονός που μονοπώλησε το ενδιαφέρον στον κόσμο της vintage rock σκηνής. Παρότι το τέλος της μπάντας ενδέχεται να είναι προσωρινό, δεν παύει να αποτελεί μια στενάχωρη εξέλιξη, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη διάσταση των μουσικών γενικότερα.

2. Η προσχώρηση του Axl Rose στους AC/DC, λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας του Brian Johnson, οδήγησε σε ένα απρόσμενα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, κερδίζοντας το στοίχημα των εντυπώσεων. Ωστόσο, η αποχώρηση και του Cliff Williams θόλωσε το τοπίο περί του τι μέλλει γενέσθαι για τους θρυλικούς Αυστραλούς rockers, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

3. Η επαναδραστηριοποίηση των Rainbow, με ανανεωμένο line-up, μπορεί να προκάλεσε την αγανάκτηση γνωστού πρώην μέλους τους, λόγω της επιλογής των νέων μουσικών, μα αποτέλεσε για πολλούς ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Έτσι, αν και οι συναυλίες που έδωσαν δημιούργησαν αντιγνωμίες σχετικά με την αναγκαιότητα την κίνησης αυτής, τελικά το γεγονός της μερικής επιστροφής του Ritchie Blackmore σε πιο σκληρά μουσικά μονοπάτια, άφησε παρακαταθήκη αρκετή νοσταλγική αναπόληση, αλλά και μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον.

4. Έπειτα από 40 χρόνια καριέρας, οι Twisted Sister αποφάσισαν να βάλουν ένα τέλος στην τεράστια καριέρα τους. Κι αν από άποψη δισκογραφικής παραγωγικότητας η απόφασή τους μοιάζει λογικότατη, οι εντυπωσιακές πρόσφατες συναυλιακές τους επιδόσεις στα φεστιβάλ της Ευρώπης άφησε μια πικρία για την απόσυρσή τους.

5. Με τις απώλειες μουσικών να έχουν γίνει, δυστυχώς, συχνό φαινόμενο, οι θάνατοι των Jimmy Bain (Dio, ex-Rainbow), Sandy Pearlman (τεράστιος παραγωγός με συνεργασίες με Blue Oyster Cult και Black Sabbath), Leonard Haze (ντράμερ της αυθεντικής σύνθεσης των Y&T) και Nik Green (πληκτράς των Blue Murder) μεταξύ άλλων, έπληξαν για ακόμη μια φορά την κληρονομιά του σκληρού ήχου, αφήνοντας πίσω τους ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Τα μεγάλα ονόματα

1. Glenn Hughes - Resonate: Το πρώτο solo άλμπουμ του σπουδαίου Βρετανού μουσικού έπειτα από οκτώ χρόνια, αποτέλεσε ένα εξαίρετο δείγμα μπαρουτοκαπνισμένου hard rock, με τη φωνή του να προκαλεί ακόμη και σήμερα ανατριχίλες.

2. The Cult - Hidden City: Τίμιος δίσκος από τους Βρετανούς rockers, αποδεικνύει πως έχουν ακόμη να προσφέρουν ενδιαφέρον υλικό, με ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.

3. Ricky Warwick -  When Patsy Cline Was Crazy (And Guy Mitchell Sang The Blues) / Hearts On Trees: Εντυπωσιακή διπλή προσπάθεια από τον συμπαθέστατο τραγουδιστή, καταφέρνει να προσφέρει ένα σύνολο πραγματικά όμορφων τραγουδιών, τόσο σε ηλεκτρικό όσο και σε ακουστικό περιβάλλον.

4. Magnum - Sacred Blood, Divine Lies: Επιστροφή σε γνώριμους ήχους για τους πομπώδεις hard rockers, με τη φωνάρα του Bob Catley να στέκει αγέρωχη και τον Tony Clarkin να προσφέρει εμπνευσμένες στιγμές σε συνθέσεις και solo.

5. Rick Springfield - Rocket Science: Ο πολυπράγμων Αυστραλός ηθοποιός και μουσικός συνέχισε τη δισκογραφική του αναγέννηση, παρουσιάζοντας ένα όμορφο σύνολο ευκολομνημόνευτων συνθέσεων.

Αυτά που θα θυμόμαστε

1. Robert Pehrsson’s Humbucker - Long Way To The Light: Άψογο παλιομοδίτικο hard rock αποδοσμένο από μεταλλάδες, ξεκαθαρίζει πως η Σουηδία ηγείται ποιοτικά σε σχεδόν κάθε σκηνή του σκληρού ήχου στις μέρες μας.

2. Captain Crimson - Remind: Οι retro συνειρμοί του ονόματος θα τραβήξουν τους παλιούς, η Σουηδική εγγύηση ποιότητας θα προσελκύσει τους υπόλοιπους, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους να απολαύσουν ένα από τα πιο άρτια άλμπουμ στο χώρο του hard rock για τη χρονιά που μας πέρασε.

3. Dare - Sacred Ground: Όσο το AOR έχει να μας προσφέρει τόσο ποιοτικές δουλειές, με σαγηνευτικές κέλτικες μελωδίες και easy listening διάθεση, δεν έχει να φοβάται κανέναν.

4. Airbourne - Breakin' Outta Hell: Οι Αυστραλοί συνεχιστές της κληρονομιάς των AC/DC προσέφεραν έναν τσαχπίνικο δίσκο groov-άτου hard rock, σε μια από τις καλύτερες μέχρι τώρα δουλειές τους.

5. Hypnos - Cold Winds: Το ποικιλόμορφο hard rock ετούτης της παρέας από το Γκέτεμποργκ απαιτεί αρκετές ακροάσεις, αλλά αποζημιώνει και με το παραπάνω χάρη στο εύρος του, που ξεκινά από το προοδευτικό folk rock και φτάνει έως το πρώιμο heavy metal.

Αυτά που θα ξεχάσουμε

1. Spiritual Beggars - Sunrise To Sundown: Όχι ακριβώς απογοήτευση, αλλά λίγο οι προφανέστατες επιρροές, λίγο το γεγονός πως υστερεί σε σχέση με το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους, το τοποθετεί δικαίως στους δίσκους από τους οποίους περιμέναμε περισσότερα.

2. SOTO - Divak: Δυο-τρεις καλές στιγμές δεν μπορούν να σώσουν τον δίσκο, πόσο μάλλον όταν η γενικότερη ηχητική προσέγγιση του έρχεται σε αντίθεση με το ποιόν του σπουδαίου Αμερικάνου ερμηνευτή.

3. Bon Jovi - This House Is Not For Sale: Είτε με Sambora, είτε όχι, το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο για τους Αμερικάνους stadium rockers. Χιλιοπαιγμένες ιδέες, συνθέσεις δίχως νεύρο, σε μια κυκλοφορία που θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα.

4. Reckless Love - InVader: Ακόμη μια άνιση κυκλοφορία από τους Σουηδούς rockers, όπου δυστυχώς οι μέτριες/αδιάφορες στιγμές ξεπερνούν κατά κράτος τις ενδιαφέρουσες.

5. Axel Rudi Pell - Game Of Sins: Ο Γερμανός κιθαρίστας έχει μετατρέψει σε επιστήμη την αντιγραφή του εαυτού του, προσφέροντας ακόμη έναν ολόιδιο δίσκο με τους πολλούς προηγούμενούς του. Μουσικά δεν το λες κακό πάντως, αλλά μονάχα αυτό δεν αρκεί.

Οι Συνεργασίες

1. Resurrection Kings - Resurrection Kings: η συνύπαρξη των αξιότιμων κυρίων Craig Goldy (ex-Dio), Vinny Appice (ex-Dio, Heaven & Hell), Sean Mcnabb (ex-Dokken) με τον Chas West πίσω από το μικρόφωνο, προσέφερε έναν καλοπαιγμένο δίσκο hard & heavy, προσεγγίζοντας με αξιοπρεπή τρόπο την παρακαταθήκη της μουσικής του R.J. Dio.

2. Last In Line - Heavy Crown: Σε αντίθεση με την περίπτωση των Resurrection Kings, το line-up της κλασικής σύνθεσης της μπάντας του Dio (δηλαδή οι Vivian Campbell, Jimmy Bain και - ξανά - ο Vinny Appice), παρέα με τον τραγουδιστή Andrew Freeman, κατάφεραν να σπιλώσουν την κληρονομιά της πρότερης κοινής πορείας τους, προκαλώντας τίποτα παραπάνω από θλίψη.

3. Nordic Union - Nordic Union: Ο «πολύς» Ronnie Atkins των Pretty Maids, μαζί με τον Erik Martensson (Eclipse, W.E.T.), δημιούργησαν ένα θεσπέσιο άλμπουμ μελωδικού rock, το οποίο, αρκετό καιρό μετά την κυκλοφορία του, δείχνει πως μπορεί να αντέξει τη φθορά του χρόνου.

4. Dario Mollo’s Crossbones - Rock The Cradle: Θεωρώντας το περισσότερο ως project παρά ως κανονική μπάντα, το περσινό εγχείρημα του Dario Mollo, με τραγουδιστή τον Carl Sentance των Persian Risk, προσέφερε μια άκρως αξιόλογη δουλειά για το είδος της, έχοντας κι ένα-δυο κομμάτια που εντυπωσιάζουν.

5. Ace Frehley - Origins Vol.1: Δίσκος με αρκετές και σημαντικές guest συμμετοχές, μεταξύ των οποίων και οι Slash, Paul Stanley και Lita Ford, που δυστυχώς απευθύνεται καθαρά σε οπαδούς των Kiss και του Space Ace και ξεχάστηκε αναμενόμενα γρήγορα.

Επιμέλεια: Σπύρος Κούκας