Captain Crimson

Orebro... η μικρή αυτή πόλη της Σουηδίας που έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε μια rock όαση, μέσα από την οποία έχουν ξεπηδήσει κάποιες από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες του χώρου. Οι Captain Crimson, για τους οποίους θα μιλήσουμε εδώ, ιδρύθηκαν το 2010, είναι γέννημα θρέμμα Ορεμπριώτες και μόλις κυκλοφόρησαν το τρίτο τους στούντιο άλμπουμ τους, το πρώτο στην Small Stone Records. Η ποιότητα, λοιπόν, ήταν δεδομένη. Γιατί ήταν δεδομένη βλέπω εσένα να ρωτάς εκεί στο βάθος. Ε, αφού είναι, πώς να το κάνουμε τώρα;

Οι Σουηδοί κατάφεραν και χωρέσανε στον καινούργιο δίσκο όλες τους τις επιρροές, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα αρκετά ομοιογενές αποτέλεσμα. Η παραγωγή είναι ιδανική για το ύφος τους, το μπάσο του David χρωματίζει υπέροχα και διακριτικά τα τραγούδια και μαζί με τα ντραμς του Lath βγάζουν αρκετό νεύρο στις συνθέσεις. Προφανώς, τα μεγάλα χαρτιά της μπάντας είναι ο Eriksson (κιθάρα) και Lillhager (φωνή) οι οποίοι έχουν κάνει φανταστική δουλειά.

Το "Remind" ανοίγει με τον hard rock δυναμίτη "Ghost Town", με την ωραία φωνητική γραμμή και το ιδανικό στήσιμο της σύνθεσης πάνω στο στιβαρό rhythm section. Το καλύτερο τραγούδι του "Lady In Gold" που οι Blues Pills δεν έγραψαν ποτέ. Αν υπάρχει κάτι που να σου θυμίζει Trouble, Witchcraft και Spiritual Beggars ταυτόχρονα, αυτό είναι το "Bells From The Underground".

Στο πιο τσαχπίνικο και groove-ατο "Love Street" ο Eriksson κεντάει το ένα solo πίσω από το άλλο πατώντας στην υπέροχη και ευδιάκριτη μπασογραμμή, ενώ ο Mangus ο Pelander θα είναι περήφανος ακούγοντας το "Black Rose". Όπως και οι Graveyard (R.I.P.) θα νιώσουν περήφανοι όταν θα βάλουν το "Money" να παίξει στο πικάπ, με τις ελάχιστα παραμορφωμένες κιθάρες, την ιδανική κλιμάκωση, τους στενάχωρους ρυθμούς και το πανέμορφα solo.

Hard rock υψηλών οκτανίων το ομώνυμο με μια τζούρα από Led Zeppelin, ενώ στο "Let Her Go" έχουμε έναν περισσότερο αμερικάνικο ήχο στο βασικό riff και γενικότερα πιο bluesy καταστάσεις σε συνδυασμό και με την παρουσία φυσαρμόνικας. Την πιο ήρεμη και συναισθηματική στιγμή του δίσκου θα αποτελέσει το ακουστικό "Alone" με την σχεδόν folk αισθητική και την πανέμορφη ερμηνεία από τον Lillhager. Για το τέλος και για να ξεπλύνεις από το μυαλό σου την πίκρα που σε κέρασαν με το "Alone" βάλανε το "Senseless Mind" μια αρκετά νευρώδη σύνθεση με σκαμπανευάσματα στην ταχύτητα και με το ήρεμο πέρασμα στη μέση του τραγουδιού να λειτουργεί πολύ καλά με το solo που ακολουθεί.

Το τελικό, λοιπόν, συμπέρασμα είναι πως  το "Remind" θα αποτελέσει μια από τις καλύτερες hard rock κυκλοφορίες για φέτος και όπως όλα δείχνουν το μέλλον ανήκει στους Captain Crimson.