Resurrection Kings

Άλλο ένα supergroup σχηματίστηκε υπό τη σκέπη της Frontiers του Serafino Perugino και υπό την καθοδήγηση του «μαέστρου» Alessandro Del Vecchio. Και αν και κάτι τέτοιο αποσκοπεί στο να βγουν προφανώς κάποια έξτρα φράγκα, η περίπτωση των Resurrection Kings συνοδεύεται και από την ανάλογη ποιότητα για να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους. Καμία σχέση με το φιάσκο των Last In Line δηλαδή.

Δύο πρώην μέλη, λοιπόν, της μπάντας του Dio, οι Graig Goldy και Vinny Appice παρέα με τον Sean McNaab (μπάσο) και Chas West (φωνή) αποφάσισαν (τους προτάθηκε;) να μας δώσουν ένα δίσκο μελωδικού '80s hard rock με μια Dio αύρα, κυρίως σε επίπεδο riff. Με ωραία παραγωγή και πρωταγωνιστές τους Goldy και West οι Resurrection Kings απευθύνονται ξεκάθαρα σε οπαδούς του μελωδικού χώρου.

Ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυναμικά, με το "Distant Prayer" να μοιάζει με κάποιο απομεινάρι της εποχής του Goldy με τον Dio, και κυλάει μπορώ να πω αρκετά καλά ως το τέλος. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν εδώ μέσα εκτός του εναρκτήριου. Έχουμε το αργό  "Livin’ Out Loud" με το πολύ δυνατό ρεφρέν και το "Who Do You Run To" με το ωραίο αρχικό riff/solo και την γενικότερη glam αύρα που το περιβάλει.

Κατά τα άλλα, ο δίσκος δεν θα χαλάσει κανέναν ιδιαίτερα, αν και υπάρχει μια διαφαινόμενη κάμψη όσο περνάει η ώρα. Ούτε η Aor-ιζουσα μπαλάντα "Never Say Goodbye", ούτε το mid-tempo "Fallin' For You" ούτε το "Path Of Love" με την ala Coverdale ερμηνεία του West, είναι άσχημα τραγούδια. Όμως με κάποια επαναλαμβανόμενα ακούσματα μια κούραση άρχισα να τη νιώθω και να δυσκολεύομαι κάθε φορά να ακολουθήσω μέχρι το τέλος.

Η αιτία είναι το σύνηθες πρόβλημα αυτών των κυκλοφοριών, που δεν είναι άλλο από την έλλειψη ταυτότητας, αλλά και εκείνων των τραγουδιών που θα έχουν ρόλο «κράχτη» και κάποια στιγμή θα σε αναγκάσουν να ξανακούσεις τον δίσκο εξαιτίας τους, με τον εν λόγω να μην ξεφεύγει από αυτήν την κατηγορία.

Παρ' όλα αυτά, το ντεμπούτο των Resurrection Kings στέκεται αξιοπρεπώς και ίσως έχει την δυναμική να συγκινήσει κάποιους νοσταλγούς του ήχου. Προσωπικά δεν νιώθω έτσι, αλλά δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά πως δεν θα βρεθούν εκείνοι που θα τον ευχαριστηθούν πολύ περισσότερο από εμένα.