Από το Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας, οι And So I Watch You From Afar έχουν φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα μέσα στην post-rock πιάτσα, κυρίως εξαιτίας των εκρηκτικών τους live εμφανίσεων. Η αλήθεια είναι πως ακούγοντας και το έβδομο τους άλμπουμ "Megafauna", αναρωτιέσαι για ποιον ακριβώς λόγο θεωρούνται post-rock, αφού το κουαρτέτο βρίσκεται σχεδόν ολοκληρωτικά εντός math-rock πλαισίων. Τρομερά παιξίματα, πλουραλισμός ιδεών, εξαίρετες δυναμικές και έξυπνοι ρυθμοί συνθέτουν το παζλ της μουσικής τους, με το εύρος της να εκτείνεται από θορυβώδη κιθαριστικά κρεσέντο ως jazzy κινηματογραφικά περάσματα. Σε κάθε περίπτωση, η μουσική έχει κάτι το θετικό, μια ανόθευτη και παιχνιδιάρικη ενέργεια που την κάνει να ακούγεται ενεργητική και διασκεδαστική. Φυσικά, όπως και στην πλειοψηφία των instrumental rock δίσκων, λείπει αυτό το κάτι που θα επιβάλλει συνεχόμενες ακροάσεις, το "Megafauna" όμως, με την αδρεναλίνη και την περιπέτεια που το διακατέχουν, υπόσχεται πως θα ανταμείψει όσες ευκαιρίες του δοθούν.

Bandcamp

Ξεκούρδιστα, ξεχαρβαλωμένα πιάνα, ψίθυροι, πόρτες που τρίζουν. Ύστερα θα έρθουν ξερά riff, απόκοσμες φωνές και πρωτόγονα τύμπανα. Κάτι παράξενο συμβαίνει όταν οι Αυστραλοί φτιάχνουν πειραματικό doom, είναι όμως ξεκάθαρο πως οι Mekigah στο πέμπτο τους άλμπουμ φτιάχνουν μουσική για τους τρόμους που έχουν στο μυαλό τους. Περισσότερο σαν soundtrack και λιγότερο συνθετικά δομημένο, το "To Hold Onto A Heartless Heart" είναι ένα βαθύ, κατάμαυρο ταξίδι προς το υποσυνείδητο. Το lo-fi του όλου εγχειρήματος - μήπως να μιλήσουμε για raw doom; - είναι σαφέστατα επιτηδευμένο αλλά και απολύτως λειτουργικό. Όταν μάλιστα τρυπώνουν gothic πλήκτρα ή μέρη που θυμίζουν noise ή ακόμα και dungeon synth αναφορές, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο εκλεκτικό και μυστηριώδες. Εδώ έχουμε με ένα άλμπουμ - πραγματική εμπειρία που συνιστάται μόνο για γερά στομάχια και κρυστάλλινες καρδιές, αν το ακούσεις δε μέσα σε πηχτό σκοτάδι, να σου ευχηθούμε καλή δύναμη.

Bandcamp

Ακούς το πρώτο άλμπουμ των Evilyn και αισθάνεσαι την σκιά των Gorguts να πέφτει γεμάτη αίγλη πάνω στο υλικό. Το "Mondestrunken" μπορεί να είναι ντεμπούτο, όμως οι Anthony Lipari (Thoren), Alex Weber (Malignancy, Obscura) και Robin Stone (Norse) γνωρίζουν καλά το technical death metal. Στους Evilyn το πράγμα πάει περισσότερο προς avant-garde και dissonant μονοπάτια, οι ρυθμοί σκοντάφτουν κι είναι κακοτράχαλοι, τα riffs κουβαλάνε αλλόκοτες μελωδίες, τα brutal φωνητικά σχεδόν σε υπνωτίζουν. Το άλμπουμ έχει έναν άρρωστο εσωτερικό ρυθμό και μια εσωστρέφεια, είναι όμως επίσης ολοφάνερο το ταλέντο και το δέσιμο των μελών. Τα περισσότερα τραγούδια είναι εξόχως ψαρωτικά, δεν μπορώ όμως να πω ότι απουσιάζει εντελώς μια σχετική επιτήδευση και μια ψυχρότητα πέρα από λέξεις. Άσχετα από αυτές τις μικρές προσωπικές ενστάσεις, δεν θα μου κάνει εντύπωση αν το άλμπουμ αποθεωθεί στους σχετικούς κύκλους, ούτε θα πω πως δεν το αξίζει.

Bandcamp

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν ο κόσμος χρειάζεται έναν ακόμα instrumental rock δίσκο μιας ώρας, που αυτοχαρακτηρίζεται ως Psych/Krautrock/Ambient. Πριν πω όμως ένα βροντερό όχι, ακούω τις μελωδίες που σκαρώνει ο πολύ-οργανίστας Nick DiSalvo (των Elder) σε αυτό εδώ το προσωπικό του project και δεν μου πάει καρδιά. Το δεύτερο άλμπουμ του project των Delving διαθέτει πολλές εξαιρετικές μελωδίες και μπόλικες συναρπαστικές ιδέες που κάνουν την ακρόαση των 62 λεπτών να κυλάνε ευχάριστα - πολύ περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα. Τολμώ να πω ότι, σε σημεία, οι Delving μου ακούγονται πιο ενδιαφέροντες από τους ίδιους τους Elder, ειδικά όταν απελευθερώνουν και μερικές ιδέες αρχαίας ηλεκτρονικής μουσικής. Ένα ελαφρύ πασπάλισμα από symphonic prog γεύσεις είναι επίσης καλοδεχούμενες. Μένει τελικά η επίγευση ενός όμορφου άλμπουμ με περίσσευμα θετικών, ατμοσφαιρικών ιδεών, συνεπώς ναι, ο κόσμος μάλλον το χρειάζεται. Και τι εξωφυλλάρα, αλήθεια!

Bandcamp

Το έχουμε πει, το ξαναλέμε, και θα συνεχίσουμε να το στηρίζουμε μέχρι τέλους. Η εποχή των Nightwish με την Anette Olzon πίσω από το μικρόφωνο έχει κάθε λόγο να τοποθετείται δίπλα στις υπέρλαμπρες ημέρες των Φινλανδών με την Tarja Turunen. Τα ανάμεικτα συναισθήματα που ακολούθησαν το σχίσμα στην περιοδεία του "Imaginaerum" και τα επιεικώς αδύναμα σόλο βήματά της δεν αρκούν σε καμία των περιπτώσεων για να αλλοιώσουν το γεγονός. Έχοντας ως σημείο αναφοράς τις μικρές νίκες των Dark Element, το "Rapture" στέκει σαν υπενθύμιση του πόσο ταιριάζει στη σκανδιναβή το symphonic ύφος. Τα υλικά είναι γνωστά. Η υλοποίηση ακολουθεί κατά γράμμα τη γνωστή συνταγή. Οι ενορχηστρώσεις κουβαλάνε έναν αναμενόμενα προσγειωμένο και παλιομοδίτικο, πια, αέρα. Το μεγάλο χιτ απουσιάζει πανηγυρικά. Κι όμως, με κάποιο τρόπο, το σύνολο καταφέρνει να αποφύγει αρκετές παγίδες για να βγει όρθιο. Όχι στον βαθμό του "Worlds Apart", κι όχι μόνο λόγω Russell Allen, αλλά και πάλι.

Οι Gutvoid από το Toronto του Καναδά είναι σχετικά νέα μπάντα (δημιουργήθηκαν το 2019), φαίνεται όμως πως αρχίζουν να καταλήγουν στην δική τους, καλά σχηματισμένη, death metal πρόταση. Το "Breathing Obelisk" είναι ένα EP τεσσάρων τραγουδιών (με 31 λεπτά συνολική διάρκεια) που δείχνει την εστίαση τους σε μακροσκελείς φόρμες και ιδέες που παίρνουν τον χρόνο τους για να αναπτυχθούν. Δεν πρόκειται (συνήθως) για βίαιο ή γρήγορο death metal. Αντιθέτως προτιμάει τα δυνατά mid-tempo grooves, τις death doom περιπλανήσεις και μια σφριγηλή ψυχεδέλεια που κυκλώνει την μουσική τους. Θα έλεγα πως δεν είναι πολύ μακριά από τους Spectral Voice ή τους Tomb Mold, παρά μάλλον συγγενεύουν με αυτό το, παλαιό στην υφή μα ολόφρεσκο στην αισθητική του, σύγχρονο αμερικάνικο ρεύμα στο death metal. Τα riffs είναι καλοδουλεμένα - χύμα ή τεχνικά ανάλογα την περίσταση - την παράσταση όμως κλέβουν τα έξυπνα τύμπανα και τα πολυδιάστατα κιθαριστικά leads. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Gutvoid είναι δυνατή περίπτωση μπάντας, απομένει να φανεί το πόσο.

Bandcamp

Ο περισσότερος κόσμος είναι μάλλον πιο εξοικειωμένος με τον κινηματογραφικό παρά με τον μουσικό κόσμο του David Lynch, ο οποίος μετράει αρκετές δεκαετίες, μα και συνεργασίες. Στο "Cellophane Memories", το δεύτερο συνεργατικό δίσκο του με την Τεξανή Chrystabell (η οποία είχε συνθέσει το OST στο "Inland Empire"), επιχειρούν μία πιο ambient στροφή στο μέχρι τώρα trip hop ήχο τους, και πάνε πιο κοντά στον πειραματισμό της Keeley Forsyth. Η μουσική είναι μινιμαλιστική και αιθέρια, κρατημένη σε λίγες νότες και συγχορδίες, αφήνοντας την Chrystabell στο επίκεντρο να ξεδιπλώσει το ταλέντο της.

Το τελικό αποτέλεσμα έχει σαφώς ενδιαφέρον, κυρίως χάρη στις πολυφωνίες, τις ηχογραφήσεις πάνω σε ηχογραφήσεις, τους ψιθύρους, και τον κατακερματισμό των φωνητικών γραμμών. Πετυχαίνεται έτσι μία ονειρική αίσθηση, όπου για μισή ώρα περιδιαβαίνεις σ’ έναν κόσμο ομιχλώδη, άτακτο, και αργόσυρτο. Ελάχιστες διακυμάνσεις εντοπίζονται, με το "Answers to the Questions" να είναι ίσως η σύνθεση που ξεχωρίζει πρώτη, και μας εισάγει σ’ ένα δυνατότερο συνθετικά δεύτερο μέρος. Ωστόσο, αν και ιδιαίτερος, ο δίσκος μάλλον αποτυγχάνει να περάσει το τεστ αντοχών, και αναδεικνύεται λίγος και άχαρος, αφήνοντας περισσότερη λαχτάρα για τα προηγούμενα πεπραγμένα, είτε της κοινής τους συνεργασίας (βλ. το "This Train" που παραπέμπει σε Portishead), είτε μεμονωμένα, ενδεικτικά το πιο πετυχημένο σε αντίστοιχο ύφος "Lux Vivens" του David Lynch με την Jocelyn Montgomery, ή τo alternative pop "Feels Like Love" της Chrystabell.

Bandcamp | Spotify

Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος πως το label της Blood Harvest α) κυκλοφορεί σχεδόν πάντα καλό death metal και β) δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον σε μπάντες με ψυχεδελικές προεκτάσεις. Οι Phenocryst από την Λισαβόνα κλικάρουν και τα δύο κουτάκια και κυκλοφορούν ένα ντεμπούτο άλμπουμ που, αν μη τι άλλο, τραβάει την προσοχή μας. Η old-school death metal riff-ολογία περιπλέκεται ιδανικά με Slayer-ικά περάσματα και άρρωστες, ψυχεδελικές doom αναζητήσεις που εμφανίζονται σποραδικά και άτακτα, κάνοντας όμως την διαφορά. Τα φωνητικά είναι επίσης εντελώς μεσογειακά και «σκυλίσια», η δε θεματολογία (σεισμοί, ηφαίστεια, στάχτες και λάβα!) ενισχύει αυτό το κόλαση επί γης συναίσθημα. Τραγούδι με το τραγούδι, το άλμπουμ σε μαγνητίζει όλο και περισσότερο στην ατμόσφαιρα του και μέχρι να τελειώσει, αναρωτιέσαι αν έγινες οπαδός. Οι Phenocryst αφήνουν πολύ δυνατές υποσχέσεις!

Bandcamp

Οι Bacchae, παρά το ελληνικότατο όνομά τους, προέρχονται από την Αμερική και έχουν όλες τις εκφάνσεις του punk ριζωμένες στην καρδούλα τους, προωθώντας αυτή την garage/ alternative εκδοχή του που σε σπρώχνει στη διάθεση του «δεν με νοιάζει τίποτα». Αν βρίσκεις ενδιαφέρουσες τις Sleater-Kinney, αλλά ψάχνεις κάτι με το punk στοιχείο να βρίσκεται λίγο πιο μπροστά, ο τρίτος δίσκος των Bacchae μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που ψάχνεις. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, "Just A Rat" και "Drop Dead Gorgeous" μα και το "Dead Man" τοποθετούν στο τραπέζι όλα τα όμορφα στοιχεία που συναποτελούν τον ήχο των Bacchae που αποτελεί άμεσο πεδίο ταύτισης στιχουργικά, παρουσιάζει θυμό για την κατάσταση της καθημερινότητας μα και όρεξη αλλαγής. Ιδανικό σφηνάκι ανανέωσης με τρόπο απλό και κατανοητό.

Bandcamp | Spotify