Aerial Ruin / Panopticon

Split

Bindrune (2020)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 18/03/2020
Μια ακόμα σύμπραξη των Panopticon, αυτήν τη φορά με τους Aerial Ruin, σε ακουστικά folk/bluegrass μονοπάτια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεύτερο split από την Bindrune μετά από αυτό των Nechochwen / Panopticon, ακουστικό αυτή τη φορά, με το folklore στοιχείο και πάλι παρόν, ακόμα πιο έντονο στον συγκεκριμένο δίσκο λόγω και της unplugged φύσης του. Οι Panopticon παραμένουν σταθεροί ενώ τη θέση των Nechochwen παίρνουν οι Aerial Ruin. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο καλλιτέχνες, τους Erik Moggridge και Austin Lunn, οι οποίοι συνθέτουν και παίζουν το υλικό του δίσκου.

Στην πρώτη πλευρά του split, έχουμε πέντε συνθέσεις των Aerial Ruin. Ακούγοντας τους για πρώτη φορά, μου ήρθε αμέσως στο νου το πόσο μοιάζει η χροιά του Erik Moggridge με του Michael Stipe. Δυνατό παράσημο για τον Αμερικανό μουσικό. Ωστόσο, επειδή το μοτίβο ακουστική κιθάρα - φωνή αλλάζει ελάχιστα από σύνθεση σε σύνθεση, οριακά δεν κουράζει. Η πλευρά των Aerial Ruin είναι πάντως και η πιο εύθυμη των δυο πατώντας γερά σε acoustic folk μονοπάτια.

Η δεύτερη πλευρά του split περιέχει τέσσερα ακουστικά κομμάτια από τον Austin Lunn, δηλαδή τους Panopticon. Το "No Lines Away" και "The Pit" είναι δικά του, ενώ τα "North Dakota" και "Cold Cold World" είναι διασκευές σε Chris Knight και Blaze Foley αντίστοιχα. Σε αυτά ο Lunn βγάζει το πιο folk πρόσωπό του, με την ακουστική και slide κιθάρα, το τσέλο, το μπάντζο και το μαντολίνο να κυριαρχούν. Αρκετά μελαγχολικές συνθέσεις όλες τους, αντικατοπτρίζουν πλήρως την δύσκολη εποχή που πέρασε ο Lunn ηχογραφώντας τες. Η ίδια μελαγχολία υπάρχει και στην φωνή, η οποία φέρνει σε στιγμές στον αγαπημένο Jake Smith των White Buffalo.

Οι Panopticon μας έχουν αποδείξει καθ' όλη την πορεία τους ότι τα βγάζουν εξίσου άνετα πέρα και στο ακουστικό κομμάτι τους. Η καθαρά bluegrass προσέγγιση τους είναι εξαιρετική και ίσως θα ήταν μια ωραία προοπτική για τον Lunn να επενδύσει σε αυτό είτε με τους Panopticon είτε ως solo καλλιτέχνης. Φυσικά, χωρίς να εγκαταλείψει το ακραίο στοιχείο που λατρέψαμε στην μπάντα του.

Στο εν λόγω split η ζυγαριά γέρνει αβίαστα προς το δεύτερο μισό του, αφού το ειδικό βάρος των Panopticon αυτομάτως κερδίζει το ενδιαφέρον με τις ακουστικές συνθέσεις τους να είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχουν γράψει ποτέ. Σαφώς, δεν παραγνωρίζουμε και την συμβολή των Aerial Ruin, αφού και το δικό τους ηχόχρωμα προσθέτει αρκετά σε αυτή την ατμοσφαιρική κυκλοφορία.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET