Yeah Yeah Yeahs

Φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος που είχε πεθυμήσει τους Yeah Yeah Yeahs. Πέρασαν εξάλλου και καμιά δεκαριά χρόνια από το "Mosquito" του 2013. Στο ενδιάμεσο, η Karen O συνεργάστηκε με τον Michael Kiwanuka, κυκλοφόρησε την πρώτη προσωπική της κυκλοφορία με τίτλο "Crush Songs", και συνεργάστηκε με τον Danger Mouse στο μαγευτικό "Lux Prima". Αντίστοιχα, ο Nick Zinner έβγαλε από έναν δίσκο με τους The Rentals και τους Head Wound City και συνεργάστηκε με την Phoebe Bridgers, ενώ ο Brian Chase κυκλοφόρησε δύο προσωπικά άλμπουμ πειραματικής drone μουσικής κι έφτιαξε τη δική του δισκογραφική εταιρία, με το όνομα Chaikin Records.

Κι αφού όλοι τους έκαναν τα δικά τους, ήρθε τελικά η στιγμή να μας παραδώσουν τον πέμπτο δίσκο της κοινής καριέρας τους. Προφανώς, πάρα πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία 20 χρόνια. Συνεπώς, κανείς δεν περιμένει από αυτούς να κυκλοφορήσουν ένα νέο "Fever to Tell", έναν δίσκο - σταθμό για τη νεολαία των ‘00s. Ήδη εξάλλου από τις τελευταίες δουλειές τους είχε γίνει σαφές πως το συγκρότημα πλέον κινείται σε πιο ηλεκτρονικά, pop, art rock μονοπάτια. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως το "Cool It Down" δεν έχει μικρές rock στιγμές. Απλώς, αυτές δεν έχουν καμία σχέση με το garage παρελθόν τους.

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο single, το οποίο επίσης ανοίγει το δίσκο, με τίτλο "Spitting Off the Edge of the World" στο οποίο συμμετέχει και ο, αρκετά συμπαθής, Perfume Genius, δεν με εντυπωσίασε. Χιλιοπαιγμένα πλήκτρα με αναφορές στα ‘80s, νοσταλγία μιας εποχής που δεν υπήρξε ποτέ, και δυστοπικές προφητείες ντυμένες με χλιαρές μουσικές αναφορές, καθιστούν το κομμάτι ψιλοαδιάφορο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το "Lovebomb" που ακολουθεί, το οποίο όμως είναι αρκετά πιο μονότονο, σαφέστατα πιο pretentious και θα ταίριαζε σε έναν δίσκο των Austra ή, το πολύ, σε μια προσωπική δουλειά της Karen O. Πάντως, σίγουρα όχι στους Yeah Yeah Yeahs.

Έπρεπε να φτάσω λοιπόν στο τρίτο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο "Wolf", για να βρω κάτι που θα με κάνει να σηκώσω το βλέμμα μου και να σκεφτώ "Ωπ! Κάτι γίνεται εδώ". Επιτέλους, εδώ οι Νεοϋορκέζοι θυμίζουν τον εαυτό τους. Όχι βέβαια τον παλιό τους εαυτό αλλά μια σύγχρονη εκδοχή του γεμάτη πλήκτρα και χορευτικές ενορχηστρώσεις. Αντίστοιχη είναι και η συνέχεια με το "Fleez" όπου οι Yeah Yeah Yeahs, διατηρώντας τα καλύτερα συστατικά τους, θυμίζουν μια σύγχρονη εκδοχή των Blondie αφού πετυχαίνουν να συνδυάσουν art rock, pop, και ηλεκτρονικές funky χορευτικές γκρούβες με έναν πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο.

Το "Burning" που ακολουθεί αποτέλεσε και το δεύτερο single του άλμπουμ και σίγουρα καταφέρνει να κερδίσει σταδιακά τον ακροατή χάρη στην εξαιρετική του ενορχήστρωση, προτού το "Blacktop" ξαναρίξει τους ρυθμούς προσεγγίζοντας μια ηχητική κατεύθυνση που προσπαθεί (αποτυχημένα) να προσεγγίσει το στυλ της Róisín Murphy. Ο δίσκος κλείνει με το "Mars", μια spoken word αφήγηση της Karen O υπό τους ήχους minimal synth μελωδιών, το οποίο και να έλειπε από το άλμπουμ, δεν θα το πρόσεχε κανείς.

Όπως αντίστοιχα συμβαίνει με το "The Car" των Arctic Monkeys, η νέα δουλειά των Yeah Yeah Yeahs βασίζεται υπερβολικά στο περιτύλιγμα και στην παραγωγή κι ελάχιστα στην ουσία. Το πέμπτο τους άλμπουμ είναι αρκετά άνισο, κάτι που ίσχυε και στο "Mosquito" όμως εκείνο διέθετε και μια κάποια τσαχπινιά που το έκανε πιο ενδιαφέρον. Αντίθετα, το "Cool It Down" μοιάζει εγκλωβισμένο σε ξεπερασμένες φόρμες που άκμασαν την προηγούμενη δεκαετία, τις οποίες το συγκρότημα αναμασά χωρίς να τις πηγαίνει έστω μισό βηματάκι παραπέρα αφού όλα όσα συμβαίνουν εδώ τα έχουν κάνει είτε οι ίδιοι, είτε άλλοι, πολύ καλύτερα. Έτσι, το άλμπουμ δεν καταφέρνει να αφήσει κάποιο καλλιτεχνικό, κάποιο συναισθηματικό, ή κάποιου άλλου είδους αποτύπωμα στον ακροατή.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει την Karen O να προσπαθεί να αποδείξει πως είναι παράλληλα μια Lana Del Ray με τις arty ανησυχίες της Chelsea Wolfe και της St. Vincent, όμως, για όλους εμάς που είμασταν εδώ "since day 1", η Karen Lee Orzolek είναι μια σπουδαία δημιουργός και είναι κρίμα να την ακούμε να προσπαθεί να μοιάσει σε κάτι άλλο που μάλλον δεν της ταιριάζει και ιδιαίτερα. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι πλήρως πως οι ανησυχίες και οι πειραματισμοί με άλλα στυλ αποτελούν μέρος της δημιουργίας όμως αυτό δεν σημαίνει πως από μόνες τους είναι και κάτι το αξιόλογο. Για να ξεχωρίσουν πρέπει να έχουν και κάποιο καλλιτεχνικό εκτόπισμα, που εδώ απουσιάζει καθώς το πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος διαρκεί μόλις μισή ώρα και όμως καταφέρνει να σε κουράσει αφού πέρα από κάποιες μικρές συνθετικές αναλαμπές, κάποιες ενορχηστρώσεις που ξεχωρίζουν και την εξαιρετική παραγωγή του David Sitek των Tv On The Radio, τίποτα ιδιαίτερα αξιόλογο δεν συμβαίνει εδώ.

Ακόμη παλεύω να αποφασίσω αν πρόκειται για έλλειψη έμπνευσης ή έλλειψη οράματος, πάντως το "Cool It Down" εκτιμώ πως αποτελεί την πιο αδύναμη στιγμή της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους. Και το γεγονός πως τους πήρε εννιά χρόνια για να μας παραδώσουν αυτά τα οχτώ χλιαρά pop κομμάτια, δυστυχώς δεν αφήνει και πολλές ελπίδες για το μέλλον. Ευτυχώς, οι προσωπικές τους δουλειές παραμένουν αξιόλογες εναλλακτικές επιλογές στις οποίες μπορούμε να ανατρέξουμε όταν έχουμε ανάγκη να ξαναπιάσουμε κάτι από τη μαγεία αυτών των τριών μουσικών που κάποτε τάραξαν για τα καλά τη rock μουσική και κουλτούρα.