Wolf Alice

Αρμονία και μελαγχολία. Γαλήνη και απόσταση. Το μπλε είναι παράξενο χρώμα, όλοι το ξέρουν αυτό. Οι Wolf Alice με την τρίτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους, εκούσια ή όχι, καταφέρνουν μια άψογη απόδοση αυτής της δυϊκότητας. Το σύνολο πηγαίνει από τη χαρά στη λύπη κι από την ένταση στην ηρεμία μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Δεν χρειάζεται προσπάθεια. Δεν υπάρχει κάποια καλοσχεδιασμένη εξίσωση κρυμμένη πίσω από όλο αυτό. Είναι απλά μια απεικόνιση της νοοτροπίας των δημιουργών του.

Τα σημάδια υπήρχαν από τα πολύ πρώτα βήματα του κουαρτέτου. Δίπλα στην ομορφιά του "Blush", υπήρχαν οι γεμάτες γκλίτερ εκρήξεις του "Moaning Lisa Smile". Δίπλα στη γλυκιά νοσταλγία του "Bros", η οργή του "You're A Germ". Ήδη από τότε, το στήσιμο των εναλλαγών έβγαζε ειλικρίνεια και μεράκι. Οι επιρροές παρουσιάζονταν φιλτραρισμένες, αντί για να κρύβονται κάτω από το χαλί. Η ουσία πάντα βρισκόταν στις ιδέες, τις μελωδίες και τους στίχους. Το βήμα μπροστά με το "Visions Of A Life" ήταν σωστό όσο και απαραίτητο.

Η λογική σε αυτό το σημείο θα έδειχνε ένα ακόμα μετρημένο βήμα μπροστά. Κακά τα ψέματα, η εις διπλούν παρουσία στο βάθρο των βρετανικών charts μπορεί να μην είναι καθόλου μικρό κατόρθωμα, αλλά έχουμε δει και σχήματα να χάνουν εντελώς το μομέντουμ τους χωρίς κάποια εξόφθαλμα λάθος επιλογή. Η κυκλοφορία του "The Last Man On Earth" ως πρώτο δείγμα θύμισε για λίγο το πόσο κοντά μπορεί να βρίσκεται η ιδιοφυΐα με την τρέλα. Προφανώς, ένα αργό, πιανίστικο τραγούδι δεν είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Δεν είναι όμως κι ό,τι πιο απλό.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι ο σωστός καλλιτέχνης δεν πρέπει να δίνει στο κοινό του αυτό που θέλει εκείνο, αλλά αυτό που χρειάζεται. Η Ellie Roswell με την παρέα της κάνουν για ακόμα μία φορά ακριβώς αυτό. Δεν παίρνει πολύ παραπάνω από τα εισαγωγικά λεπτά των "The Beach" και "Delicious Things" για να νιώσεις στον αέρα την αδιαφορία για τις προσδοκίες των οπαδών. Οι γραμμές των φωνητικών βγαίνουν όσο μπροστά γίνεται. Οι ενορχηστρώσεις έχουν μία ακομπλεξάριστα indie αίσθηση. Οι ισορροπίες επανέρχονται στο "Smile", αλλά μόνο για λίγο.

Το "Blue Weekend" είναι γεμάτο έμπνευση και συναίσθημα. Πολύ συναίσθημα. Το ταξιδιάρικο "How Can I Make It OK?". Το 'it isn't it loud enough!' ξεφάντωμα στο "Play The Greatest Hits". Η αβεβαιότητα του "Feeling Myself". Ανάμεσα σε αυτά, δεν θα ήταν παράξενο το σύνολο να μοιάζει χαώδες ή άνισο. Αντί για αυτό, αντικατοπτρίζει μία μπάντα με διχασμένη αλλά συνεπή προσωπικότητα. Το σβήσιμο με το μπάσο του "No Hard Feelings" και την ολοκλήρωση του κύκλου είναι πρακτικά αδύνατο να μην φέρει χαμόγελο ακόμα και στους πιο στριφνούς.