War//Plague

Δεν θα κρυφτώ, η ανακοίνωση της άφιξης του τέταρτου δίσκου των War//Plague με είχε γεμίσει προσδοκίες και ενθουσιασμό. Η τετράδα από τη Μιννεάπολη, την προηγούμενη δεκαετία αποτέλεσε μια από τις μπάντες που στήριξε τη σύγχρονη μορφή του ήχου έμπρακτα, καθώς με τις κυκλοφορίες και τη δράση της στη D.I.Y. σκηνή αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το ιδίωμα. Με δίσκους όπως το "Carrion" του 2016, οι War//Plague, των οποίων τα μέλη είναι λες και έχουν γεννηθεί μέσα στο χώρο, αποτέλεσαν ένα άψογο παράδειγμα του πως οι αυθεντικές διδαχές του ήχου μπορούν να συγκινούν στο σήμερα, δίχως να καταλήγουν νοσταλγικές.

Η άφιξη του "Manifest Ruination", μου έφερε κατά νου για διαφορετικούς λόγους τους Victims και τους Misery. Ξεκινώντας από τα σχετικά απλά, οι Σουηδοί, με το, κύκνειο άσμα τους, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε, "The Horse And Sparrow Theory" , κατάφεραν να εκσυγχρονίσουν τον παραδοσιακό τους ήχο, και με ένα ισχυρό κοινωνικοπολιτικό στίχο τον κατέστησαν επιβλητικό. Οι War//Plague, ακολουθώντας εντονότερα τον συνδυασμό βρετανικών και σουηδικών ‘80s που εν πολλοίς διαμόρφωσαν την αμερικανική σκηνή των αρχών ‘90s, δημιούργησαν ένα ηχητικό κτήνος που παρασέρνει στην μαυρίλα την οποία εξαπολύει.

Όσον αφορά τους συντοπίτες αλλά και κύρια ηχητική τους επιρροή, οι War//Plague με έστειλαν πίσω μια δεκαετία. Τότε δηλαδή, που οι Misery κυκλοφορούσαν το συγκλονιστικό "From Where The Sun Never Shines", ένα άλμπουμ που ακόμη λογίζω ως υπόδειγμα και τελειοποίηση του τι δύναται να φέρει στο προσκήνιο αυτός ο ήχος. Πράγματι, το "Manifest Ruination" στο μυαλό μου είναι ένα τέτοιο σοκ. Επί 35 λεπτά, οι σαρωτικοί War//Plague παραδίδουν σεμινάριο. Το νέο τους άλμπουμ, είναι μια υποδειγματική crust punk κυκλοφορία, με εμφανές το extreme στοιχείο, αλλά και με μια λεπτοδουλεμένη προσέγγιση που το ξεχωρίζει από κάθε επίδοξο ανταγωνιστή.

Όπως μου αποκάλυψαν και στη συνέντευξή μας οι κιθαρίστες Andy Lefton και Andy Lutz (επίσης φωνητικά), το σχήμα επιχειρεί με την παραμικρή ευκαιρία να βελτιώνεται. Οι δέκα συνθέσεις του "Manifest Ruination", δεν αποτελούν υπόδειγμα εξαιτίας της αμεσότητας ή του καταιγισμού τους, αλλά κυρίως παρουσιάζουν, όταν ακουστούν προσεκτικά, μια αρτιότητα που οφείλει να τονισθεί. Κοινώς, ο τρόπος που το συγκρότημα εναλλάσσει τους τυμπανιστικούς ρυθμούς έπειτα από γεμίσματα ή/και κοψίματα, το πώς μετατρέπει το d-beat από οπλοπολυβόλο σε έδαφος εφόρμησης πολύμορφων ηχητικών δράσεων, καθώς και η κιθαριστική δουλειά, είναι, κατ’ εμέ, εντυπωσιακά.

Η ηχητική στροφή του "Manifest Ruination" βουτάει περισσότερο στην extreme metal αισθητική πτυχή. Τα riffs των War//Plague δεν ταιριάζουν απλώς στην διαρκή ηχητική επίθεση, αλλά συχνά την μετατρέπουν σε μια ηχητική ακρότητα η οποία μετατρέπει το ωμό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο της στιχουργίας σε αφοπλιστική εξόντωση, χάρη στις καίριες εναλλαγές τους. Η ανάδειξη της κοινωνικής παρακμής ήταν ανέκαθεν στον πυρήνα του ιδιώματος, αλλά οι συνθήκες που γέννησαν το άλμπουμ, και κυρίως η χειροτέρευση και περαιτέρω διάλυση του κοινωνικού ιστού που επέφεραν, δεν κρύβονται εδώ. To lead στο εναρκτήριο "Vaccilation" μετατρέπει τα πνιγηρά φωνητικά από καταγγελία σε δυστοπία. Το συγκλονιστικό "Synthetic Forms" με τη μελωδία του μετατρέπει τον ουρανό σε μια αποκαλυπτική πτώση μετεωριτών.

Οι War//Plague με την αφοσίωσή και την πίστη που επιδεικνύουν στην τέχνη τους κυκλοφορούν ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. O ίλιγγος του "Bed Of Nails", η ακαταμάχητη old-school γκρούβα του "Grief", οι διπλομποτιές και το παιχνίδισμα ανάμεσα στα μουσικά όργανα του ομότιτλου κομματιού, ο τρόπος που το έρπον εισαγωγικό riff του "Vultures" δίνει τη θέση του σε μια αλλαγή ρυθμού που σε συνδυασμό με το στίχο "sick of fancy liars" το καθιστά σε ξέσπασμα ζωτικής σημασίας, η ψυχολογική εκτόνωση που παρέχει το φανταστικό "Anxiety", συνθέτουν ένα δίσκο γεμάτο λεπτομέρειες που τον διαχωρίζουν.

Βέβαια, το "Manifest Ruination" δεν είναι ένας μονόπλευρος ηχητικός όλεθρος. Πίσω από την ισοπέδωση και την επίθεση κατά μέτωπο προς κάθε κατεύθυνση και στάση που δηλητηριάζει την ελπίδα, υπάρχει η θέληση για διατήρησή της. Όταν το "Necrosis" κλείσει απολύτως ταιριαστά, χάρη στην πιο επιβλητική ρυθμική του προσέγγιση, η οποία αποτυπώνεται και στη δουλειά του μπάσου καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, το "Manifest Ruination" θα αποπνέει ένα μήνυμα συσπείρωσης και ενδυνάμωσης. Δεν θα μιλήσω για ζοφερούς καιρούς και για αναγκαιότητα τέτοιων έργων. Θα αρκεστώ απλώς να δηλώσω πως οι War//Plague κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που με το στοχευμένο χωνευτήρι άποψης και επιρροών που παρουσιάζει, διακατέχεται από μια ταυτότητα η οποία και του δίνει το στίγμα: "punk is protest".

Με τις ακροάσεις να δίνουν και να παίρνουν, η ορμή του δεν κάμπτεται, αντιθέτως αποκαλύπτει και τα κρυφά της πλοκάμια. Η σκιά που αφήνει το "Manifest Ruination" στο πέρασμά του δεν ξέρω αν έχει νόημα να συγκεκριμενοποιηθεί, αλλά, να ξέρεις, πως αν ενδώσεις, προετοιμάσου. Στην πορεία, είναι πιθανό η οξύτητά του να σε εξουθενώσει, αλλά θα σου προσφέρει απλόχερα και αλληλέγγυα την προοπτική να βγεις καλύτερο από την εμπειρία αυτή. Και όταν ένα άλμπουμ το πετυχαίνει, τότε είναι ξεχωριστό, και κυρίως, ανεπανάληπτο.

Bandcamp
Youtube