Epica

Πέντε χρόνια ήταν πολλά τελικά και οι Epica έλειψαν σίγουρα από το προσκήνιο. Είναι τιμή τους και παράσημο το πόσο αναγνωρίσμος είναι ο ήχος τους και η υπέροχη φωνή της Simone Simons και τέτοια συγκροτήματα «φάροι» τους έχουμε ανάγκη να βγάζουν συχνότερα μουσική γιατί αποτελούν τις σταθερές αξίες στον χώρο και γνωρίζεις ότι και μέτριο να είναι το αποτέλεσμα, κάτι θα μείνει που θα αξίζει τελικά.

Δεν θέλω να προϊδεάσω κανέναν για την ποιότητα του όγδοου άλμπουμ των Ολλανδών, αφού μόνο μέτριο δεν το λες το τελικό αποτέλεσμα. Δεν θα σας κρατήσω σε αγωνία. Είναι αυτό που περιμένεις και ακόμα καλύτερο. Δεκαοκτώ χρόνια μετά το ντεμπούτο τους "The Phantom Agony", έρχεται η ολοκλήρωση της μεταφυσικής τριλογίας που ξεκίνησε το 2014 με το "The Quantum Enigma", συνεχίστηκε το "The Holographic Principle" και πλέον τελειώνει με το "Omega". Μια ολοκλήρωση τόσο επική στο τελείωμα όσο και στο ξεκίνημα της, αφού το τελικό συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για μια επική τριπλέτα, καθεμία με τις δικές της ιδιαιτερότητες, αλλά που εν τέλει διαμορφώνουν μια ολοκληρωμένη, καθηλωτική εμπειρία που λίγα συγκροτήματα μπορούν να δώσουν με τέτοια συνέπεια.

Παίρνοντας «άδεια» από το ατέλειωτο touring, γέμισαν τις μπαταρίες τους, μαζεύτηκαν όλοι μαζί στην εξοχή της Ολλανδίας και για πρώτη φορά μετά από χρόνια ηχογράφησαν όλοι μαζί και ξαναέγιναν μια παρέα που τζαμάρει. Και όλη αυτή η θετικότητα και η ενέργεια βγαίνει από τις πρώτες κιόλας νότες του άλμπουμ. Μια άλλη πρωτοπορία για τους Epica είναι η ηχογράφηση με ορχήστρα και με παιδική χορωδία ενώ υπάρχουν και συμμετοχές σε δεύτερες φωνές από τη Vicky Psarakis (The Agonist) στο "Twilight Reverie - The Hypnagogic State" και τον Zaher Zorgati (Myrath) στο "Code of Life".

Με το "Abyss Of Time - Countdown To Singularity" είναι ολοφάνερο σε τί αποσκοπούν οι Epica. Μεγάλες αρένες, κοινό να τραγουδάει τα ρεφρέν τους, επικά σκηνικά, μεγαλεπήβολες συνθέσεις. Δώδεκα κομμάτια με μέσο χρόνο διάρκειας τα πέντε λεπτά, θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις ίσως σαν φλύαρα και παραπάνω από όσο χρειάζεται, όμως με την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνεις ότι όλα έχουν τον λόγο τους και εξυπηρετούν τον σκοπό να πουν οι Epica την ιστορία τους. Μουσικά υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που συνοδεύει ιδανικά τη λυρική θεματολογία και η ομοιογένεια αυτή σε ύφος και κλίμακες, κάνει την ακρόαση εύκολη, ευχάριστη και όταν σου έρχεται η επική κλιμάκωση με δεύτερες φωνές, χορωδίες και ριφάρες τότε συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό. Η «κακία» της χροιάς του Mark Jansen και η αντίθεση με αυτή της Simons είναι κάτι που υπάρχει -αναμενόμενα- παντού, όμως κομμάτια σαν το "The Skeleton Key" μας υπενθυμίζουν πόσο υπέροχα λειτουργεί αυτό. Βάλτε στην εξίσωση και την παιδική χορωδία και έδεσε το γλυκό. Στο "Seal Of Solomon" απολαμβάνουμε το βαρύ ρυθμικό riff του Jansen σε ένα κλασσικό symphonic power κομμάτι και τα ανατολίτικα στοιχεία που συνεχίζονται στο "Code Of Life" με έναν ρυθμό που ξεσηκώνει και τη φωνή της Simmons στα καλύτερα της. Εύκολα κατανοεί κανείς γιατί το "Freedom-The Wolves Within" είναι από τα πρώτα single του άλμπουμ. Γεμάτο ενέργεια, το ρεφρέν, τα κοψίματα, τί να πεις άλλο. Δεν είναι το ψαγμένο, ιδιαίτερο κομμάτι αλλά είναι αυτό το metal που θες να ακούσεις, γιατί θέλεις να ακούσεις κάτι οικείο, δυνατό που θα ανεβάσει την ενέργεια σου σε δευτερόλεπτα.

Το 13-λεπτο "Kingdom of Heaven prt 3 - The Antediluvian Universe" είναι από τα πιο φιλόδοξα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Epica. Ο αέναος κύκλος της ζωής, του σύμπαντος. Όλα τα πράγματα φτάνουν στο σημείο Ωμέγα, αρχίζουν-τελειώνουν-και ξεκινούν πάλι από την αρχή. Κομμάτι με πολλά διαφορετικά μέρη, όμορφα πλήκτρα και εντυπωσιακή ενορχήστρωση. Το "Rivers" λειτουργεί σαν ηρεμιστικό μετά την καταιγίδα, σε μια χαλαρή μπαλάντα κομμένη και ραμμένη στη φωνάρα της κοκκινομάλας θεάς. Κομμάτι που θα παίζει παρέα με το "Universal Death Squad" στα live είναι το "Synergize - Manic Manifest" και το φινάλε εξίσου εντυπωσιακό με την έναρξη, αφού το συμφωνικό έπος "Omega - Sovereign Of The Sun Spheres" κλείνει με τον πρέποντα τρόπο ένα αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακό και ολοκληρωμένο άλμπουμ. Μια δημιουργία 100% Epica, από τις καλύτερες της πολύχρονης πορείας τους, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πως παίζουν σε άλλη λίγκα και κάνοντάς μας να αδημονούμε να τους ξαναδούμε σύντομα ζωντανά.