Violator

Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, οι Violator επιστρέφουν με το τρίτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, "Scenarios Of Brutality". Εμβαπτισμένος στις διδαχές του αρχέγονου thrash και στα ιδανικά της DIY φιλοσοφίας, ο δίσκος επαναφέρει χωρίς πολλά-πολλά τους Βραζιλιάνους ήρωες του underground στη φυσική τους θέση, μετά από ένα άκρως ψαρωτικό ξεκίνημα ("Chemical Assault") και μία ελαφρώς μουδιασμένη συνέχεια ("Annihilation Process").

Εννέα κομμάτια συνολικής διάρκειας 37 λεπτών συνθέτουν ένα ακόμη soundtrack για headbanging από τους Βραζιλιάνους, με τους μάστορες Andy Classen και Andrei Bouzikov να αναλαμβάνουν παραγωγή και εξώφυλλο, αντίστοιχα. Το "Scenarios Of Brutality" περιέχει αγνό, ισοπεδωτικό, αρχετυπικό thrash, όπως παιζόταν κατά τα χρόνια της γέννησης και της ακμής του. Χωρίς ίχνος μεταγενέστερων εξελίξεων, χωρίς mid-tempo σημεία, χωρίς εισαγωγές, καθαρές μελωδίες και ακουστικά περάσματα. Κοινώς, χωρίς οτιδήποτε περιττό.

Η έμπνευση αντλείται για μία ακόμη φορά από τους γνωστούς «πατέρες», με τους Vio-Lence, τους Kreator, τους Sacrifice και τους Slayer να δείχνουν τον δρόμο και τους Sepultura να κρατούν την πυξίδα του ήχου προσανατολισμένη στην κοινή τους πατρίδα. Διαθέσιμα δείγματα βρίσκουμε στα "Endless Tyrannies" και "Colors Of Hate" που αντιπροσωπεύουν επάξια το άλμπουμ, αν και όποια και να ήταν στη θέση τους το συμπέρασμα δεν θα άλλαζε˙ οι Violator εξακολουθούν να παράγουν riffάρες για μπόλικο χτύπημα και οι ρυθμοί που το κάνουν είναι εξοντωτικοί.

Βέβαια, πολλά απ' αυτά τα riff θα θυμίσουν πολλά κλασικά πράγματα, όμως το γεγονός αυτό δεν φέρνει απαραίτητα αρνητικά αποτελέσματα. Σ' αυτό το σημείο δεν μπορώ παρά να επισημάνω τις ομοιότητες των Βραζιλιάνων με τη δική μας αντίστοιχη σκηνή, που -πέρα απ' τον ιδιαίτερο πλούτο της- μπορεί να υπερηφανεύεται ότι πλέον κοιτάει στα μάτια μπάντες σαν τους Violator.

Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι το "Scenarios Of Brutality" ταΐζει τη σκόνη του στο "Annihilation Process", ενώ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την γαμηστεροσύνη του "Chemical Assault". Το μόνο που έχει αλλάξει από το ντεμπούτο της μπάντας είναι τα εφτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε και, ως εκ τούτου, είναι απολύτως λογικό να μην φέρνει την ίδια φρεσκάδα στην «υπόγεια» σκηνή του παγκόσμιου thrash. Παραμένει, βέβαια, μία πολύ καλή αφορμή για good friendly violent fun.