The Waterboys

Όταν ο κ. Scott δεν εξερευνά τις folk ρίζες (δικές του ή άλλων) ροκάρει κάπως μεγαλόπρεπα, πιο κοντά στο classic rock συνθετών όπως ο Bob Dylan παρά όπως στις πρώτες μέρες της πιο σκοτεινής «Big Music» όπως κλισαρισμένα πλέον ονομάζεται η πρώτη περίοδος του συγκροτήματος. Αυτό το κάνει κάποια χρόνια τώρα, δεν είναι κάτι το φρέσκο. Στο "Modern Blues" δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές ίσως πλην της καλύτερης ανάμιξης των δύο αυτών στοιχείων.

Η μετακόμιση για τους σκοπούς της ηχογράφησης στο Nashville και η συμμετοχή τοπικών μουσικών (συμπεριλαμβανομένου του μπασίστα David Hood, θρύλου του Muscle Shoals) προσφέρει και την αμερικανιά και τον κλασικό ήχο και αυτά δένουν με την αναντίρρητη «βρετανίλα» του Scott. Παρά τη φωτογραφία και τη δεύτερη λέξη του τίτλου, εδώ δεν έχουμε μία κέλτικη επιστροφή στον ήχο του "Fisherman's Blues". Η soul μουσική είναι πολύ πιο έντονη και αντιπροσωπεύεται κυρίως από το hammond, ανακατεύεται όμως και με μετρημένους country ήχους ή με το βιολί του Wickham ενώ οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν φείδονται έντασης τουλάχιστον στα μισά τραγούδια.

Γενικά φαίνεται να υπάρχει μία (ηθελημένη;) ισορροπία ανάμεσα σε μπαλάντες, που μάλλον είναι και τα πιο άμεσα πιασάρικα τραγούδια του δίσκου, και τα πιο δυναμικά τραγούδια, που είναι αυτά που νοστιμίζουν το σύνολο. Τα "The Girl Who Slept For Scotland" (μία επιστροφή στον ήχο των πρώτων ημερών), "November Tale" και "I Can See Elvis" ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, ενώ τα "Destinies Entwined" και "Still A Freak" στη δεύτερη. Κάπου προς το τέλος αρχίζει να ενοχλεί το γεγονός ότι και τα ροκάκια και τα αργά χάνουν την ταυτότητα του συγκροτήματος αλλά αυτό είναι περισσότερο επειδή συνθετικά τα μεν είναι άνευρα και τα δε επίπεδα, παρά γιατί άλλαξε κάτι δραστικά σε σχέση με το τι ακούγαμε μέχρι τη στιγμή εκείνη. Οι πάντα ενδιαφέροντες στίχοι του Scott δεν αρκούν για να κρατήσουν τραγούδια όπως τα "Beautiful Now" ή "Nearest Thing To Hip", ενώ όταν πλέον έρχεται το "Long Strange Golden Road" με την εισαγωγή από το "On The Road" του Kerouac επαναφέρει την ποιότητα αλλά δεν προσφέρει την κλιμάκωση που, κρίνοντας από τη δεκάλεπτη διάρκειά του, ο συνθέτης του ήθελε να δώσει.

Πρόσημο θετικό αλλά και με κάποιες generic εύκολες λύσεις από τους Waterboys, το "Modern Blues" θα χαροποιήσει τους φίλους τους και θα κάνει ευχάριστες προσθήκες τα νέα τραγούδια στην περιοδεία τους. Το γιατί όμως θεωρούνται ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα εδώ μόνο ως φευγαλέα αντανάκλαση μπορούμε να το αντιληφθούμε. Κι αυτό είναι εξίσου αξιοθαύμαστο αλλά και στενάχωρο, ανάλογα με τις απαιτήσεις του καθένα.