The Warning

Κάποιες φορές τα ευκόλως εννοούμενα καλό είναι να μην παραλείπονται, οπότε πάμε άλλη μια φορά. Το απλό ροκ ήταν, είναι και θα είναι απλό να παιχθεί. Το απλό ροκ που θα μπορέσει να μιλήσει σε μεγάλο κοινό ίσως κάποτε να ήταν απλό. Πλέον σίγουρα δεν είναι. Για το μέλλον δεν υπάρχουν σημάδια που να δείχνουν ότι κάτι θα αλλάξει. Με αυτό ως δεδομένο, το γεγονός ότι ένα αμιγώς rock σχήμα από το Μεξικό με μέσο όρο ηλικίας κάτω των είκοσι ετών κατάφερε να υπογράψει σε πολυεθνική και να σηκώσει κάμποση φασαρία γύρω από το όνομά του αν μη τι άλλο είναι αξιοπρόσεκτο.

Σε αυτό το σημείο λογικά θα βγει κάποιος και θα αρχίσει να σχολιάζει για τα παιχνίδια της βιομηχανίας και του διαδικτύου. Πρακτικά δεν θα είναι τελείως λάθος σε τίποτα από τα δύο. Ναι, μιλάμε για συγκρότημα που έφτιαξαν τρεις αδελφές πριν καλά-καλά βγάλουν το γυμνάσιο, κάνοντας διασκευές στο υπόγειο του σπιτιού τους. Ναι, η ιστορία και η εικόνα προφανώς έπαιξαν και παίζουν ρόλο. Και ναι, έχουμε δει δισκογραφικές να χαρίζουν ευκαιρίες περίπου στην τύχη. Έλα όμως που οι Dany, Pau & Ale Villareal στην πρώτη μεγάλη κυκλοφορία τους δείχνουν ότι εκτός από το viral της υπόθεσης κατέχουν και το σπορ.

Τα πρώτα δείγματα είχαν φανεί από τα δικά τους κομμάτια και τους δίσκους (ναι, πληθυντικός) που πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας. Εκεί όμως που οι προκάτοχοί του στέκονταν σε ένα ευχάριστο-για-εφηβική-μπάντα επίπεδο, εδώ τα πάντα ανεβαίνουν πολλά σκαλιά ψηλότερα. Από τη μπασαριστή εισαγωγή του "Disciple" στη ροκάδικη αμεσότητα του "Choke" κι από εκεί στο κλείσιμο ματιού της γέφυρας του "Animosity", το ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο. Μεγάλες μελωδίες. Κλασικό, αλάνθαστο κιθάρα/μπάσο/ντραμς/μικρόφωνα στήσιμο. Τόσο-όσο μετρημένη παραγωγή. Τίποτα το εξεζητημένο, τίποτα το δύσκολο.

Με όση δυσπιστία κι αν προσεγγίσει κανείς το "Mayday", το υλικό του είναι τόσο δυνατό που χρειάζεται αρκετή αυστηρότητα για να χαρακτηριστεί έστω και απλά καλό. Ο ήχος του είναι καθαρός αλλά σκληρός. Συνεχίζει στην παλαιάς κοπής λογική, πατώντας γερά στο σήμερα και χωρίς να ακούγεται ούτε στο ελάχιστο αναχρονιστικός. Οι αλήθειες του βρίσκονται στα ίδια τα τραγούδια του. Στα όλο τσαχπινιά ρυθμικά του "Ζ". Στα γεμίσματα, τα ριφφάκια και την κραυγή του "Evolve". Στο φως και τα πορτογαλικά του "Martirio". Το ότι, κατά τα φαινόμενα, μπορούν και αποδίδουν τα πάντα άψογα και ζωντανά, το λες κι ευχάριστο μπόνους.