The Pineapple Thief

Το "Dissolution" μέσα από το μελαγχολικό ασπρόμαυρο εξώφυλλο του αντικατοπτρίζει πλήρως τη σκοτεινή ιδιοσυγκρασία του. Ορισμένα συγκροτήματα όμως έχουν την «ατυχία» να έχουν θέσει τον μουσικό τους πήχη πάρα πολύ ψηλά και δυστυχώς συχνά έρχονται αντιμέτωπα με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Οι The Pineapple Thief στο "Dissolution" ρίχνουν και τις εντάσεις και κυκλοφορούν ένα από τους πιο υποτονικούς δίσκους της καριέρας τους. Το δωδέκατο άλμπουμ των Βρετανών όμως δεν δείχνει σημάδια συνθετικής κόπωσης, αντιθέτως. Συνθέσεις όπως το "Threatening War" αποτελούν απόδειξη ότι οι Pineapple Thief -αν και εγκληματικά υποτιμημένοι και αυτοί- ανήκουν επάξια στο κλαμπ των μεγάλων του είδους.

Η ειδοποιός διαφορά σε αυτόν τον δίσκο είναι ότι η παρέα του Bruce Soord κάνει τον ακροατή να περιμένει λίγο μέχρι να του αποκαλύψει όλα τα κρυμμένα μυστικά του "Dissolution". Μοναδική εξαίρεση ίσως το λαμπερό "Far Below", το οποίο δεν διστάζει να δώσει ό,τι έχει από το πρώτο δευτερόλεπτο, παραπέμποντας στις συγκριτικά πιο εύπεπτες και ευκολομνημόνευτες συνθέσεις του "All The Wars". Άντε, ίσως λίγο και το "Try As I Might", το οποίο παραπέμπει αρκετά και προς τους Porcupine Tree.

Και τώρα που θυμήθηκα δαύτους ας επισημάνω και ένα επιπρόσθετο θέλγητρο του δίσκου, το οποίο, για δεύτερη φορά, είναι η συμμετοχή του εκπληκτικού Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson) στα τύμπανα, ο οποίος αναλαμβάνει και πιο έντονο συνθετικό ρόλο αυτήν τη φορά.

Αν αναλογιστεί κανείς όμως ότι από τις εννέα συνθέσεις του δίσκου, το "Not Naming Any Names" και το "Pillar Of Salt" λειτουργούν ως intro και interlude αντίστοιχα, οι δύο πιο αδύναμες συνθέσεις όπως το "Uncovering Your Tracks" και του "All That You 'Ve Got" επηρεάζουν κατά πολύ τον μέσο όρο του "Dissolution".

Το εντεκάλεπτο "White Mist" κάνει βέβαια φιλότιμη προσπάθεια να αποσβέσει τις όποιες απώλειες, αλλά το μεγαλεπήβολο της σύνθεσης δεν αρκεί για να εξισορροπήσει την πεσμένη διάθεση του άλμπουμ.

Οι Pineapple Thief κλείνουν το άλμπουμ με το "Shed A Light", το οποίο μετά από μια ακουστική εισαγωγή, μετενσαρκώνεται σε μια prog ελεγεία, η οποία πραγματική λειτουργεί ως ένας μελαγχολικός αποχαιρετισμός ή ως ένα cliffhanger -αν προτιμάτε- μέχρι τον επόμενο δίσκο.