Wiegedood, Kiva @ Temple Athens, 15/11/24

Ελάχιστες φετινές black metal συναυλίες είχαμε σημειώσει στο ημερολόγιό μας τόσο έντονα όσο αυτής των Wiegedood. Η πρώτη εμφάνιση των Βέλγων στη χώρα μας, έμελλε να πιστοποιήσει όσα είχαμε διαπιστώσει εντυπωσιασμένοι στο εξωτερικό, με την τριάδα να ισοπεδώνει τη σκηνή του Temple, σε μια καταπληκτική βραδιά από όλες τις απόψεις. Προηγουμένως, το εγχώριο post/sludge metal σχήμα των Kiva θα αναλάμβανε να «ανοίξει» τη βραδιά, υποβάλλοντας μας από νωρίς στο πηχτό και σκοτεινό κλίμα που απαιτούσε η περίσταση. Συνεπώς, κατηφορίσαμε προς τον Κεραμεικό από νωρίς.

Στις αρχές του έτους, οι Kiva κυκλοφόρησαν το πρώτο full length τους "An Elegy Of Scars And Past Reflections" αφήνοντας το στίγμα τους στον εγχώριο ακραίο ήχο. Στα περίπου 40 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή, οι Kiva αναμενόμενα βάσισαν την εμφάνισή τους στο ντεμπούτο τους, κερδίζοντας με χαρακτηριστική ευκολία τις εντυπώσεις. Ομολογουμένως, η επιλογή της μπάντας ως support act στους Βέλγους black metallers ήταν μια αισθητική και όχι καθαρά ηχητική επιλογή, η οποία δικαιώθηκε, αφού οι μακροσκελείς συνθέσεις της μπάντας λειτούργησαν ιδανικά σε ζωντανό πλαίσιο.

Με σύμμαχο ένα τρομερό ήχο, οι Kiva όποτε άφηναν χαραμάδες φωτός με τις στοχευμένες και σοβαρές τους μελωδίες ηχούσαν μεγαλοπρεπείς και επιβλητικοί, ενώ τα ρυθμικά τους μέρη, όσο και αν έφερναν κατά νου τους μεγάλους του ιδιώματος, δεν σταματούσαν στιγμή να κάνουν τα κεφάλια να κουνιούνται. Αναμφίβολα, οι Kiva με την εμφάνισή τους απέδειξαν πώς μπορεί ένας αυστηρά οριοθετημένος ήχος να εξάπτει το ενδιαφέρον σε ζωντανό πλαίσιο, προετοιμάζοντας μας ιδανικά για όσα θα ακολουθούσαν [Α.Ζ.]

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένας σφοδρός ηχητικός καταρράκτης, καθώς οι Wiegedood ανέβηκαν στη σκηνή για μια εμφάνιση που μας άφησε όλους άφωνους. Το στενό (αλλά όχι στριμωγμένο) της φάσης, μαζί με τον ελαφρύ καπνό και την εναλλαγή πράσινων, μπλε και κόκκινων φωτισμών, νομίζω ήταν το τέλειο περιβάλλον για τη χαοτική αλλά και καθηλωτική εμπειρία που προσφέρουν οι Βέλγοι.

Από την πρώτη στιγμή που το τρίο ανέβηκε στη σκηνή, οι δυναμικές εναλλαγές τους σε riff, blast beats και κραυγές βύθισαν τους θεατές σε μια σχεδόν υπνωτιστική φασάρα. H έναρξη με το "FN SCAR 16" ήταν αδιανόητη. Η μελωδία καρφώθηκε μέσα στην ψυχή μας και από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι θα γίνει χαμός. Το setlist περιλάμβανε κυρίως κομμάτια από την πρόσφατη δουλειά τους "There's Always Blood At The End Of The Road", με τις δαιμονικές μελωδίες και την ανελέητη ενέργεια να κυριαρχούν. Έλειψαν πολλές αγαπημένες στιγμές από την τριλογία "De Doden Hebben Het Goed", μιας και ακούστηκαν κάνα δυο κομμάτια από το "ΙΙ" μόνο. Ένα "Smeekbede" και καρφωτά το "Prowl" ρε αδερφέ θέλαμε!! Άλλοι θα έλεγαν ή θα ήθελαν τα "Svanesang" και "Cataract", έτσι; Ε; ! Ποιο; Το "Doodskalm" είπες; Όχι.

Ο ήχος στο ξεκίνημα ήταν κάπως μπουκωμένος. Στην αρχή νόμιζα ότι έκαναν και παικτικά λάθη. Αυτή η θολούρα με έκανε να νομίζω ότι έλειπε ο συγχρονισμός, αλλά στο " Ontzieling" σαν να διορθώθηκαν όλα και ο ήχος να έγινε όπως έπρεπε. Το τέλειο ήταν όταν γεφύρωσαν την ωμή επιθετικότητα με την ατμοσφαιρική ένταση, αποδεικνύοντας την ικανότητά τους να αιχμαλωτίζουν το ακροατήριο, χωρίς φλυαρία και μόστρες. Η σκηνική τους παρουσία ήταν λιτή, αλλά το παίξιμό τους τελικά ακριβές και απόκοσμο. Χωρίς μπάσο, οι δυο κιθάρες τσίριζαν στ’ αυτιά μας. Τα τύμπανα από πίσω ακούγονταν σαν ένα άγριο θηρίο. Στην μία άκρη ο ένας, στην άλλη ο άλλος, με δυο κουτάκια μπίρας (και ένα αναψυκτικό) στο πάτωμα μπροστά από τα πετάλια. Από πίσω οι Orange ενισχυτές και στο βάθος, αλλά στο κέντρο της σκηνής, υπερυψωμένα τα τύμπανα.

Από την πρώτη νότα, από το πρώτο άγγιγμα στις χορδές ή το πρώτο χτύπημα στα τύμπανα, αυτή η μπάντα δεν μας έδωσε περιθώριο να πάρουμε ανάσα. Ήταν σαν να έπεσε πάνω μας ένας τυφώνας δυνατός, ανεξέλεγκτος, ανελέητος. Το κάθε δευτερόλεπτο ήταν ένα κύμα που μας χτυπούσε με ωμή δύναμη, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς έλεος. Η ένταση και η ενέργεια ήταν τόσο ασφυκτικές που μας έκαναν να κολλήσουμε στον τοίχο, να νιώσουμε την πίεση στα κόκαλά μας. Η καρδιά μας χτύπαγε στον ίδιο μανιακό ρυθμό της μουσικής τους. Οχετός. Εμετός. Ένταση.

Προς (κακή) έκπληξη ο κόσμος από κάτω δεν ήταν τόσο ή όσο εκδηλωτικός περίμενα. Ήμασταν αρκετά στατικοί. Με ένα ελαφρύ κούνημα του σβέρκου.. Να πω ότι απλά είχαμε θαμπωθεί; Είχαμε αποσβολωθεί; Ίσως. Μακάρι. Αλλά περίμενα να δω κάτι πιο έξαλλο.

Όταν έπαιξαν το "Noblesse Oblige Richesse Oblige", το live μετατράπηκε σε μια ασταμάτητη, συναισθηματική δίνη. Οι πρώτες νότες χτύπησαν σαν καμπανάκι συναγερμού, η μπάντα έστησε έναν θόλο μεγαλοπρέπειας και δυσοίωνου πάθους. Ρε τι ουρλιαχτά ήταν αυτά;! Το "Now Will Always Be" σαν πιο ήρεμο, αρχικά, άλλα απειλητικό μετά εκτόξευσε την ενέργεια, με ήχους που έσκιζαν την ψυχή και κρατούσαν το κοινό αιχμάλωτο. Το "Nuages" έφερε μια απόκοσμη, σχεδόν ονειρική ανάπαυλα, ήταν σαν ένα διάλειμμα που δεν σε ηρεμεί, αλλά σε κρατά στο χείλος της κατάρρευσης. Αυτές οι παύσεις κορόιδευαν τα αυτιά μας, μιας και ο θόρυβος βάρεσε κόκκινο. Το "Carousel" έκλεισε με έναν δαιμονικό κυκλώνα ρυθμού και φώτων, παρανοϊκά επαναλαμβανόμενου, αφήνοντας το κοινό εξαντλημένο, μα απόλυτα καθηλωμένο. H παράνοια του κομματιού και η γκαρίδα σαν κόρνα αλά Attila γαμάνε σε αυτή τη σύνθεση. Στο τέλος, όταν τα πάντα σταμάτησαν απότομα, ο χώρος βυθίστηκε σε μια εκκωφαντική σιωπή που θα την έλεγες και αμήχανη, μέχρι να ανάψουν τα φώτα.

Καθώς μετά από μία ώρα, έφτασαν στο τέλος, η αίσθηση ήταν ότι οι Wiegedood δεν πρόσφεραν απλώς μια συναυλία, αλλά μια πραγματική τελετουργία, μια ηχητική επιθετική καφρίλα, που απογείωσε τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό. Η βραδιά αυτή αποτέλεσε μια απόδειξη του γιατί θεωρούνται μία από τις καλύτερες και ακόμα ανερχόμενες μπάντες της black metal ή γενικότερα της extreme metal σκηνής. Μακάρι να ζούμε τέτοιες στιγμές πιο συχνά. [Θ.Γ.]