The Interrupters

Όσο καλά κι αν τα έχεις με το σύμπαν-κάρμα-πες-το-όπως-θέλεις, υπάρχουν φορές που τα πάντα είναι εναντίον σου. Που ό,τι και να προσπαθήσεις, στην καλύτερη πηγαίνει στραβά, στη χειρότερη γυρίζει για να σε χτυπήσει στο κεφάλι. Μπορεί στη βάση να υπάρχει κάτι πραγματικά δύσκολο. Ή μπορεί απλά να είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που τα λάθη μαζεύονται το ένα πάνω στο άλλο σε βαθμό που κρύβουν τον ήλιο. Σε κάθε περίπτωση, το "In The Wild" είναι από τους δίσκους που μπορούν να σε πάρουν από το χέρι και να σε σηκώσουν με χαμόγελο.

Συγγνώμη, ποιος ασεβέστατος φώναξε «τι είναι The Interrupters, τρώγεται;» Α, μάλιστα, δεν έγιναν ποτέ συστάσεις εδώ γύρω. Και καλά στα δύο πρώτα δισκάκια, έστω ότι ήταν πολύ true ska ακόμα η κατάσταση, αλλά ούτε στο "Fight The Good Fight". Καλοί είμαστε και του λόγου μας. Τουλάχιστον μαζεύονται κάπως τα προσχήματα από το ότι το πέρασμα της διασκευής του "Bad Guy" (της Billie Eilish, βεβαίως) ήταν αδύνατο να χωρέσει στην τηλεσκόπηση εξαμήνου του φλεγόμενου ντενεκέ που λεγόταν 2020 λόγω αργοπορημένης άφιξης της Umbrella Academy.

Μονολογώ άσκοπα και αντί για κάποια χρήσιμη πληροφορία δίνω μισές δικαιολογίες, το ξέρω. Αν και μεταξύ μας, η λέξη ska από μόνη της έχει μπόλικα πραγματάκια να σου πει για το πού πας να μπλέξεις. Αν τώρα που ξεκαθαρίστηκε αυτό παραμένεις εδώ και θέλεις κάτι περισσότερο, η τριπλέτα καλησπέρας "Anything Was Better", "As We Live" και "Raised By Wolves" είναι όλη δική σου. Ανεβασμένοι ρυθμοί, κεφάτα κοψίματα, μελωδίες για άμεσο τραγούδι, πανκρόκ αρμονίες, delay στα μικρόφωνα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πνευστά, εκλεκτοί καλεσμένοι, συνταγή μούρλια.

Το συστατικό που κάνει τη διαφορά είναι η φρεσκάδα. Αν σου έλεγα ότι το σύνολο στέκεται στο μέσο της ευθείας που ενώνει τους No Doubt με τους Rancid θα είχες κάθε λόγο (α) να με κοιτάξεις παράξενα και (β) να σκεφτείς έναν ήχο που στην καλύτερη να πατάει στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Βάλε τώρα το "In The Mirror" και όταν σταματήσεις το χορό έλα να τα ξαναπούμε. Η παρέα από την Καλιφόρνια, παρά τις όποιες αναφορές και το σεβασμό στο παρελθόν, στέκεται περήφανα στο σήμερα. Δεν είναι μόνο η παραγωγή ή οι υφολογικές τσαχπινιές. Είναι όλη η προσέγγισή τους.

Με αυστηρούς όρους, το "In The Wild" δεν είναι τέλειο. Πιθανότατα με ψαλίδισμα έξι-εφτά λεπτών να το άγγιζε και αυτό. Αν ρωτάς εμένα όμως, καταφέρνει κάτι ακόμα σημαντικότερο· ακούγεται αληθινό με τον πιο αβίαστα κουλ τρόπο. Ξεχειλίζει από ενέργεια και έμπνευση. Το πάντρεμα πικρών στίχων με γλυκές μελωδίες χτυπάει κέντρο με τρομακτική ευκολία. Οι ασταμάτητες φωνές του "Jailbird". Τα χαιρετίσματα στο "Let 'Em Go". Η αφιέρωση στο "Afterthought". Στο τέλος της μέρας, ακόμα και οι πιο δύσκολες μάχες μπορούν να κερδηθούν αν τις αντιμετωπίσεις με το κεφάλι ψηλά.