The Chats

Πριν δύο χρόνια, το ντεμπούτο των The Chats, ονόματι "High Risk Behaviour", είχε προκαλέσει αίσθηση με την ανόθευτη αναβίωση του '70s punk rock. Έχοντας ήδη δημιουργήσει τον απαραίτητο ντόρο με το cult video του "Smoko" το 2017, οι Αυστραλοί κατάφεραν με την ορμή και κυρίως το πειστικό τους attitude, να κερδίσουν ετερόκλητο κοινό με την πάρτη τους. Οι συνθέσεις των The Chats συμπληρώνουν ιδανικά τους στίχους τους, λειτουργώντας ως το, απλοϊκά ιδιοφυές μουσικό χαλί για ιστορίες πηγαία βιωματικές, δίχως να φοβούνται να αγκαλιάσουν την παράνοια.

Έτσι, είτε τους διασκευάζουν οι Wet Leg είτε κλείνουν ως support σε εμφανίσεις των Guns N’ Roses, είτε γίνονται viral είτε τους παίρνει συνέντευξη κάθε μεγάλο διεθνές μουσικό μέσο που ασχολείται με την κιθαριστική μουσική, οι Αυστραλοί διατηρούν μια αμετάβλητη προσωπικότητα στον πυρήνα τους. Το δεύτερο άλμπουμ τους, λιτά και απέριττα ονομασμένο "Get Fucked", δεν είναι κάποια δήλωση προς όλο αυτό τον εξωτερικό περίγυρο, ούτε μια σκληροπυρηνική αντίδραση εσωστρέφειας. Είναι 28 λεπτά αγνής λατρεμένης αποψάρας.

Το τρίο παραδίδει δεκατρείς συνθέσεις που ως το μεδούλι απηχούν τη φιλοσοφία τους. Κοφτερές κιθάρες, που μεταπηδούν από τους Ramones στους AC/DC και πάλί πίσω, ρυθμοί και γκρούβα που φωνάζουν Αυστραλία από μίλια μακριά, και φωνητικά που μεταπηδούν από αγνό street punk/oi σε πρώιμο αμερικάνικο hardcore και από εκεί σε βρετανικά υπόγεια του 1979. Πρόσθεσε μια άξια χρήση ιδιωματισμών, προφοράς και ιστοριών καθημερινής τρέλας, σε διάρκειες που σπάνια ξεπερνούν τα τρία λεπτά, και αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η μπάντα παίρνει τον εαυτό της όσο σοβαρά οφείλει.

Το "Get Fucked" συνεπώς, δεν είναι ούτε ένα άλμπουμ για την κατανάλωση της εφήμερης κουλτούρας, ούτε, απλώς, ένα επιφανειακό άκουσμα. Ο τρόπος που δομούν τα κομμάτια τους οι Chats κρύβει μια ιδιοφυία, αφού κανένα riff δεν διαρκεί αρκετά ώστε να χάσει τη δυναμική του, καμία αλλαγή ρυθμού δεν εμφανίζεται άκαιρη, και καμία φωνητική γραμμή δεν ηχεί παράταιρη. Πριν το "Get Better" στο φινάλε δημιουργήσει μια νοσταλγική μελαγχολία, οι Αυστραλοί έχουν εκφράσει οργή ("Southport Superman"), αγχώδη αγανάκτηση ("Panic Attack"), έχουν καυτηριάσει συμπεριφορές με στυλ ("Emperor Of The Beach"), έχουν παραδώσει μια garage rock διακωμώδηση στους ελεγκτές εισιτηρίων ("Ticket Inspector"), απηχούν τους προβληματισμούς της τάξης τους με pub rock αποψάρα στο "The Price Of Smokes" και το "Paid Late", όπου το μπάσο κλέβει την παράσταση.

Όπως και οι έτεροι λατρεμένοι, Chubby And The Gang, οι Chats έχουν το χάρισμα να επικοινωνούν τις θέσεις τους δίχως να επιδοθούν σε κήρυγμα ορθότητας. Το εναρκτήριο "6L GTR" βρίθει ειρωνεύεται τους λάτρεις των γρήγορων αυτοκινήτων, ενώ στο, μνημειωδώς υπέροχο, "I’ve Been Drunk In Every Pub In Brisbane", κρύβεται η πεμπτουσία της μουσικής των Αυστραλών σε μια στιγμή που είναι, λίγο περισσότερο από τις υπόλοιπες, φτιαγμένη για ζωντανές συναυλίες. Η αυτοαναφορικότητα του συγκροτήματος, σε συνδυασμό με την εσωστρέφεια που αναβλύζει η μουσική τους, δημιουργεί μια εκρηκτική αντίθεση, με αποτέλεσμα κομμάτια όπως το χειμαρρώδες "Stuck By Lightning" να σου μένουν μονομιάς στο μυαλό.

Οι Chats έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν από μια σκηνή που αναβιώνει διαρκώς, και με το δεύτερο άλμπουμ πατούν γερά στα πόδια τους. Οι λάτρεις της παραδοσιακής οπτικής που αποπνέει το "Get Fucked" θα βρουν όσα αναζητούν, ενώ όσα άτομα θελήσουν να το ακούσουν για να κατανοήσουν «προς τι ο ντόρος», αναμενόμενα να μην καλύψουν τις προσδοκίες τους. Το άλμπουμ, παρά το γεγονός πως έπειτα από ακροάσεις αφήνει, ακόμη και για αυτή τη διάρκεια, την αίσθηση πως θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο, δεν παύει να είναι μια υπέροχη κραυγή από τρείς μουσικούς που έχουν βρει τον κώδικα επικοινωνίας τους. Και είναι εθιστικός, πέρα για πέρα δικαίως.

Bandcamp