The Amity Affliction

Το να γράφεις και να κυκλοφορείς μουσική για περισσότερο από μια δεκαετία δεν είναι μικρό πράγμα. Αν το κάνεις σε επαγγελματικό πλαίσιο, πολύ περισσότερο. Διαρκείς περιοδείες για τα προς το ζην, μικρά διαλλείματα για ανάσες «φυσιολογικής» ζωής, διαρκής προγραμματισμός, πίεση από τη δισκογραφική, εφόσον αυτή υπάρχει, όλο το όνειρο. Παραβλέποντας τα προφανή, ως εξωτερικός παρατηρητής, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να συμπάσχει με καλλιτέχνες ή σχήματα που ανάμεσα σε όλα, έχουν να αντιμετωπίσουν τη γκρίνια οπαδών και κριτικών μετά από κάποια αλλαγή πλεύσης. Για τους Amity Affliction αυτό δεν είναι κάτι νέο.

Οι φωνές για το νέρωμα του πρώιμου textbook metalcore ξεκίνησαν ήδη από την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Ίσως κι από την δεύτερη, για τους σκληροπυρηνικούς. Από κει και μετά η συνταγή μπορεί να έμεινε λίγο-πολύ σταθερή, με τις σκοτεινά προσωπικές θεματολογίες, τις εναλλαγές από σκληρά κουπλέ σε μεγάλα ρεφρέν και τις γυαλισμένες παραγωγές, αλλά η ρετσινιά έμεινε. Φτάνοντας στο προ τετραετίας "Let The Ocean Take Me", θεωρώ δεδομένο ότι μια σημαντική πλειοψηφία των πιστών του παραδοσιακού (sic) core ύφους, είχαν ήδη εγκαταλείψει. Όσοι παρέμειναν, με το νέο άλμπουμ της παρέας από την Αυστραλία, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα χάσουν κάθε ελπίδα.

Το παράδοξο είναι ότι, όσο και να μην το θέλω, δεν μπορώ να αδικήσω πλήρως εκείνους που θα νιώσουν παράξενα. Θεωρητικά, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποια μπάντα του χώρου επιχειρεί να φέρει σε πρώτο πλάνο τις μελωδίες και αφήνει αισθητά περισσότερο χώρο στα ηλεκτρονικά στοιχεία. Το έκαναν πριν μερικά χρόνια οι Bring Me The Horizon και γέμισαν αρένες. Εδώ, όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Το μπάσιμο με το "Ivy (Doomsday)" είναι το λιγότερο πειστικό, αλλά η προσγείωση δεν αργεί· τα περάσματα του "Feels Like I'm Dying" ακόμα και μετά το αρχικό σοκ με αφήνουν αμήχανο, και για κάθε καλοστημένο "Holier Than Heaven" υπάρχει ένα όχι-τόσο-ισορροπημένο ομώνυμο.

Αν ο βασικός μου προβληματισμός για το "This Could Be Heartbreak" ήταν ότι έμοιαζε υπερβολικά ασφαλές, αυτή τη φορά είναι το ακριβώς αντίθετο. Το "Misery" δεν είναι κακός δίσκος και όταν οι πειραματισμοί βρίσκουν το στόχο τους, το σχήμα δικαιώνεται. Κομμάτια σαν το "Kick Rocks" και το "Drag The Lake", με τις σεμιναριακές αλλαγές των Ahren Stringer και Joel Birch, είναι εκεί, για του λόγου το αληθές. Το σύνολο, ωστόσο, μοιάζει πιο άνισο από ποτέ. Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ίδιοι οι Amity δείχνουν να πιστεύουν σε αυτή τη στροφή. Και, μεταξύ μας, μετά από έξι κυκλοφορίες σε δέκα χρόνια, ένα στραβοπάτημα είναι αναμενόμενο.