Superheaven

Οι Superheaven είναι ένα από τα συγκροτήματα με ιστορική θα έλεγε κανείς αξία για την μετεξέλιξη του ήχου του shoegaze, εκεί στα 00s που άρχισε να μπλέκεται με τη grunge και το alternative. Πρώτα ως Daylight κι έπειτα αλλάζοντας όνομα, σίγουρα ήταν από αυτούς που καθιέρωσαν αυτή τη μίξη και οριοθέτησαν εκ νέου αυτό το είδος με αποτέλεσμα να προχωρήσει και να μετεξελίσσεται συνεχώς μέχρι και σήμερα. Οι συνεχείς διακοπές στη δραστηριότητά τους έπειτα από την κυκλοφορία τους "Ours Is Chrome", συνέβαλλε αισθητά στο να κάνουν να κυκλοφορήσουν πολλά χρόνια κάποιο νέο υλικό, με το μέλλον τους να φαντάζει αβέβαιο.

Κι όμως, οι Superheaven επιστρέφουν φέτος μετά από δέκα χρόνια με τον τρίτο και ομώνυμο δίσκο τους. Η χαρά και η αναμονή για όλους τους παλαιότερους οπαδούς του συγκροτήματος ήταν σίγουρα μεγάλη. Το Superheaven καταφτάνει και δίνει ακριβώς ό,τι υποσχέθηκε - αγνή συνάντηση alternative shoegaze και alternative προσθηκών. Η αίσθηση του είναι έντονα νοσταλγική, σαν ένα χάδι από το παρελθόν που φέρει θαλπωρή παρά το γεγονός ότι προέρχεται από άγνωστα χέρια.

Από τις συνθέσεις εντός του, ξεχωρίζει άμεσα το single "Numb To What Is Real" με την αξιομνημόνευτη μελωδία του. Το "Long Gone" από την άλλη που συνοδεύει ως έτερο single, δεν φτάνει στο ίδιο επίπεδο, παρά θυμίζει κάποιο b-side των Deftones, πράγμα που δεν χρειαζόμαστε ακριβώς φέτος μιας και οι ίδιοι κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που τους δικαίωσε. Τα "Next Time", "Cruel Times" και "Humans For Toys" είναι κομμάτια που επίσης ξεχωρίζουν για την όμορφη σύνθεσή τους, ενώ το "Hothead" δοκιμάζει πιο επιθετική στάση σε σύγκριση με τους συγκατοίκους του τιμώντας το όνομά του. Αυτό που με προβληματίζει όμως εντός του νέου πονήματος των Superheaven, είναι πως ο ενθουσιασμός ξεκινά και σταματά κάπου εκεί.

Το "Superheaven είναι ένας εξαιρετικά αξιόλογος δίσκος, καλογραμμένος, με αψεγάδιαστη παραγωγή και μερικά πολύ εθιστικά κομμάτια, όμως δεν τολμά να βγει από κάποια νόρμα. Οι μη αναφερθείσες συνθέσεις του δίσκου μπορεί να διατηρούν την ίδια ξεψυχισμένη ως οφείλει για το μελαγχολικό ιδίωμα που εκπροσωπεί, αισθητική, όμως ακολουθεί πολλές πεπατημένες. Καλώς η κακώς, το είδος που αυθαίρετα θα ονομάσω «shoegaze με άλλα πράγματα» τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει πάρα πολύ από συνθετικής άποψης και τολμά συνδυασμούς που δεν είχαν επιτευχθεί στο παρελθόν, οπότε για να ξεχωρίσεις πρέπει να προσπαθήσεις πολύ. Οι Superheaven αυτή τη φορά επιλέγουν να παραμείνουν σε μια οικεία περιοχή, που από τη μία βγάζει νόημα για μια επιστροφή μετά από τόσα χρόνια, από την άλλη δεν φαίνεται να καταφέρνουν να γράψουν το αριστούργημα για το οποίο είναι ικανοί. Ωστόσο, είναι για τα καλά πίσω και αυτό μόνο όμορφα πράγματα μπορεί να σημαίνει.

Bandcamp