Structure

Ο Bram Bijlhout είναι ο άνθρωπος πίσω από το όνομα Structure. Ολλανδός, που έχει περπατήσει ήδη κάμποση απόσταση στο χώρο του ακραίου metal, στο συγκεκριμένο σχήμα είδε την οδό για να εκφράσει τις doom death, ατμοσφαιρικές σκέψεις του. Έχοντας στο πλευρό του τους Dick Bruinenberg (Elegy), Pim Blankenstein (11th Hour) και με συμμετοχή ακόμα κι από τον Robert Soeterboek (Ayreon, Plan 9) σχημάτισε ένα πολύ ενδιαφέρον και σχεδον παράδοξο σύνολο.

Μετά από αρκετές ακροάσεις αυτές τις μέρες έχω να καταθέσω εύκολα το συμπέρασμα ότι το άλμπουμ είναι πολύ καλό. Δύσκολα θα απογοητευτεί οποιοδήποτε βλέπει αυτό το χώρο με οπαδικό μάτι. Από την άλλη η μελωδικότητα και η στιβαρή επικότητα που βγάζει δε θα αφήσει ασυγκίνητα ούτε τα πιο κλασικό-μεταλάδικα αυτιά. Τα φωνητικά είναι στη συντριπτική πλειοψηφία κάφρικα, αλλά κουβαλάνε μια ζεστασιά που εμένα με τύλιξε και με βύθισε στον πάτο της θανατερής τους ατμόσφαιρας. Η ουσία της μουσικής εδώ είναι στις κιθάρες. Τρομερές μελωδίες, μεγάλες ιδέες που ο συνθέτης καταλαβαίνει το μέγεθος τους δίνοντας ακριβώς το χώρο που χρειάζονται, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο και μια δραματικότητα στην ροή που ταιριάζει τέλεια.

Το "What We Have Lost" στα οκτώ λεπτά του καταφέρνει να περάσει από μονοπάτια πιο αργά κι απ' το ταξίδι μετά το τέλος, για να φτάσει στις γαλήνιες ακτές μιας λυρικής ποιητικότητας ενώ μέσα από την απόγνωση να στήσει τη μεγαλοπρεπή του, Bathorική, κορύφωση. Τρομερό κομμάτι, ανατριχιαστικό με κάμποσους διαφορετικούς τρόπους. Μπράβο. Σε κάποια μέρη οι μελωδίες, εκτός από την παρέα των Lost μου θύμισαν και τους early 90’s Crematory ξυπνώντας πολύ ιδιαίτερες μνήμες. Γενικά κανένα τραγούδι δε μένει πίσω και, παρά το ότι συνολικά το ύφος έχει σταθερή βάση και προσανατολισμό, κάθε ένα έχει και κάτι, μικρό ή μεγάλο, διαφορετικό να δώσει.

Έχουν σοβαρή αξία ας πούμε οι πολύ όμορφες, αργοσυρτες, lead κιθάρες του "Long Before Me", έφεραν άλλωστε στο μυαλό Anathema εποχής "Eternity", ή το "The Sadness Of Everyday Life" με τις My Dying Bride αναφορές να συναντούν τις black metal καταβολές του Bram και να ανατρέπουν τα πάντα με μια blues classic rock κιθάρα στη συνέχεια. Σε όλη την πορεία το στιβαρό και ουσιαστικό rhythm section αποδίδει ακριβώς τις εντάσεις που χρειάζεται επενδύοντας ολοσωστα στην ατμόσφαιρα. Στο ομώνυμο "Heritage", το ταξίδι μας φέρνει πάλι στη μεγάλη βρετανική doom σκηνή αλλά με μικρές Σουηδικές πινελιές. Για κλείσιμο του δίσκου υπάρχουν και κάποια ατμοσφαιρικά, σχεδόν ambient, δευτερόλεπτα που με έβαλαν αμέσως σε σκοτεινά βόρεια δάση. Τρομερό, instrumental τελείωμα.

Συνολικά το "Heritage" είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ σε αυτό που κάνει. Προσωπικά με έπιασε για τα καλά και τελικά ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες που θα είχα από ένα ντεμπούτο, πόσο μάλλον σε έναν τόσο ζόρικο χώρο.