Spitfire

Denial To Fall

No Remorse (2022)
Από τον Σπύρο Κούκα, 25/01/2022
Ένα αγέρωχο, στιβαρό και παλαιάς κοπής δείγμα hard & heavy από μια μπάντα που ενσαρκώνει πλήρως την ουσία και το πνεύμα της εγχώριας heavy metal σκηνής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάθε αναφορά στους θρυλικούς Spitfire ισούται με ένα μάθημα ιστορίας για την ελληνική σκηνή και την πορεία που διένυσε για να φτάσει στα σημερινά της standards. Οι Έλληνες heavy metallers, άλλωστε, υπήρξαν μια από τις ιστορικά πρώτες μπάντες του είδους που δραστηριοποιήθηκαν στη χώρα, πίσω στα δύσκολα (εντός των συνόρων) ‘80s, με το "First Attack" να αποτελεί συγχρόνως ένα από τα ελάχιστα εγχώρια άλμπουμ εκείνης της εποχής που μπορούσε να σταθεί με βάσει τα κριτήρια που ίσχυαν διεθνώς στο σκληρό ήχο. Έτσι, 35 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, αρκετές αλλαγές μελών γύρω από τον ακλόνητο Ηλία Λογγινίδη, αλλά κι ένα πολύ καλό δίσκο να έχει μεσολαβήσει από τότε, οι Spitfire αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα κι επιστρέφουν ανανεωμένοι με το τρίτο τους άλμπουμ.

"Denial To Fall", λοιπόν, και ο τίτλος του νέου δίσκου της μπάντας είναι ενδεικτικός των διαθέσεων της, στεκούμενος ως ένα αγέρωχο, στιβαρό και παλαιάς κοπής δείγμα hard & heavy. Με φρέσκο και ογκώδη ήχο που συμβαδίζει με τις σύγχρονες απαιτήσεις και ουσιαστικές συνθέσεις που καθεμία διαδραματίζει το δικό της ρόλο και καμία τους δεν φαντάζει περιττή, οι Spitfire φαντάζουν καλύτεροι όσο ποτέ σε αυτήν τους τη δισκογραφική αναγέννηση. Με lineup που αποτελείται από καταρτισμένους μουσικούς του χώρου με αρκετά «χιλιόμετρα» στο ενεργητικό τους, αλλά και θητεία σε έτερες ιστορικές εγχώριες μπάντες (ενδεικτικά αναφέρονται τα ονόματα των Dark Nova, Dark Nightmare, Sarissa, μεταξύ άλλων), εκείνη η διαφοροποίηση που γίνεται άμεσα αντιληπτή αναφέρεται στη θέση πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας, μια θέση στην οποία άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του ο αδικοχαμένος και τόσο άτυχος Ντίνος Κωστάκης.

Ο «νέος» Τάσος Κροκόδειλος αποτελεί εξαιρετική επιλογή τραγουδιστή, έχοντας το εύρος, τη χροιά και την ευελιξία να ερμηνεύσει το στακάτο νέο υλικό, προσθέτοντας σαφώς πόντους με την απόδοση του και κουμπώνοντας άψογα με το τωρινό ύφος της μπάντας. Όσον αφορά το τελευταίο, η εξέλιξη στη συνθετική λογική υπάρχει και είναι διακριτή, αν και η ουσία και η προσέγγιση παραμένουν ίδιες, τιμώντας τις ρίζες του παλιού, καλού heavy metal, έτσι όπως το όρισαν σχήματα όπως οι Saxon και οι Accept. Κοινώς, την αρχική, απολαυστική μορφή του heavy metal όταν αυτό ακόμη επικοινωνούσε άμεσα με τις rock ρίζες του, βασιζόμενο στο ρυθμό και στα ουσιωδώς εύληπτα μέρη για να τραβήξει τα βλέμματα.

Μάλιστα, το "Denial To Fall" κρίνεται ως ένα σπουδαίο άλμπουμ στο σύνολο του, καθώς καταφέρνει και στέκεται επίκαιρο στην εποχή που κυκλοφορεί, δίχως να υστερεί σε επί μέρους τεχνικά χαρακτηριστικά, την ίδια στιγμή που ακολουθεί την «παλιομοδίτικη» λογική της δημιουργίας ενός δίσκου δύο πλευρών κι εγκρατούς τραγουδοποιίας, χωρίς περισσεύματα ή τραβηγμένες διάρκειες. Εννέα τραγούδια, 44 λεπτά διάρκειας τα οποία κυλάνε απολαυστικά αφήνοντας σου την ανάγκη να παίξεις ξανά το δίσκο από την αρχή, συνολικά ένα αποτέλεσμα τόσο - όσο, το οποίο σε πείθει μεμιάς για το αποφασισμένο των προθέσεων του.

Τελικά, οι Spitfire θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως η μπάντα που ενσαρκώνει καλύτερα την ουσία και το πνεύμα της ντόπιας heavy metal σκηνής. Όντας «τριγύρω» από τις αρχές των εγχώριων μεταλλικών δρώμενων, ζώντας εκείνη την πρωτόλεια, αγνή και ερασιτεχνική εποχή από πρώτο χέρι, ακολούθησαν εξαρχής το μονοπάτι που τους όριζε το θυμικό τους. Με αμέτρητες αναποδιές στο διάβα τους, αρκετά λάθη σε επιλογές που τους στοίχισαν, αλλά και το πάθος για τη σκληρή μουσική μόνιμα ασίγαστο, επιβίωσαν, εξελίχθηκαν και αρνήθηκαν επανειλημμένως να τα παρατήσουν. Τέσσερις δεκαετίες μετά, είναι ακόμη εδώ και το "Denial To Fall" φαντάζει ως το επιστέγασμα αυτής της πορείας, ανταμείβοντας όσους ακόμη τους στηρίζουν.

  • SHARE
  • TWEET