Sigh

Όταν ξεκινάς να ακούσεις έναν καινούριο δίσκο των Sigh, ένα μόνο πράγμα είναι σίγουρο: Δεν μπορείς να ξέρεις τι να περιμένεις.

Ακόμα και αν τυχόν ξέρεις κάποιο τραγούδι πριν από αυτή την κυκλοφορία, ή αν έχεις διαβάσει κάποια συνέντευξη μελών του συγκροτήματος, δεν μπορείς σε καμία των περιπτώσεων να προβλέψεις το τι θα ακούσεις. Μόνο αν μπεις σε διαδικασία γενικόλογων προβλέψεων όπως «θα είναι avant-garde», ή «θα έχει progressive στοιχεία», ή κάτι αντίστοιχο. Αλλά, και αυτό, τι νόημα έχει;

Αυτό, φυσικά, είναι ένα κεκτημένο των Sigh. Μπορεί να εμφανίστηκαν χρονικά μαζί με πολλά ακόμα συγκροτήματα του δεύτερου κύματος του black metal στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, αλλά από την αρχή φαινόταν ότι κάτι έκαναν διαφορετικά. Περνάνε τα χρόνια και φτάνουμε στο 2018 και στον ενδέκατο δίσκο τους. Και πάλι κάνουν κάτι το διαφορετικό. Πλέον δεν μπορεί κάποιος να πει με σιγουριά ότι βασίζονται στο black metal, παρόλο που ο κύριος τρόπος εκφοράς των φωνητικών παραπέμπει σε αυτό.

Οι δύο τελευταίοι δίσκοι τους ("In Somniphobia" - 2012 & "Graveward" - 2015) είχαν πολύ έντονο το avant-garde στοιχείο που τους χαρακτήριζε (σε διάφορους βαθμούς) για πολλά χρόνια. Το οποίο στοιχείο τώρα είναι ελαφρώς περιορισμένο στη φετινή τους δουλειά. Αντίθετα, στο "Heir To Despair" βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε folk στοιχεία, τόσο σε όργανα, όπως το φλάουτο που έχει προσθέσει ο Kawashima στην ατέλειωτη λίστα μουσικών οργάνων που χειρίζεται, όσο και σε μελωδίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου, το "Aletheia" που ανοίγει το δίσκο.

Βέβαια, τέτοια εκτεταμένη χρήση φλάουτου, σημαίνει ότι έχει μείνει πολύ πιο πίσω το σαξόφωνο της Dr. Mikannibal. Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, δεν μου λείπει. Δεν παρατηρώ το κενό του, γιατί δεν υπάρχει κενό να παρατηρήσω. Τι να το κάνεις το σαξόφωνο (που λέει ο λόγος) όταν ο Kawashima φτάνει να παίξει μέχρι και theremin στο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου;

Επανερχόμενος στα folk στοιχεία του δίσκου, πρέπει να αναφέρω και το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των στίχων είναι στα Ιαπωνικά. Προφανώς αυτό δημιουργεί ένα πρόβλημα κατανόησης, όμως αυτό έχει μικρότερη σημασία από αυτή που φαντάζεστε. Κατά έναν περίεργο τρόπο, οι Ιαπωνικοί στίχοι αυξάνουν τόσο τον folk αέρα του δίσκου, όσο και την avant-garde αίσθησή του.

Αν δεν σας φτάνει αυτό για να πειστείτε για τον avant-garde χαρακτήρα του δίσκου, ακούστε το "Aletheia", όπου μετά από περίπου έξι λεπτά φυσιολογικής εξέλιξης μιας folk μελωδίας σε heavy metal βάσεις, οι Sigh έχουν χωρέσει μία φαινομενικά αταίριαστη μελωδία (με εκτεταμένη χρήση εφέ σε φωνή και πιάνο, περίεργους ήχους από synths και noise τεχνοτροπίες) πριν φτάσουμε στο φινάλε του τραγουδιού.

Επίσης ακούστε την τριλογία "Heresy", η οποία ξεκινάει με το "Oblivium" με τα synths και ηλεκτρονικά drums του που στη συνεχεια εξελίσσεται σε ένα mild industrial τραγούδι. Ακολουθεί το "Acosmism" με τα ρομποτικά φωνητικά του Kawashima και όλα αυτά καταλήγουν στο "Sub Species Aeternitatis", με τη μελωδία βγαλμένη από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και τις προσθήκες στα synths των Sigh. Συν samples. Γιατί και αυτά χωράνε.

Παρατηρήστε ακόμη το μπλέξιμο της τεχνοτροπίας των Emperor (σε ότι έχει να κάνει με τα καθαρά φωνητικά) και τα folk όργανα στο "In Memories Delusional".

Θεωρητικά, πρόκειται για τον πιο «απλό» δίσκο που έχουν βγάλει οι Sigh - σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Μην νομίζετε βέβαια ότι αποφάσισαν ξαφνικά να παίξουν straightforward metal. Αν και αυτό να επέλεγαν, πάλι πρωτότυπο και avant-garde θα ήταν για τους ίδιους.