Sigh

Οι Γιαπωνέζοι Sigh αποτελούν μια από τις παλαιότερες μπάντες του ακραίου metal. Ξεκίνησαν ως μια από τις επιλογές του Euronymous (εάν αυτό έχει κάποια σημασία) στην Deathlike Silence και κατά τη διάρκεια των τελευταίων είκοσι και πλέον ετών έχουν προσφέρει ορισμένα διαμάντια, αλλά παρόλα αυτά δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από έναν μάλλον μικρό πυρήνα οπαδών, που πιθανότατα τους παρακολουθεί πιστά όλη αυτή την περίοδο, παρά το γεγονός ότι έχουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να προσελκύσουν οπαδούς από διαφορετικά ιδιώματα της μεταλλικής μουσικής.

Δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό "Scenes From Hell" επανέρχονται με νέο άλμπουμ. Για τους φίλους της μπάντας εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Οι Sigh που ξέρουμε είναι εδώ, συνεπείς και αδιαπραγμάτευτοι στην ποιότητα και τα standards που μας έχουν συνηθίσει. Θα είναι άδικο να χαρακτηρίσουμε και να περιορίσουμε την μουσική των Sigh στο black metal, καθώς κρατούν μια απόσταση από τον παραδοσιακό ήχο του χώρου, διατηρώντας ωστόσο τα δικά τους χαρακτηριστικά, κάτι που τους έχει χαρίσει τη δική τους προσωπικότητα ως μπάντα. Στο "In Somniphobia" ακροβατούν ανάμεσα στο black metal, το heavy metal, την jazz, το progressive, ενώ δεν παραλείπουν να περιπλανηθούν και σε πιο κλασικότροπα ηχοτόπια. Παρατηρείται ένα κρεσέντο έμπνευσης και δημιουργίας,  ένας καταιγισμός ελκυστικών ιδεών και εικόνων, ένα όργιο πειραματισμού  το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο να συναντήσεις. Πρόκειται για ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ, στο οποίο οι Sigh ενσωματώνουν άκρως επιτυχημένα στον ήχο τους διάφορες ιδέες και πειραματισμούς.

Το "L’excommunication A Minuit" είναι ένα σχετικά πιο γρήγορο τραγούδι με την κολλητική μελωδία και το σόλο με το σαξόφωνο, ενώ τo "Amnesia" στην ουσία αποτελεί ένα jazz κομμάτι, κάτι όχι άγνωστο για την μπάντα, καθώς και στο παρελθόν έχουν τολμήσει παρόμοιους μουσικούς ακροβατισμούς. Το "Somniphobia" ξεκινάει με μια ηλεκτρονική παρέμβαση στην εισαγωγή του, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι είναι πλημμυρισμένο μέσα σε μια μεθυστική ανατολίτικη και γεμάτη μυστήριο ατμόσφαιρα. Το "Far Beneath The In Between" αναδεικνύει μια θεατρικότητα (κάτι που συναντάμε και σε άλλα σημεία του άλμπουμ) μέσα σε μια αναγεννησιακή ατμόσφαιρα. Το "Ending Theme: Continuum" είναι ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι με έντονη την παρουσία ηλεκτρονικής μουσικής.

Ωστόσο, δεν θα πρέπει να σταθούμε μόνο σε όλους αυτούς τους πειραματισμούς, αλλά και στις εξαιρετικές συνθέσεις και την υψηλή τεχνική κατάρτιση που η μπάντα επιδεικνύει. Ακόμα και στα κομμάτια που δεν κυριαρχούν οι εξωμεταλλικές στιγμές, οι Sigh μας προσφέρουν συγκινήσεις.

Σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ υπάρχει μια έντονη progressive (με την πραγματική έννοια του όρου) διάθεση και λογική. Οι Γιαπωνέζοι δεν αστειεύονται σε αυτό και τολμούν να κινηθούν σε μονοπάτια δύσκολα, αλλά δυστυχώς θα συναντήσουν την απαξίωση των παραδοσιακών progsters, λόγω κυρίως των φωνητικών (τα οποία δεν συνάδουν με τα prog πρότυπα).

Το "In Somniphobia" είναι ένα άλμπουμ που δεν απευθύνεται στους ακραιφνείς black metallers, δεν αφορά τους παραδοσιακούς metalheads και πιθανότατα θα αγνοηθεί από τους σνομπ progsters. Αυτό το άλμπουμ αφορά μόνο τους ανοιχτόμυαλους που αγαπάνε την μουσική και δεν κολλάνε σε ταμπέλες. Εσείς προχωρείστε με κλειστά τα μάτια.