Shearling

Υπάρχουν φορές που είναι πραγματικά δύσκολο να διαχωρίσεις την τέχνη που είναι αληθινά ιδιοφυής από εκείνη που είναι απλώς υποκριτική και δήθεν. Ως κάποιος του οποίου τα μουσικά γούστα βρίσκονται συχνά πάνω σε αυτά τα όρια, έχω καταλήξει στο ότι είναι απλώς αδύνατο να καταλάβεις ποια είναι η πρόθεση του καλλιτέχνη, με έναν μεταφυσικό όμως τρόπο μπορείς συχνά να το νιώσεις. Παρά όμως το γεγονός πως λάτρεψα τους (διαλυμένους) Sprain του Alexander Kent, ο τίτλος και το εξώφυλλο του ντεμπούτου του νέου του σχήματος με έκαναν να το κοιτάω με καχυποψία: Μας περιμένει ένα νέο αριστούργημα ή μια βαρύγδουπη τραγωδία;

Δεν έκρυψα ποτέ την πεποίθηση μου πως το "The Lamb As Effigy" των Sprain είναι ένα από τα κορυφαία avant-rock άλμπουμ αυτής της δεκαετίας, ένας τρομακτικός δίσκος που κοιτάει στα μάτια τις πιο καλές δουλειές των Swans. Το "Motherfucker…" των Shearling καταφέρνει καταρχήν το αδιανόητο: να οικοδομήσει ένα μουσικό σύμπαν ακόμα πιο ακραίο, ηχητικά, εκφραστικά κι αισθητικά. Αποτελούμενο από μία μόνο σύνθεση διάρκειας 63 λεπτών, το παρόν άλμπουμ εκ πρώτης όψεως χρησιμοποιεί τα ίδια υλικά, το noise rock, το post-hardcore, τον μινιμαλισμό, την ηλεκτροακουστική μουσική, την folk και άπειρο avant-garde. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως πηγαίνει πιο βαθιά από τα genres για να φτάσει στο βασίλειο της ψυχολογίας. Αυτό είναι ένα επίπονο κι αφόρητο άλμπουμ που απευθύνεται σε οριακούς ακροατές. Η αυτοτιμωρία και ο μαζοχισμός δεν μπορούν να αποκλειστούν από την κουβέντα.

Παρόλο που το "The Lamb As Effigy" είχε παραπλήσιες αναζητήσεις, το γεγονός πως οι συνθέσεις του ήταν δομημένες του έδιναν περισσότερο συνοχή, περισσότερο «σώμα». Εδώ αντίθετα ο Kent είναι πραγματικά αχαλίνωτος. Υπάρχουν ελάχιστες μελωδίες και σιωπές. Ο θόρυβος είναι πιο επιθετικός και διαρκεί περισσότερο. Και τα φωνητικά του έχουν λιγότερο από τα ιδιόμορφα croonings του και πολλή περισσότερη βία, ένταση και παραφροσύνη. Η ακρόαση του "Motherfucker…" δεν είναι απλή υπόθεση. Προϋποθέτει θάρρος και υπομονή. Ένα πιο προσβάσιμο σημείο στο 15ο λεπτό, το avant-folk banjo κι η μελωδική γραμμή στο 28ο, το πιάνο στο 55ο… Είναι αυτά αρκετά;

Ενώ ως studio κατάθεση αποτελεί ένα ανελέητο κρεσέντο, το "Motherfucker…" βγάζει πολύ περισσότερο νόημα ως live τελετουργία. Οι πληροφορίες λένε ότι ξεκίνησε να παίζεται ζωντανά από τους Sprain ως 18λεπτη σύνθεση που συνέχισε να απλώνεται, να δουλεύεται και να επεκτείνεται. Αποτελεί την πλατφόρμα για μια τρομερά παράδοξη ιστορία ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες, τον Adam και ένα άλογο με το όνομα Appaloosa. Η ιστορία είναι κρυπτική, γεμάτη μεταφορές και αλληγορίες που πραγματεύονται θέματα όπως η σεξουαλικότητα, η θρησκεία, ο θάνατος και οι κοινωνικές δομές. Πρόκειται για ένα έργο που (και) στιχουργικά είναι έξω από τα συνηθισμένα. Είναι σουρεαλιστικό, ανώμαλο, ανατρεπτικό και βαθιά ενοχλητικό. Όσοι έχουν δει τους Shearling να το εκτελούν live πρέπει να έχουν βιώσει μια πραγματικά δυνατή εμπειρία.

Αν από την ως τώρα περιγραφή φαίνεται πως δεν θεωρώ το "Motherfucker…" ως ένα καλό άλμπουμ, ας το πω πιο καθαρά: Θεωρώ πως ο Alexander Kent αποτελεί πιθανόν μια generational μουσική ιδιοφυία για το πειραματικό rock. Αισθάνομαι πως σε αυτό το άλμπουμ χάνει την ευκαιρία να παραδώσει ένα ακόμα αριστούργημα επειδή δεν διαχειρίζεται ιδανικά τις απαραίτητες αντιθέσεις κι επειδή δεν χτίζει κάθαρση, μην έχεις όμως αμφιβολίες: στα πράγματα που κάνει σωστά ο Kent και οι Shearling του, δεν έχουν αντίπαλο μέσα στο avant-rock. Χρειάζεται όμως και μια κάποια επιπλέον ωριμότητα - ένα κάποιο χαλινάρι, αν μου επιτρέπεται το λογοπαίγνιο.

Στην τέχνη, δεν είναι όλα για όλους. Πολλοί μπορεί να είδαν, φερειπείν στην τέχνη του Εμπειρίκου, του Pasolini ή του Bacon, ωκεανούς υποκρισίας και φτηνού shock value. Αυτή η ανάγνωση είναι δικαίωμα του δέκτη. Το ίδιο δικαίωμα έχει κι ο ακροατής του "Motherfucker, I Am Both: Amen And Hallelujah" και δεν θα κατηγορήσω αν κάποιος αηδιάσει ή το χλευάσει. Προσωπικά βλέπω απλά μια χαμένη ευκαιρία για κάτι μεγαλύτερο, από ένα σχήμα που όμως έχει τις δυνατότητες να φτιάξει ήχους ανείπωτους και να πάει την μουσική λίγο παραπέρα. Οι εραστές του experimental rock απαγορεύεται να προσπεράσουν τους Shearling, αυτή μάλιστα θα είναι και μια μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσουμε με το εσωτερικό μας ζώο. Σε κάθε επίπεδο.

Bandcamp