Selbst

Πριν τέσσερα χρόνια οι Selbst με το δεύτερο άλμπουμ τους, το εντυπωσιακό "Relatos De Angustia" έστρεψαν πολλά κεφάλια προς την πάρτη τους. Το μονομελές black metal σχήμα από τη Βενεζουέλα, με έδρα τη Χιλή, κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες τον πολυαναμενόμενο διάδοχο, το "Despodency Chord Progressions" και καταφέρνει να βρει μια χρυσή τομή ανάμεσα σε ατμόσφαιρες και μουσικότητα, κυκλοφορώντας το απαύγασμα μια σύντομης μεν, δισκογραφικής σταδιοδρομίας, η οποία προορίζεται να αγγίξει πολλές ψυχές ανά τον κόσμο.

Εκ νέου, οι Selbst κινούνται σε μια ενδιαφέρουσα ισορροπία ανάμεσα στο σύγχρονο δύστροπο πολυεπίπεδο black metal και στις πιο post/ατμοσφαιρικές του απολήξεις. Εδώ να πως πως προφανώς το εξώφυλλο μου έκανε συνειρμούς ως ένα μεταμοντέρνο "SMRC" από τους Deathspell Omega. Τα 44 λεπτά του νέου δίσκου, είναι μια σπουδή πάνω στη μελαγχολία και τη θλίψη, οι οποίες παίρνουν σάρκα και οστά χάρη στα εντυπωσιακά πικρά leads και τις δραματικές κορυφώσεις. Οι επτά συνθέσεις του δίσκου όμως ξεφεύγουν αρκετά από το τυπικό ύφος των συνηθισμένων επιρροών, αφού διαθέτουν αρκετές πινελιές και υφολογικές εναλλαγές ώστε, συνεισφέροντας τα μέγιστα στην οικοδόμηση μιας πνιγηρής ατμόσφαιρας, να αντηχούν μια εντυπωσιακή συνθετική αντίληψη.

Οι περιπλανήσεις στα ηχοτοπία του "Despodency Chord Progressions" θα σε φέρουν αντιμέτωπο με στιγμές μοναδικής χάρης. Καθαρά υμνητικά φωνητικά να συνεισφέρουν στη θλίψη όπως στο εντυπωσιακό "When True Loneliness Is Experienced", Opeth-ικά ηλεκτρακουστικά περάσματα όπως στο "Between Seclusion And Obsession", ή το χαμένο στις δυσαρμονίες, με μια επική όμως κλιμάκωση, "Chant Of Self Confrontation", συνηγορούν πως το καινούριο άλμπουμ των Selbst μπορεί να ηχήσει ταυτόχρονα άμεσο όσο και δύσβατο. Όταν δε στο "The One Who Blackens Everything" οι Selbst ρίξουν ακόμη περισσότερο τις ταχύτητες και ηχήσουν πιο εσωστρεφείς, θα δοκιμάσουν ακόμη περισσότερο τις αντοχές του ακροατηρίου.

Το "Despodency Chord Progressions" με κάθε ακρόαση διατηρεί μια αίσθηση μεγαλείου, η οποία δεν αλλοιώνεται παρά την κρύα οικειότητα που προσφέρει. Αναμενόμενα, οι post δομές, οι κορυφώσεις στιγμών όπως του φινάλε του άλμπουμ με το "The Stench Of Dead Spirit", η παραγωγή και οι καθαρές μελωδίες, μπορούν να αφήσουν υπόνοιες περί επιτήδευσης. Όπως όμως εκλαμβάνω τη μουσική των Selbst, μέσα στο όλο απόμακρο πέπλο που οικοδομεί, αυτή προορίζεται για ατομικές ακροάσεις, και με όπλο τις εξαιρετικές κιθαριστικές διαστρωματώσεις, τα session τύμπανα του Jonathan Heredia (Aversio Humanitatis) και τα γδαρμένα φωνητικά, κατακλύζει το χώρο από ένα πλούσιο, μαύρο όγκο.

Οι Selbst επέστρεψαν με ένα άλμπουμ προορισμένο να χτυπήσει την πόρτα όσων εκτιμούν σκοτεινά και ακραία ακούσματα. Η γλυκόπικρη χροιά, η τονικότητα, η αίσθηση κινηματογραφικής διάθεσης αλλά και η υποβόσκουσα ανάταση που προσφέρει, ναι μεν δεν είναι στοιχεία που συναντώνται συχνά στο black metal, αλλά η άριστη εκφορά και κυρίως διαδοχή τους, ως κύματα που επανέρχονται επίμονα σε μια εγκαταλελειμένη ακτή, το καθιστούν ξεχωριστό. Μην σου κάνει εντύπωση αν αυτό το σχήμα από τη Νότια Αμερική αναχθεί ως το επόμενο poster band του στυλιζαρισμένου και επιβλητικού μαύρου μέταλ. Αρκεί μόνο να ακουστεί. Και τότε κανείς δεν θα μπορεί να του αντισταθεί.

Bandcamp
Youtube