Secret Sphere

Έχουν γραφτεί κατά καιρούς διάφορα και διάφορα για την ιταλική power metal σκηνή, τα τελευταία πολλά χρόνια κυρίως αρνητικά. Αυτό που πολλοί ξεχνάνε, βέβαια, είναι ότι μιλάμε για μια ιστορικότατη σκηνή, της οποίας οι μουσικοί είναι απολύτως καταρτισμένοι, με ουσιαστικές γνώσεις και πιστοί σε ένα είδος σε ελεύθερη πτώση εδώ και κοντά δύο δεκαετίες. Επίσης, αδίκως κατ’ εμέ, έχει επικρατήσει η αντίληψη πως το ιταλικό σκέλος του power metal υπήρξε ιστορικά το πιο πομπώδες και ίσως cheesy, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η γείτονα χώρα προσέφερε μπάντες και δουλειές που αποτελούν, ακόμη και σήμερα, μερικούς από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του ιδιώματος.

Σχήματα όπως οι Rhapsody, οι Labyrinth και οι White Skull στέκονται, το καθένα στο δικό του βαθμό, ως μέρος της αφρόκρεμας του ευρωπαϊκού power metal ήχου, βρίσκοντας άξιους συμπαραστάτες αρκετά δεύτερης ταχύτητας σχήματα της χώρας τους ανά τα χρόνια. Στην τελευταία αυτή κατηγορία εμπίπτουν και οι Secret Sphere, οι οποίοι βρίσκονται στο δισκογραφικό κουρμπέτι αδιάλειπτα από το 1999 και συνεχίζοντας σε πρώτο χρόνο τη βαριά κληρονομιά των Helloween και Stratovarius. Φτάνοντας, δε, φέτος στον ένατο δίσκο της 20 και πλέον χρόνων καριέρας τους, καταλαβαίνει κανείς πως δεν αναφερόμαστε σε κάποιο δευτερεύον project, αλλά σε ένα συγκρότημα με σταθερή και συνεχή δισκογραφική παρουσία και συνεργασίες με σημαντικά labels της πιάτσας.

Αν, μάλιστα, επεκταθούμε στις «περιφερειακές» δραστηριότητες των μελών της μπάντας, θα διαπιστώσουμε την παρουσία του Aldo Lonobile ως άμεσου συνεργάτη της Frontiers τα τελευταία χρόνια, με τη συμμετοχή του ίδιου (αλλά και του ντράμερ, Marco Lazzarini) στο - για άλλους αμφιλεγόμενο, για άλλους επιτυχημένο - project των Archon Angel να είναι ενδεικτική της δυναμικής του στο χώρο. Αφού ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν, ότι οι Secret Sphere δεν είναι «ακόμη ένα ιταλο-power σχήμα», ας περάσουμε στα καθέκαστα.

Το "Lifeblood" αποτελεί το ένατο κατά σειρά πόνημα τους, το οποίο έχει το χαρακτηριστικό να είναι η δουλειά τους εκείνη που καθυστέρησε να κυκλοφορήσει περισσότερο από κάθε άλλο τους άλμπουμ (αν βάλουμε στην κουβέντα και την επανηχογράφηση του "A Time Never Come", το 2015). Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το αρκετά καλό "The Nature Of Time", με τον νέο δίσκο να βγαίνει σε μια αρκετά δύσκολη παγκόσμια συγκυρία, αλλά και σε μια περίοδο που το power metal έχει αρχίσει να δείχνει και πάλι σημάδια ζωής, λόγω και της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος για εκείνο που επέφερε η επανασύνδεση των Helloween - και ο επερχόμενος δίσκος τους μαζί με τους Kai Hansen και Michael Kiske.

Αυτό σημαίνει πως το momentum φαίνεται υπέρ των σχημάτων που έχουν επιλέξει να επιδίδονται σε αυτόν τον ήχο, με το ανανεωμένο ενδιαφέρον να υπονοεί και μια νέα φουρνιά ακροατών, εκτός των όσων πιστών παλαιότερων. Ενδιαφέρον που, όμως, κρίνεται σκόπιμο να συνεχίσει να υφίσταται, με κινητήριο μοχλό την ποιότητα των νέων κυκλοφοριών του είδους και μακριά από τα συνήθη αναμασήματα και την εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει το είδος για σχεδόν μια δεκαπενταετία. Μπορεί το "Lifeblood" να αποτελέσει μέρος αυτής της «αντεπίθεσης»;

Η απάντηση είναι πως μπορεί, με έναν σημαντικό αστερίσκο. Κι εξηγούμαι. Το άλμπουμ είναι εντυπωσιακό ανά στιγμές, παίζοντας έξυπνα τα prog/power χαρτιά του, ακροβατώντας μεταξύ του επίκαιρου και του νοσταλγικού κι επαναφέροντας τον Roberto Messina ιδανικά πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας, μια δεκαετία μετά το "Archetype". Τεχνικά, επίσης, δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή κουβέντα, αφού το εκτελεστικό υπόβαθρο του lineup φαντάζει αδιαμφισβήτητο με κάθε νέα ακρόαση, κι ενώ δεν υφίστανται θέματα που να αφορούν την παραγωγή ή τη μίξη του υλικού.

Το θέμα έγκειται στο γεγονός πως οι «παιδικές ασθένειες» που πλήττουν το euro-power συνεχίζουν να υπάρχουν κι εδώ, με το αναμάσημα ιδεών και τις ευθείες παραπομπές - φόρους τιμής στις ρίζες να είναι υπερβολικά ξεκάθαρα ανά στιγμές (βλέπε, για παράδειγμα, την έναρξη του "The End Of An Ego" - και βρες ποιο τραγούδι των Stratovarius ανακαλεί στο νου). Αναγκαίο κακό ή συνειδητή επιλογή, αυτή η τάση προς την επανάληψη στερεί πάντοτε αρκετούς πόντους στα εκάστοτε εγχειρήματα, ειδικά όταν οι αναφορές δεν αφορούν την ίδια την μπάντα, αλλά τις κυρίαρχες επιρροές της.

Από την άλλη, μιλάμε για λεπτομέρειες που εν τέλει αφορούν ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης power metal παραγωγής, οπότε κι ένα άλμπουμ του είδους δεν μπορεί να κριθεί μονάχα από αυτές. Έτσι, το "Lifeblood" φαντάζει ως ένα άλμπουμ που αν είχε βγει το 2003 μπορεί να χαρακτηριζόταν ως απλώς ικανοποιητικό, αλλά κυκλοφορώντας το 2021 και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το euro-power metal σήμερα, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη που θα κάνει κάθε φίλο του ιδιώματος να αναθαρρήσει στιγμιαία.