Συνέντευξη The Ex (Andy Moor)

Με αφορμή τις δύο επικείμενες συναυλίες των The Ex σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου στο Gagarin 205 και Σάββατο, 22 Οκτωβρίου στο Μύλο), ο Andy Moor, κιθαρίστας του σχήματος, μίλησε στο Rocking.gr για τις εμφανίσεις των The Ex στην Ελλάδα, τη νέα τους κυκλοφορία, "Catch My Shoe", αλλά και την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας.

Στις συναυλίες σας όλοι χορεύουν υπό τον ήχο της μουσικής σας, γίνονται ένα με εσάς. Ποίο είναι το «μαγικό σας ξόρκι», αυτό που κάνει τις ζωντανές σας εμφανίσεις παθιασμένες;
Αυτό είναι ένα μεγάλο μυστικό... Χαχα... Η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζουμε απόλυτα τους εαυτούς μας και προσπαθούμε να μη διερευνούμε αυτό το ερώτημα σε βάθος... είναι καλύτερο να αφήνεις τέτοιου είδους πράγματα ήσυχα... Η μουσική είναι πολύ ρυθμική και όχι μόνο τα drums αλλά και οι κιθάρες και η φωνή... Και πιστεύω ότι ο ρυθμός είναι αυτό που κάνει κι εμάς τους ίδιους να κινούμαστε... και βεβαίως και το κοινό... Θέλουμε να παράγουμε μουσική με την οποία θα μπορούμε όλοι να χορεύουμε... αλλά επίσης να λέμε κάτι δυνατό από άποψη στίχων και μουσικής. Απελευθερώνουμε ένα τρομερό όγκο ενέργειας όταν παίζουμε... ενέργεια η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις πραγματικά χρειάζεται να απελευθερωθεί. Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε συγκεντρώσει τόση πολλή ενέργεια και ένταση που περιμένει τη στιγμή που ανεβαίνουμε στη σκηνή για να απελευθερωθεί. Μέρος αυτής της ενέργειας  μπορεί να είναι αρνητική, αλλά τις περισσότερες φορές είναι θετική και εορταστική. Πιστεύω πως το κοινό αισθάνεται αυτή την ενέργεια και αντιδρά σε αυτό... επειδή είναι αληθινή και γνήσια, όχι κάποια μορφή υποκρισίας ή πόζας. Η αρνητική ενέργεια προέρχεται από τα όσα αντιμετωπίζουμε στο παγκόσμιο σύστημα που πιστεύω ότι καταρρέει γύρω μας και το παρακολουθούμε να συμβαίνει και μερικές φορές αισθανόμαστε αδύναμοι να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Αυτό το συναίσθημα εμφανίζεται επίσης όταν παίζουμε στην σκηνή και ο κόσμος στο κοινό αισθάνεται επίσης το ίδιο πράγμα.

Τι είδους τραγούδια θα παίξετε στις συναυλίες σας στο Gagarin 205 και στο Μύλο, εδώ στην Ελλάδα;
Θα παίξουμε κυρίως τραγούδια από το τελευταίο μας CD, "Catch My Shoe". Δεν τα έχουμε παίξει ποτέ ξανά στην Ελλάδα, οπότε θα είναι συναρπαστικό. Όποτε παίζουμε τα τραγούδια μας, ακόμη κι αν είναι τα ίδια για μερικά χρόνια, πάντα αισθάνεσαι διαφορετικά με το κάθε κοινό... κι αυτό είναι σημαντικό για μας. Τα τραγούδια που θα παίξουμε στην Ελλάδα τα παίζουμε εδώ και αρκετό καιρό τώρα και είμαστε έτοιμοι να γράψουμε και νέα, αλλά αυτό θα γίνει του χρόνου, κάποια στιγμή γύρω στο Φεβρουάριο / Μάρτιο.

Πες μας μερικά πράγματα για το τελευταίο σας άλμπουμ, "Catch My Shoe". Ποιές είναι οι πηγές έμπνευσης και οι επιρροές σας εκεί;
Τα τραγούδια του "Catch My Shoe" είναι ένα μίγμα τραγουδιών που παίζαμε με τον GWsok πριν αποχωρήσει από τους  The Ex και μερικά νέα τραγούδια που γράψαμε με τον Arnold. Ακόμη, τα παλαιότερα τραγούδια ξαναδουλεύτηκαν και άλλαξαν μορφή. Οι επιρροές είναι πάντα ένα περίεργο θέμα, γιατί για μας είναι μια συνεχής διαδικασία και εξέλιξη... ακούμε νέα μουσική συνέχεια κι όλο αυτό εισρέει σιγά-σιγά στον ήχο μας... και σε αυτό πρόσθεσε ό,τι νέο υλικό συνεισέφερε ο Arnold και τις μουσικές του επιρροές κι έχεις μια σχεδόν ατελείωτη  λίστα που εκτείνεται παντού, από αφρικανική μουσική, free jazz, dubstep, cumbia, dancehall μπλα μπλα... Για να μην αναφέρω και τις χιλιάδες ταινίες και βιβλία που επίσης επηρεάζουν τις μουσικές μας ιδέες. Το σημαντικό είναι ότι ακόμη ψάχνουμε για επιρροές από πολλούς μουσικούς ορίζοντες, δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα στιλ κι αυτό κρατάει την μουσική μας φρέσκια, ζωντανή και εκπληκτική για εμάς κι ελπίζουμε και για το κοινό μας.

Πόσο εύκολο είναι να συνεχίζετε την επαγγελματική σας πορεία με επιτυχία και ποιότητα, χωρίς να ακολουθείτε το δρόμο της προώθησης, όντας ανεξάρτητοι;
Πιστεύω ότι η διατήρηση της ανεξαρτησίας μας είναι πολύ πιο εύκολη από την πορεία που επιλέγουν πολλά συγκροτήματα που εγκαταλείπουν την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους και δένονται με μια δισκογραφική εταιρεία που βρίσκει πολλούς τρόπους να δαπανήσει τα χρήματα του συγκροτήματος, έτσι ώστε στο τέλος δεν απομένει σχεδόν τίποτα για μοίρασμα. Η δισκογραφική βιομηχανία ξοδεύει και πώς να μπορέσεις να τους εμπιστευτείς... Προέρχονται από το ίδιο αυγό που γέννησε τις μεγάλες βιομηχανίες και τις τράπεζες και δε μπορείς να πεις πως κι αυτές τα πηγαίνουν καλά τώρα. Ειδικά τώρα... φυσικά δεν είναι όλες οι δισκογραφικές έτσι, αλλά η πλειονότητα τους δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τις μουσικές των συγκροτημάτων. Λειτουργούν σαν κάθε βιομηχανία... μεγιστοποιούν τα κέρδη με κάθε αντάλλαγμα που γενικά θεωρείται μια ψυχωτική κατάσταση και επικίνδυνη για το ανθρώπινο είδος. Δεν είμαι ένας παρανοϊκός εξτρεμιστής, απλά έχω δει τη ζημιά που έχει γίνει και ξέρω πως θα γίνει πολύ χειρότερη πριν καλυτερέψει. Οπότε το δικό μου ερώτημα είναι πώς μπορεί ένα συγκρότημα να προχωρά με επιτυχία και ποιότητα όταν συνδέεται με μια μεγάλη δισκογραφική;

Ποιά είναι η δική σας μουσική ταυτότητα-χαρακτήρας; Είναι αναρχο-punk; Πώς θα περιέγραφες τη δουλειά σου, τι σε χαρακτηρίζει σήμερα;
Δεν είμαστε αναρχο-punk. Δεν είδαμε ποτέ τους εαυτούς μας έτσι. Στην πραγματικότητα, δε βάζουμε καμία ταμπέλα στους εαυτούς μας. Αυτό το αφήνουμε στους τεμπέληδες δημοσιογράφους που δε μπορούν να καθίσουν και να αφιερώσουν χρόνο για να περιγράψουν τη μουσική μας... Πολλοί δημοσιογράφοι δυσκολεύονται όταν προσπαθούν να προσδιορίσουν τη μουσική μας, αλλά αυτό που βρίσκω ντροπή είναι ότι δεν το εκλαμβάνουν ως πρόκληση, να προσπαθήσουν να δώσουν λέξεις στον ήχο μας, αλλά χρησιμοποιούν τα ίδια κλισέ... punk, jazz , improv... δεν είναι δική μας δουλειά να ορίσουμε τη μουσική μας, αλλά βασικά είναι δική σας, οπότε αισθανθείτε ελεύθεροι να προσπαθήσετε... Είμαι περίεργος.

Ορισμένα συγκροτήματα διαλύονται μετά από πολλά χρόνια ύπαρξης ή οδηγούνται στη δημιουργία νέων project. Εσείς αισθανθήκατε ποτέ ότι δεν έχετε να προσφέρετε τίποτα παραπάνω και ότι στερέψατε από ιδέες; Αν ναι, πώς μπορείς να διαχειριστείς αυτό το συναίσθημα;
Βασικά, ως συγκρότημα αλλά κι εγώ ως άτομο, περιέργως δεν είχαμε ποτέ αυτό το συναίσθημα... Θεωρώ ότι ήταν ο συνδυασμός της καλής τύχης, του πάθους για μουσική και της σκληρής δουλειάς. Η μουσική είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για μας. Και υπάρχει μια τρομερή ποσότητα μουσικής που ακόμη δεν έχουμε ακούσει. Όταν μουσικοί μού λένε πως όλη η καλή μουσική γράφτηκε το '60 και '70, δε μπορώ να το πιστέψω... Σα να έκλεισαν τις αισθήσεις τους και να αρνούνται να ακούσουν τι συμβαίνει γύρω τους... Η μουσική εξελίσσεται συνέχεια. Ένα είδος μουσικής μπορεί να ήταν καλύτερο μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά αν ακούς μόνο ένα είδος μουσικής μπορεί να εκνευριστείς και να γίνεις κυνικός κάποια στιγμή. Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε για νέα μουσική και νέους μουσικούς κι αυτό είναι σαν τροφή που μας κρατά ζωντανούς δημιουργικά. Αλλά αυτό είναι κάτι που ψάχνουμε, δεν προσγειώνεται στο πιάτο μας... Ο Han Bennink είναι 65, ο Getachew Mekuria είναι 75... Είναι μουσικοί που παίζουν με την ίδια σπίθα, δύναμη και χαρά, σαν μόλις να πρωτοξεκίνησαν. Για εμάς αυτό είναι η μεγαλύτερη έμπνευση κι επίσης η απόδειξη ότι είναι δυνατό... Αν κοιτάξεις mainstream, pop, rock συγκροτήματα κλπ., τα περισσότερα διαλύονται μετά από μερικά χρόνια και υπάρχουν μια χούφτα συγκροτήματα που συνεχίζουν στα '60 τους. Είναι ένα είδος άγραφου νόμου ότι δε μπορείς να γράψεις καλή μουσική μετά τα 30 ή 40. Αυτό είναι μύθος... Γνωρίζουμε πολλούς μουσικούς που στα 50 τους, τα 60 τους και τα 70 τους αγαπούν αυτό που κάνουν και συνεχίζουν να είναι ακόμη δημιουργικοί...

Σου γράφω μερικές λέξεις και θέλω να μου περιγράψεις με μία ή τρεις λέξεις τι σημαίνουν για σένα:
Χρήμα.
Απαραίτητο, εργαλείο, επικίνδυνο.

Πολιτική.
Συναρπαστική, απαραίτητη, επικίνδυνη.

Αγάπη.
Απαραίτητη, επικίνδυνη, τα πάντα.

Έκφραση.
Απαραίτητη, επικίνδυνη, διασκέδαση.

The Ex.
Απαραίτητοι, διασκέδαση, επίμονοι.

Ποιά συγκροτήματα και καλλιτέχνες από τη σύγχρονη μουσική σκηνή θαυμάζετε;
Api Uiz, Ililta Band, Ken Vandermark, Cactus Truck, Christine Sehnaoui, DJ Rupture, Paal Nillsen Love, Anne James Chaton, Colin McLean, Micachuh And The Shapes, Peter Evans, Tony Buck, Roy Paci και χιλιάδες άλλους.

Ποιά ήταν η καλύτερη συνεργασία που έχετε κάνει μέχρι τώρα και ποιά η χειρότερη και γιατί;
Οι αγαπημένες μου είναι οι The Ex και ο Getachew Mekuria και οι The Ex με τους Brass Unbound, οι οποίες ευτυχώς είναι και οι πιο πρόσφατες συνεργασίες. Για μένα το project που δούλεψε το λιγότερο καλά ήταν αυτό με τους Tortoise... Η ενεργεία μας δεν ακολουθούσε την ίδια κατεύθυνση και κατά κάποιον τρόπο ακυρώναμε ο ένας τον άλλο.

Έχετε σχέδια για το μέλλον; Ποιές είναι οι προσδοκίες και τα όνειρά σας ως συγκρότημα;
Ναι, πολλά σχέδια. Το Δεκέμβριο παίζουμε με τον Getachew στο Λονδίνο, στο ATP Festival στο Minehead, και θα δουλέψουμε πάνω σε νέα τραγούδια από την Αιθιοπία. Το 2012 θα δουλέψουμε πάνω σε νέα τραγούδια με τα τέσσερα μέλη των The Ex στο πρώτο τετράμηνο της χρονιάς, περιοδεία στη Γαλλία, περιοδεία στην Ιταλία με τους Brass Unbound (μαζί με τέσσερις προσκεκλημένους μουσικούς πνευστών, τους Ken Vandermark, Wolter Wierbos, Mats Gustafson και Roy Paci) και θα ηχογραφήσουμε ένα CD  στο studio του Roy Paci στο Lecce τον Ιούνιο... Και το Δεκέμβρη γιορτάζουμε τα 33 και 1/3 γενέθλια μας, με δύο μέρες μουσικής και πάρτι στο Bimhuis, στο Άμστερνταμ, στις 21 και 22 του μηνός. Οπότε συμβαίνουν ακόμη πολλά!

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε στους Έλληνες θαυμαστές σας;
Πραγματικά αγαπώ την Ελλάδα πολύ. Έχω ωραίες αναμνήσεις από το ταξίδι μου εκεί και ένα από τα αγαπημένα μου είδη μουσικής είναι τα ρεμπέτικα... Έχει πραγματικά αλλάξει τη ζωή μου και τους μουσικούς μου ορίζοντες, άρα είμαι πολύ ενθουσιασμένος που επιστρέφω. Για την ακρίβεια, θα δώσω και δύο παραστάσεις της δική μας εκδοχής της ρεμπέτικης μουσικής με τον Γιάννη Κυριακίδη στην Αθήνα και την Ξάνθη, το Σαββατοκύριακο πριν την άφιξη των The Ex. Παρακαλώ ελάτε κι εσείς... Ανυπομονώ ιδιαίτερα να παίξω στην Ελλάδα αυτή την περίοδο, γιατί η Ελλάδα περνά μια τρελή και δύσκολη και χαοτική φάση και οι άνθρωποι που οργανώνουν αυτά τα show χρειάστηκε να πάρουν ένα μεγάλο οικονομικό ρίσκο για να μας φέρουν στην Ελλάδα, πράγμα το οποίο γνωρίζουμε και εκτιμάμε πολύ... Αισθάνομαι πως οι χώρες μας (προερχόμαστε από την Ολλανδία, τη Γερμανία και την Αγγλία) έχουν όλες μερίδιο ευθύνης για την κατάρρευση της Ελλάδας. Δεν πιστεύω πως όλα συνέβησαν επειδή οι Έλληνες είναι μέρος των «τεμπέληδων περιθωριακών» ή ότι γενικά είναι απείθαρχοι και ανοργάνωτοι όπως υποστηρίζουν μερικές φορές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις χώρες μας. Αυτό είναι ρατσισμός... Κάθε χώρα έχει το δικό της ρυθμό και στιλ αποδοτικότητας και τον δικό της χαρακτήρα και δεν πρέπει ποτέ να τα χάσει αυτά... Και το να βρεθείς στο ευρωπαϊκό νόμισμα σημαίνει ότι οι οικονομίες όλων των κρατών αναμένεται να λειτουργήσουν όπως της Γερμανίας ή της Ολλανδίας ή της Γαλλίας και αυτό είναι σκάνδαλο και τελικώς ανέφικτο. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα δεν είχε δίκαιη συμφωνία εξαρχής... Ήταν τόσο βυθισμένη στο χρέος με το δίκαιο του ΔΝΤ από την αρχή, που δεν υπήρχε αμφιβολία ότι στο τέλος θα συνέβαινε αυτή η κατάρρευση... Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι δύο από τους πιο καταστροφικούς θεσμούς που έχουν υπάρξει ποτέ στην παγκόσμια ιστορία και ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να τους αντισταθεί. Είναι απλά νταήδες και υπάρχουν υπουργοί και οικονομολόγοι στην Ελλάδα που έκαναν αηδιαστικές συμφωνίες με το ΔΝΤ και τις τράπεζες και σακάτεψαν τη χώρα. Δεν πιστεύω στον πατριωτισμό, αλλά πιστεύω πως οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία θα πρέπει να φροντίζουν τους ανθρώπους τους πρώτα και αν δεν το κάνουν πρέπει να αντικαθίστανται επειγόντως... Είδα αυτό το ελληνικό ντοκιμαντέρ που λεγόταν "Deptocracy", που έλεγε πολύ απλά πως, όπως το Εκουαδόρ, ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού χρέους είναι πιθανότατα αθέμιτο και παράνομο, αλλά χρειάζεται την υποστήριξη του ηγέτη της χώρας για να διερευνηθεί και να αποκαλυφθεί αυτό... Θα το κάνει αυτό; Πιστεύω πως πρέπει να αλλάξετε ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα στη χώρα σας για να επιβιώσετε από αυτή την κατάσταση και σε αυτό θα αντισταθείτε με βιαιότητα, όπως έχουμε ήδη δει στις διαδηλώσεις... Αλλά επίσης πιστεύω ότι η όλη δομή του ευρώ δε θα μπορέσει ποτέ να πετύχει και όσο πιο γρήγορα το αφήσουμε να καταρρεύσει, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να μαζέψουμε τα κομμάτια και να ανακάμψουμε.