Archon Angel

Κάποτε σχεδόν όλα τα ανέκδοτα άρχιζαν με το «ήταν ένας Ιταλός, ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας...» ή κάπως έτσι. Μια σύγχρονη εκδοχή τους για τη rock μουσική θα μπορούσε να ήταν το «ήταν τέσσερεις Ιταλοί μουσικοί κι ένας γνωστός τραγουδιστής», μια τακτική που η Ιταλική δισκογραφική εταιρεία Frontiers συνεχίζει να εφαρμόζει σε υπερβολικό βαθμό, χωρίς να πτοείται από το ότι τα αποτελέσματα κινούνται σταθερά κάτω του μετρίου. Το πιο πρόσφατο «θύμα» αυτής της τακτικής είναι ο αγαπητός Zak Stevens (Savatage, Circle II Circle, Trans-Siberian Orchestra), μέσω του νέο project των Archon Angel.

Οι Archon Angel, λοιπόν, είναι το προϊόν της συνεργασίας του Zak με τον Aldo Lonobile, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή εργολαβία στο τελευταίο άλμπουμ του Timo Tolkki, στο οποίο επίσης συμμετείχε ως guest ο Zak. Εκεί έγινε το κονέ και πρότειναν στη Frontiers να βγάλουν ένα δίσκο μαζί, καθώς ο Lonobile έστειλε κάποιες ιδέες στον Zak που ηχητικά λέει ότι θύμιζαν "Edge Of Thorns" και "Gutter Ballet". Τι διαβάζουμε στα δελτία τύπου...

Πιο κάτω, το ΔΤ αναφέρει και ότι «η μουσική του άλμπουμ θα πάει τον ακροατή πίσω στο "Dead Winter Dead" (και το "Gutter Ballet")» και πως «είναι η πρώτη φορά που ένα νέο project από κάποιο μέλος των Savatage ακούγεται τόσο... Savatage». Μερικές φορές απορώ αν τα πιστεύουν αυτά που γράφουν. «Αν οι Savatage είναι μεταξύ των αγαπημένων σας, το "Fallen" των Archon Angel ίσως είναι το άλμπουμ της χρονιάς για εσάς» καταλήγει. Ούτε καν, όμως...

Οι Savatage είναι μεταξύ των αγαπημένων μου συγκροτημάτων και ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μαγεία που άσκησε πάνω μου ο Stevens όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Edge Of Thorns". Τη λατρεύω τη φωνή του και θεωρώ υπέρτατες όλες τις δουλειές του με τους μεγάλους, ενώ το πρώτο άλμπουμ των Circle II Circle το αξιολογώ ως την καλύτερη δουλειά της μετά-Savatage εποχής, άντε μαζί με το προσωπικό άλμπουμ του Oliva. Κι εμένα μου έχουν λείψει τόσο οι Savatage όσο κι ο Zak, αλλά αυτή η δουλειά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέτρια.

Κατ’ αρχάς, έχουμε την κλασσική «προκάτ» προσέγγιση, τόσο σε επίπεδο συνθέσεων, όσο και σε επίπεδο ήχου/παραγωγής. Με τον όρο προκάτ, εννοώ ότι η Frontiers αναθέτει σε κάποιον (Ιταλό συνήθως) μουσικό να συνθέσει τραγούδια και να κάνει όλη την παραγωγή, προσλαμβάνοντας έναν διάσημο - και συνήθως ξεχασμένο και δημιουργικά σε παρακμή - τραγουδιστή να δώσει λίγη από τη λάμψη του και κυρίως να φέρει πωλήσεις. Εδώ, πέραν του Lonobile, στο συνθετικό κομμάτι η Frontiers επιστράτευσε κάποιους ακόμα μόνιμους υπαλλήλους συνεργάτες της, όπως τον Simone Mularoni των DGM (στον οποίον ανέθεσε τον Geoff Tate για να λανσάρει το «συναφές» project των Sweet Oblivion πριν λίγο καιρό) και τον Alessandro Del Vecchio, ο οποίος κάνει την ίδια δουλειά με τον Jorn Lande και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες από το roster της Frontiers.

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με αυτή την προσέγγιση, δεν είναι πολλά αυτά που μπορεί να υπερκαλύψει ο εκάστοτε τραγουδιστής. Έτσι κι ο Stevens, ναι μεν έχει κρατήσει τη δύναμη και τη χροιά της φωνής του σε αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά οι γραμμές του είναι στην πλειονότητά τους υπερβολικά τετριμμένες, όπως και οι ίδιες οι συνθέσεις, οι οποίες επειδή σε σημεία προσπαθούν να κοπιάρουν την τεχνοτροπία των Savatage δεν σημαίνει ότι ακούγονται σαν τέτοιες ή ότι είναι αντίστοιχου επιπέδου. Το δε «κενό» μεταξύ σύνθεσης μουσικής και τοποθέτησης φωνητικών είναι εμφανές και προδίδει πως η δημιουργία αυτού του άλμπουμ δεν ήταν αποτέλεσμα μιας οργανικής διαδικασίας.

Υπάρχουν κάποιες συνθέσεις που ίσως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως συμπαθητικές, όπως το εναρκτήριο "Fallen" και το κλείσιμο του "Return Of The Storm", όπου επιστρατεύεται κι ένα πολυφωνικό μέρος στην εισαγωγή του για να δικαιολογηθούν οι αναφορές, άντε και η μπαλάντα "Brought To The Edge" περισσότερο για νοσταλγικούς λόγους. Αλλά, η συνολική μετριότητα επικρατεί και πραγματικά απορώ πως δεν υπήρξε ένας άνθρωπος να τους επισημάνει κάποια εξόφθαλμα πράγματα, όπως πχ ότι το riff του "Faces Of Innocence" είναι σχεδόν ίδιο με αυτό του "I Don’t Believe In Love" των Queensryche. Ενδεχομένως, βέβαια, να είναι ακριβώς αυτός ο σκοπός τόσο της συγκεκριμένης, όσο και των συναφών κυκλοφοριών: να σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό με γνωστά υλικά, σε οπαδούς που επιζητούν ακριβώς αυτό από τη μουσική.

Επειδή ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας ερμηνεύει τα πράγματα όπως θέλει, εννοείται πως θα πάμε να δούμε τον Zak και τους Archon Angel στις επερχόμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας, όπως πήγαμε και στον Geoff Tate. Αγαπάμε τον Zak, η φωνή του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μερικές από τις σπουδαιότερες ερμηνείες στη metal μουσική και εν τέλει συνεχίζουμε να έχουμε αδυναμία σε οτιδήποτε είναι Savatage-related. Αλλά εδώ μιλάμε για τη νέα δισκογραφική του δουλειά. Ε, όσα λιγότερα τραγούδια παίξει μέσα από αυτή, τόσο το καλύτερο.