Redemption

Για τους πιστούς ακολούθους του progressive metal ιδιώματος, οι Redemption αποτελούν ένα από τα πιο σίγουρα χαρτιά του χώρου. Από το πρώτο κιόλας άλμπουμ, είκοσι ακριβώς χρόνια πριν, όπου ξεκίνησαν έχοντας περισσότερο US prog/power καταβολές και τον Rick Mythiasin (των Steel Prophet) πίσω από το μικρόφωνο, καθ’ όλη την εποχή του Ray Alder (Fates Warning) και των πέντε καταπληκτικών δίσκων που κυκλοφόρησαν με αυτόν πίσω από το μικρόφωνο, και φτάνοντας ως την σύγχρονη περίοδο εδώ και πέντε χρόνια που βρήκε τον Tom Englund (Evergrey) στη θέση του frontman, η μπάντα του Nick Van Dyk είχε πάντα μια αξιοζήλευτη ποιότητα και σταθερότητα.

Παρατηρώντας κάποιος την εικοσαετή αυτή πορεία, και φτάνοντας αισίως στο όγδοο στούντιο άλμπουμ της μπάντας, αντιλαμβάνεται ότι κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ χωρίς να ποτέ να προβούν σε ριζικές αλλαγές από άλμπουμ σε άλμπουμ, αλλά ταυτόχρονα και να μην μένουν και στάσιμοι. Το metal στοιχείο ήταν πάντα πρωτεύον, η έμφαση δινόταν πάντα στην συναισθηματική φόρτιση μέσω των ερμηνειών και των στίχων (για αυτό άλλωστε ο Van Dyk ήθελε να έχει πάντα έναν Alder ή έναν Englund στα φωνητικά), και ποτέ δεν φοβήθηκαν τις μακροσκελείς συνθέσεις, τα πολλά κιθαριστικά σόλο και τα τεχνικά μέρη, χωρίς βέβαια να στηρίζονται υπερβολικά σε αυτά. Όλα τα παραπάνω είναι για μια ακόμα φορά παρόντα στο "I Am The Storm", οπότε σε πρώτη ανάγνωση η νέα αυτή δουλειά δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις.

Αυτό που μένει να διερευνηθεί είναι αν περιλαμβάνει εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που διαχωρίζουν κάποιες δουλειές των Redemption και τις κατατάσσουν στην κατηγορία του «λίγο πιο καλές από τις υπόλοιπες». Μια κατηγορία στην οποία θα τοποθετούσα άλμπουμ όπως το "Origins Of Ruin", το "The Art Of Loss" και σίγουρα το αγαπημένο μου "Snowfall On Judgement Day", χωρίς αυτός ο διαχωρισμός να σημαίνει πως δεν εκτιμώ και ευχαριστιέμαι τις υπόλοιπες δουλειές του σχήματος (το αντίθετο). Ίσως λόγω της έμπνευσης, ίσως λόγω των συγκυριών, ίσως και λόγω της μεστότητας επιμέρους συνθέσεων, τα προαναφερθέντα άλμπουμ ξεχωρίζουν, έστω λίγο, των υπολοίπων και σε αυτή την κατηγορία δείχνει να έχει όλα τα φόντα να ενταχθεί το "I Am The Storm". Και υπάρχουν μια σειρά από λόγοι οι οποίοι συναινούν σε αυτό το συμπέρασμα.

Πρώτα από όλα, στο δεύτερο άλμπουμ του ως τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο Tom Englund μοιάζει να έχει βρει πολύ καλύτερα τα πατήματα του, καταφέρνοντας να διαφοροποιεί - στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό - τις ερμηνείες του από αυτές των Evergrey και να υπηρετεί με μεγαλύτερη σιγουριά τις ανάγκες των συνθέσεων. Το ότι αποτελεί φωνή από το πάνω ράφι δεν χρειάζεται να το επισημαίνουμε κάθε φορά, ούτε το πως μπορεί να φορτίσει με το ερμηνευτικό του ταλέντο ένα τραγούδι, οπότε ο καλός Englund είναι ένα πλεονέκτημα από μόνο του.

Επιπλέον, έχει μπει πολύ πιο δυναμικά στην εξίσωση - συνεισφέροντας πολύ περισσότερο και σε συνθετικό αλλά και σε παικτικό επίπεδο - ο Vikram Shankar, o ταλαντούχος πληκτράς, με τον ο οποίο ο Englund έχει και το ambient/cinematic ακουστικό project των Silent Skies. Κάποιος θα μπορούσε να σταθεί και μόνο στο "The Emotional Depiction Of Light", το οποίο μάλιστα υπάρχει δυο φορές στο άλμπουμ, με τη δεύτερη (bonus) εκδοχή του να θέλει να το εμφανίσει όπως το πρωτοδημιούργησε ο Shankar, πριν το φέρει περισσότερο στα μέτρα των Redemption ο Van Dyk. Άλλοτε ντύνοντας τα τα τραγούδια με τα πλήκτρα του και άλλοτε βγαίνοντας μπροστά με τα lead του, ο Shankar αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά όποτε το απαιτεί η κάθε σύνθεση.

Παράλληλα, το γεγονός ότι η μπάντα διατήρησε αναλλοίωτη τη σύνθεσή της φαίνεται στο αποτέλεσμα, με το rhythm section των Chris Quirarte (drums) και Sean Andrews (μπάσο) να είναι πιο εντυπωσιακό από ποτέ, αν και τίποτα δεν μπορεί να κλέψει τη λάμψη των εξαιρετικά καλοπαιγμένων κι απολαυστικών κιθαριστικών lead που προσφέρει σε πληθώρα το νέο άλμπουμ των Redemption. Μαζί του ο Van Dyk έχει ξανά τον Simone Mularoni (τον οποίο μάθαμε κάποτε από τα προσωπικά άλμπουμ του James LaBrie), ενώ guest solo προσφέρουν ο wingman του Englund στους Evergrey, Henrik Danhage κι ο Chris Poland (ex-Megadeth) και ειλικρινά πιάνω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της ακρόασης του άλμπουμ να ευχαριστιέται metal κιθαριστικά σόλο, όπως κάποτε με συνέπαιρναν παικταράδες σαν τον Marty Friedman, τον Vinnie Moore, τον Paul Gilbert και αντίστοιχοι κιθαρίστες που ξέρανε να γράφουν τεχνικά, εκτενή αλλά και απόλυτα ουσιώδη metal σόλο. Μάλιστα, αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα και μόνο ως το πιο δυνατό σημείο αυτού του άλμπουμ μάλλον θα έλεγα τα κιθαριστικά lead που περιλαμβάνει (και είναι πολλά)!

Βέβαια, αν οι ίδιες οι συνθέσεις δεν τραβούσαν, τα παραπάνω από μόνα τους δεν θα ήταν αρκετά. Όμως και σε αυτή την περίπτωση το πρόσημο παραμένει θετικό. Υπάρχουν πιο άμεσες συνθέσεις των τεσσάρων λεπτών, όπως το φουριόζικο ομότιτλο, το πιο επιθετικό "Resilience" και κυρίως το πολύ δυνατό single "Seven Minutes To Midnight" που κερδίζουν πόντους με την ορμή τους, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν τραγούδια που επεκτείνουν την ηχητική παλέτα και θέλουν λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο να αναπτυχθούν και να διαφοροποιηθούν, όπως τα υπέροχα "Remember The Dawn" και "The Emotional Depiction Of Light". Και φυσικά υπάρχουν οι επικών διαστάσεων συνθέσεις, όπως το "Action At A Distance" των δεκατεσσάρων λεπτών ή το "All This Time (And Not Enough)" των δωδεκάμισι λεπτών που αμφότερα ανταμείβουν τον ακροατή που θα επενδύσει τον απαιτούμενο χρόνο, περιλαμβάνοντας πολλές εναλλαγές ύφους, ήχων και συναισθημάτων. Ειδικά το "Action At A Distance" που έχει κάτι από παλιούς/καλούς Queensryche στην εισαγωγή και το βασικό riff του, καθώς κι ένα cinematic σημείο μεταξύ του 8^ου και 10^ου που φέρει τη σφραγίδα του Shankar, περιλαμβάνει κάποιες πραγματικά εντυπωσιακές στιγμές.

Ως εξτρά κέρασμα οι Redemption προσθέτουν όχι μια, αλλά δυο διασκευές, όπου μάλιστα η μια προέρχεται από τους Genesis της μετά-Gabriel εποχής ("Turn It On Again") και η άλλη από τον Peter Gabriel της μετά-Genesis εποχής ("Red Rain"). Αμφότερα είναι δυο πολύ σπουδαία και γνωστά τραγούδια, τα οποία η μπάντα τα φέρνει πειστικά στα δικά της επιμεταλλωμένα εδάφη και αποτελούν ευχάριστες προσθήκες, χωρίς να συγκρίνονται με τα πρωτότυπα προφανώς.

Εν τέλει, με το "I Am The Storm", οι Redemption αφενός επιβεβαιώνουν εκ νέου ότι δεν μπορούν να λαθέψουν ή να απογοητεύσουν, αφετέρου καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα άλμπουμ που - χωρίς να αποκλίνει από τον βασικό τους χαρακτήρα και τα όσα αναμένει από αυτούς ένας ακροατής τους - μοιάζει να στέκεται έστω και κατά λίγο πάνω από τον δικό τους μέσο όρο. Προσωπικά, αυτό με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο και καλυμμένο και δεν βρίσκω λόγο να μην το προτείνω σε κάποιον φίλο του ευρύτερου progressive metal ήχου.