Red Frame

Η Submersion Records συμπληρώνει έναν παραγωγικό και ποιοτικό πρώτο χρόνο παρουσίας στα εγχώρια μουσικά πεπραγμένα, κάνοντας μια διπλή ανατροπή: αφενός, είναι η πρώτη της κυκλοφορία που βγαίνει σε cd (εκτός από το format της κασέτας) και αφετέρου, βάζει για την ώρα στην άκρη τις ambient/πειραματικές της αναζητήσεις για ένα άλμπουμ καθαρού prog. Το ενδιαφέρον μας είχε λοιπόν ενταθεί γι αυτή την κυκλοφορία και για ένα γερό μπάσιμο στη νέα χρονιά. Πόσο μάλλον όταν τα δύο τρίτα των Red Frame ανήκουν επίσης στους αγαπημένους μας Mother Turtle.

Οι Red Frame είναι ένα νέο σχήμα που γεννήθηκε ως δημιουργική ανάγκη, μέσα από τα σπιτικά τζαμαρίσματα των lockdown. O Sakis Gallo στην baritone κιθάρα, ο Γιώργος Μπαλτάς στα τύμπανα κι ο Αλέξης Κιουρντιάδης στο βιολί συγκροτούν καταρχάς ένα πολύ αξιόλογο τρίο ως παικτικές μονάδες αλλά προσφέρουν κι έναν πολύ ενδιαφέρον συνδυασμό οργάνων και ηχοχρωμάτων. Έναν συνδυασμό που - με την έλλειψη του μπάσου και τον «διπλό» ρόλο της βαρύτονης κιθάρας - οικοδομεί έναν ήχο οργανικό, ενεργητικό και αρκετά τραχύ, παραπέμποντας σε φασαριόζικα avant prog γκρουπ των 70s αλλά και σύγχρονα heavy fusion σχήματα.

Τα σπιτικά jams αναδύονται και ως οι βασικοί σκελετοί πίσω από το υλικό του "Whakapakoko". Μπορείς να αισθανθείς τον αυθόρμητο και διαδραστικό χαρακτήρα πίσω από τα riffs και τους ρυθμούς της μουσικής, αν και οι συνθέσεις διατηρούν αρκετά σφιχτές δομές, χωρίς να γλιστράνε προς ανεξέλεγκτους αυτοσχεδιασμούς. Περισσότερο αυτοσχεδιαστικό παραμένει το βιολί του Κιουρντιάδη, ως το κατεξοχήν lead όργανο των Red Frame, τη στιγμή που ο Gallo κρατάει για την κιθάρα έναν πιο ρυθμικά στιβαρό ρόλο και ο Μπαλτάς κινείται με άνεση από το ρυθμικό στο πιο πειραματικό κομμάτι. Πολύ καλή δουλειά κι από τους τρεις, με κατανόηση των ορίων τους αλλά και αρκετό χώρο για να αναδείξουν την ποιότητα τους, χωρίς τρομερές φανφάρες.

Το ζουμί βέβαια βρίσκεται στα τραγούδια. Οι έξι συνθέσεις του "Whakapakoko" κάνουν έναν σύντομο αλλά ολόκληρο κύκλο γύρω από όσα μπορεί να προσφέρει η συγκεκριμένη αισθητική: τα εναρκτήρια "The Light At The End Of" και "The Tunnel" - όπως μαρτυρά κι ο διασπασμένος τους τίτλος - έχουν κοινή γραμμή, όντας up-tempo, παιχνιδιάρικα, με πολλές αλλαγές σε τονικότητες και ρυθμούς. Τα τύμπανα εδώ λάμπουν και το βιολί, παραδόξως, δεν μπαίνει σε πολύ παραδοσιακά μονοπάτια. Κάτι στη χροιά του μου έφερε λίγο στο νου το "Am Fenster" των City, σ' ένα κατά τ' άλλα King Crimson-ικό περιβάλλον.

Ύστερα τα πράγματα βαραίνουν λίγο. Το βαρύ κι ατμοσφαιρικό βασικό riff του "Seven Steps Ahead" θα ήταν φανταστικό και χωρίς εκείνο το octave πεταλάκι που το απογειώνει κι άλλο, ενώ το track παραδίδεται σε ένα απόλυτα γοητευτικό, υπνωτιστικό groove. Αντίστοιχης βαρύτητας είναι και μέρος του "Sniff My P(h)unk", όπου αποτελεί μάλλον και την πιο περιπετειώδη σύνθεση του δίσκου, ενώ αυτό είναι και το μόνο τραγούδι που η κιθάρα «ουρλιάζει» και λίγο περισσότερο. Το φινάλε με το "Vukolic" έρχεται με ένα μελωδικό, ελαφρώς δραματικό θέμα που φέρνει το άλμπουμ και στην κορύφωση του.

Το "Whakapakoko" ξέρει που να σταματήσει. Με έξι συνθέσεις που ξεπερνούν οριακά τα 30 λεπτά, το άλμπουμ καταπίνεται μονορούφι και σφύζει από ενέργεια και κέφι. Είναι προφανές ότι, με αυτά τα συστατικά, οτιδήποτε παραπάνω ίσως και να οδηγούσε τη μουσική στο να πλατειάσει, αυτός ο κίνδυνος όμως ξεπερνιέται ανώδυνα. Με αυτό το πνεύμα - και το σχετικά lo-fi της παραγωγής να το ενισχύει - το "Whakapakoko" φαντάζει σαν ένα παλιομοδίτικο prog άλμπουμ, γρήγορο, οργανικό, σαφές. Ένα prog που αν και καλαίσθητο, παραμένει του δρόμου, με τις μετρημένες δυσαρμονίες του να αφήνουν και μια ελαφρά avant επίγευση.

Whakapakoko στη γλώσσα των Māori σημαίνει ειδώλιο, ένας ταιριαστά παράξενος κι εξωτικός όρος που περιγράφει αισθητηριακά την "outsider" μουσική των Red Frame. Οι φίλοι του ξεροκέφαλου, άχρονου prog καλούνται να τσεκάρουν αυτό το άλμπουμ, ενώ εμείς δηλώνουμε αρκούντως ευχαριστημένοι με αυτό το ανεξάρτητο και χωρίς αμφιβολία πολύ δυνατό μπάσιμο στην prog σκηνή.

Bandcamp