Projector

Τα έχουμε πει πολλές φορές, η σύγχρονη αναβίωση του post-punk και η Βρετανία πάνε χέρι- χέρι. Τα τελευταία χρόνια και μετά την πρωτοπορία των Idles που ήδη έχουν εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό, κάθε χρονιά ανακαλύπτουμε μυριάδες συγκροτήματα που αν όχι όλα, τα περισσότερα έχουν κάτι πάρα πολύ αξιόλογο να δώσουν και κυρίως κομμάτια που μένουν και χτίζουν τους ύμνους του μέλλοντος για εμάς τους εμμονικούς. Για φέτος, η πρώτη τέτοια ανακάλυψη είναι και το ντεμπούτο των Projector από το Brighton. Οι Projector υπάρχουν μόλις από το 2018 και σε αντίθεση με πολλούς συνομηλίκους τους, επιλέγουν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο μετά τον παγκόσμιο ζόφο.

Ανεξάρτητη κυκλοφορία από επιλογή, το "Now When We Talk It's Violence" είναι ένα αψεγάδιαστο δείγμα φρεσκάδας και αδιάσειστη απόδειξη ότι το ιδίωμα κάθε άλλο παρά έχει κορεστεί. Η τριάδα καταφέρνει ένα πολύ αυθεντικό μείγμα pop, post-punk και alternative rock όσο κι αν αυτό ακούγεται ακατόρθωτο. Έχοντας την ωριμότητα να περιμένουν και να γράψουν τη μουσική τους καβαλώντας το κύμα του είδους που έφερε μερικές προσπάθειες που έμοιαζαν μεταξύ τους, οι Projector επιτυγχάνουν τελικά στον πρώτο τους δίσκο μια συλλογή κομματιών που είναι το λιγότερο αξιοσημείωτη.

Είναι εύκολο να πετύχεις αποδείξεις για τα λεγόμενά μου σε περιπτώσεις όπως τα singles, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το "Chemical" παραπέμπει και λίγο, νοηματικά και μόνο, στην αντίστοιχη πρώτη επιτυχία των Viagra Boys, "Research Chemical". Πολλώ δε μάλλον όταν αυτό βρίσκεται στη μέση του δίσκου όπου αυτός κορυφώνεται, μιας που το κομμάτι πλαισιώνεται από τα "Don’t Give Anything Up For Love" όπου αποτελεί και το μοναδικό που τραγουδά η κυρία του συγκροτήματος, Lucy, αλλά και το ομώνυμο του δίσκου. Βέβαια, για να φτάσουμε εκεί είναι σαν να ξεχνάμε – δεν το κάνουμε όμως, ότι προηγουμένως βρίσκονται απόλυτες ραδιοφωνικές επιτυχίες – είναι τρελό ένας δίσκος να ανοίγει με το "And Now The End" που το ρεφρέν του είναι φτιαγμένο για να τραγουδιέται και ως σύνθεση είναι ένας αυθεντικός post-punk revival ογκόλιθος. Λίγο αργότερα βέβαια γίνεται άμεσα αντιληπτό με κομμάτια σαν τα "No Guilt" και "Dubious Goals Committee" ότι ο δίσκος έχει και μια πάρα πολύ αυθεντική, ατόφια punk πλευρά.

Η ποικιλομορφία του δίσκου φαίνεται όταν αντιληφθείς από όλα τα στοιχεία που αποτελείται. Βρίσκουμε πιο alternative ρυθμούς στα ρυθμικά "Necessary" και "Breeding Ground". Ωστόσο μια πιο ήρεμη πλευρά, αυτή που φέρει και τη γκοθιά του post-punk, θα βρούμε στα "Sunshine" και "Big Idea". Μας μένει ένα "Tastes Like Sarah" για να αποτελειώσει μέχρι και με noise rock αποχρώσεις και ένα διαλογικό πλαίσιο φωνητικών θηλυκότητας-αρσενικότητας υπερτονίζει αυτό το εξαιρετικό συνονθύλευμα. Οι Projector μέσα στα απογοητευμένα νεύρα τους προβάλλουν τις πτυχές μιας τοξικής σχέσης με πολιτική χροιά, κρατώντας τους στίχους τους για τους εαυτούς τους. Όλα αυτά, μέσα σε τριάντα λεπτά. Δεν θα το κρύψω ότι άκουσα το δίσκο λίγο αγγαρεία ψάχνοντας τις φετινές τάσεις του post-punk και εν τέλει με κέρδισε και αποτελεί συχνό μου άκουσμα. Δώστε μια ευκαιρία στους Projector, είναι πολύ πιθανό να μιλάμε για το συγκρότημα του μέλλοντος.

Bandcamp | Spotify