Phrenelith

Το ντεμπούτο των Phrenelith ονόματι "Desolate Endscape" που κυκλοφόρησε το 2017 μπορεί να μην προξένησε στο φιλοθεάμων underground death metal κοινό τις ίδιες αντιδράσεις με αυτά των Necrot και Spectral Voice, αλλά διεκδίκησε το μερίδιό του στον ήλιο. Οι Δανοί φάνηκαν ικανοί κοινωνοί του, άραχνου αλλά και εξόχως αδυσώπητου death metal σχημάτων όπως οι Dead Congregation, Grave Miasma και Cruciamentum, με την ωριμότητα των συνθέσεών τους, δεδομένης και της συχνής υπερίσχυσης της αισθητικής έναντι της μουσικότητας στην εν λόγω αναβίωση, να τους αναδεικνύει σε υπολογίσιμη δύναμη της σκηνής. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο δεύτερος δίσκος τους επιχειρεί να αδράξει τους καρπούς του ριζώματος εκείνου.

Το εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία "Chimaera" κυκλοφορεί από την εγχώρια Nuclear Winter Records, και βρίσκει τους Phrenelith να εμβαθύνουν στον ήχο τους. Οι αποκλίσεις ως προς τη νοοτροπία σε σχέση με τον προκάτοχό του είναι εμφανείς, αλλά όχι ικανές να αλλοιώσουν το κυρίαρχο μήνυμα. Ως ιδεώδες των Δανών παραμένει η μετάδοση στοιχειωτικού death metal. Σε πλήρη αρμονία με την αλλαγή της χρωματικής παλέτας του εξωφύλλου σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ, το "Chimaera" παραμερίζει ελαφρώς τη μανιακή και αποκρουστική riff-o-λογία προς μια πιο gloom και υποβλητική ατμόσφαιρα. Οι Phrenelith «μαυρίζουν» τον ήχο τους και ανά σημεία ρίχνουν και τις ατμόσφαιρες επιδιώκοντας να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό αποτέλεσμα.

Βέβαια, η αλλαγή πλεύσης, αν και εμφανής δεν είναι ριζική. Μπορεί το εναρκτήριο "Awakening Titans" να διατυμπανίζει πως το "Chimaera" είναι ένα διαφορετικό κτήνος, δίνοντας το στίγμα, αλλά η συνέχεια με το ογκώδες "Chimaerian Offspring - Part I" εδράζεται στο εκκωφαντικό παρελθόν του σχήματος. Οι Phrenelith επέλεξαν με αυτό το άλμπουμ να πειραματιστούν με τις συνθετικές τους δομές. Το κούρδισμα, ο ήχος, η παραγωγή και η απόδοση στα φωνητικά, απορροφούν κάθε πιθανότητα αποξένωσης όσων αναζητούν ισοπεδωτικό death metal. Το σχήμα, εξαίρετοι μαθητές των επιρροών τους, ακόμη και όταν δανείζονται τεχνοτροπίες στα leads όπως στο "Gorgonhead", κίνηση που ενδεχομένως τους αδικεί, χαρτογραφεί με σχετική άνεση ένα αποκαλυπτικό τοπίο.

Η ακουστική εισαγωγή του ομότιτλου θα δώσει τη θέση της στην κορυφαία στιγμή του δίσκου, το "Chimaerian Offspring - Part II". Το επτάλεπτο άσμα ορθώνεται σαν ένα μυθικό πλάσμα, φροντίζοντας να σε ξεπροβοδίσει. Η ακροαματική εμπειρία, διάρκειας 32 λεπτών, με την αλλαγή ταχυτήτων και τη συνεχόμενη επίθεση μέσω της διαδοχής των κιθαριστικών θεμάτων, λειτουργεί πρώτιστα ψυχολογικά. Οι Phrenelith, αντάλλαξαν την ποσότητα των riffs με τη δυναμική των αντιθέσεων, και ενώ το αποτέλεσμα μουσικά μπορεί να φαίνεται πιο ρηχό, δεν είναι παρά η ιδανική εκμετάλλευση του μινιμαλισμού και των μεταβάσεων που το καθιστά ως ένα από τα πιο ουσιώδη death metal ακούσματα της χρονιάς.

Το παλαιομοδίτικο death metal παραδίδει διαρκώς κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια οι οποίες κεντρίζουν το ενδιαφέρον με τη στόχευσή τους. Από την αναπαραγωγή ατμοσφαιρών και ηχοχρωμάτων συγκεκριμένων σκηνών μέχρι την καθιέρωση μιας αναγνωρίσιμης προσωπικότητας εντός των ορίων του ήχου, η απόσταση είναι μικρή αλλά όχι εύκολη. Το "Chimaera" των Phrenelith είναι ένα βήμα μακρύτερα από τη μανία του ντεμπούτου του, και βρίσκει το σχήμα να επιχειρεί να προσεγγίσει τον πηγαίο τρόμο που χαρακτηρίζει στα αυτιά μου αυτό το παρακλάδι του ακραίου ήχου πιο αυτόνομα. Αν και ελαφρώς βεβιασμένο, δεδομένης της προϊστορίας μερικών συνθέσεών του, το "Chimaera", δίχως να εκπληρώνει στο έπακρο τις προσδοκίες που δημιουργεί η μυθολογία του underground, ξεχωρίζει εξαιτίας του αδάμαστου χαρακτήρα του καθώς και της άνεσης με την οποία εθίζει σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις.

Bandcamp