Pallbearer

Με την εξαίρεση συγκροτημάτων με εξαιρετικά εμβληματικό ήχο, σαν ακροατής υποστήριζα πάντα θερμά την ιδέα της εξέλιξης και τους καλλιτέχνες εκείνους που δεν δίσταζαν να δοκιμάσουν πράγματα και να πάρουν ρίσκα. Η αλλαγή βέβαια δεν είναι πάντα καλή κι επιτυχημένη. Όπως όμως λέει και η σοφή ρήση "λάθος δεν κάνει μόνο εκείνος που δεν κάνει τίποτα". Οι Pallbearer έδειξαν στα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ τους ότι δεν φοβούνται να εξελιχθούν και να ενσωματώσουν νέα πράγματα, άρα η αλλαγή ήταν αναμενόμενη. Την είχαμε μάλιστα προδικάσει πριν τέσσερα χρόνια. Ως εδώ καλά.

Αυτό όμως που δεν περίμενα με τίποτα είναι σχεδόν να αποτινάξουν από πάνω τους τον μανδύα της doom metal μπάντας ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του. Όταν κυκλοφόρησε το single "Where The Light Fades" σαν προπομπός του πέμπτου τους άλμπουμ "Mind Burns Alive" ακούσαμε μια ήπια και συναισθηματική μπαλάντα στα όρια του ‘70s rock. Τελικά όμως δεν επρόκειτο για την μπαλάντα του δίσκου: το άλμπουμ στο μεγαλύτερο μέρος του ακούγεται κάπως έτσι. Για να τα πω λίγο πιο γλαφυρά, οι Pallbearer ξαφνικά ακούγονται πολύ κοντά στους 40 Watt Sun - δεν έχουν όμως Patrick Walker.

Εμφανώς λοιπόν, το γκρουπ εδώ εξερευνά τα μελωδικά του όρια με τρόπο που δεν έχουν κάνει ποτέ ως τώρα. Εξερευνούν το πόσο εκφραστικές μπορούν να είναι οι χαμηλές δυναμικές, και τις πάνε τόσο χαμηλά ώστε στα verses του ομώνυμου τραγουδιού - κι έπειτα από μια εκπληκτική κιθαριστική μελωδία - εκτελούν ένα μέρος που βρίσκεται στα όρια του shoegaze. Το ίδιο και στα «σκουπάκια» των τυμπάνων του "Signals" ή το πρώτο μέρος του "Daybreak": οι Pallbearer θαρρείς πως επιδεικνύουν το πόσο χαμηλά σε ένταση μπορούν να παίξουν.

Είναι γεγονός πως στην αντίθεση ανάμεσα στα μελωδικά και στα δυνατά τους μέρη, οικοδομείται όλο αυτό το νεόκτιστο τους heaviness. Το contrast όμως δεν είναι όσο έντονο όσο θα μπορούσε, διότι ακόμα και στα βαριά riffs εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα ίδια chord progressions - τα χαρακτηριστικά ακόρντα πίσω από αναρίθμητες rock και metal μπαλάντες. Εξαίρεση αποτελεί το καταληκτήριο "With Disease" στο οποίο τα πράγματα, όντως, σκοτεινιάζουν λίγο εκεί προς το τέλος.

Σε αντίθεση με τις κάπως μονότονες αρμονίες, τα μελωδικά leads και τα βασικά κιθαριστικά θέματα των τραγουδιών είναι απλά καταπληκτικά. Το ίδιο και οι θαυμάσιες ερμηνείες του Brett Campbell. Προφανώς οι Pallbearer δεν έγιναν ξαφνικά μια μπάντα της σειράς, δεν ξέρω καν αν θα μπορούσαν. Είναι υπερβολικά καλοί για κάτι τέτοιο. Το φινάλε του "Where The Light Fades", η μαγική ατμόσφαιρα του "Signals", το όμορφο μέρος με το σαξόφωνο στην κορύφωση του "Endless Place", είναι ενδεικτικά σημεία ενός γκρουπ που ξέρει να σμιλεύει πραγματικό μεγαλείο μέσα στην μουσική του.

Το "Mind Burns Alive" είναι ένα φωτεινό και συναισθηματικό άλμπουμ που επιθυμεί να ξορκίσει τα τραύματα με - τηρουμένων των αναλογιών - ζεστασιά και γλύκα. Κάποιος κόσμος ίσως απογοητευτεί με το νέο ύφος αλλά και αρκετός κόσμος θα αποθεώσει, ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως οι Pallbearer είναι media darlings αγαπημένοι πολλών κριτικών. Προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου το ύφος, μου λείπουν όμως οι εκλεκτικές hard rock και classic metal πινελιές των προηγούμενων άλμπουμ. Αυτή την φορά δεν μπήκαν πολύ στην συνταγή.

Ακόμα όμως κι αν αυτό πρόκειται για το λιγότερο «αισχυλικό» doom metal και συνολικά για ένα από τα λιγότερο μεγαλειώδη τους άλμπουμ, οι Pallbearer παραμένουν πανάξιοι. Αυτό που μοιάζει χαμηλό για τις δυνατότητες τους, φαντάζει ακόμα άφταστο για άλλους, και τέλος πάντως, ποια καρδιά μπορεί να μην λυγίσει σε ένα "Signals"; Όσο λοιπόν κι αν δεν θεωρήσω το "Mind Burns Alive" λατρεία, δεν θα το θεωρήσω και λάθος. Αν αυτό είναι το αποτύπωμα τους στο τώρα, αφήνει ένα χνάρι σεβαστό.

Bandcamp