Oak

False Memory Archive

Karisma (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/12/2018
Εύθραυστες, σκοτεινές μουσικές από μια μπάντα με ιδιαίτερη καλλιτεχνική υπόσταση και ξεχωριστή ποιότητα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχουν κάποια άλμπουμ που από την πρώτη ακρόαση καθιστούν σαφές ότι αποτελούν το αποτέλεσμα της ανάγκης μιας καλλιτεχνικής έκφρασης και δεν έχουν μέσα τους συνειδητούς ή ασυνείδητους περιορισμούς. Αυτή την αίσθηση μου άφησε από την πρώτη στιγμή το δεύτερο άλμπουμ των Νορβηγών Oak.

Αυτή η έλλειψη περιορισμών, σε συνδυασμό με την τεχνική αρτιότητα που έχουν τα μέλη της μπάντας (χωρίς αυτό να σημαίνει πως την επιδεικνύουν) είναι που κατατάσσουν το "False Memory Archive" στην prog κατηγορία. Ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος, βέβαια, «τι είδους prog παίζουν;». Αν κάποιος ήταν στην συναυλία των Leprous, με τους Agent Fresco και τους 22, θα του απαντούσα «αυτού του είδους το prog», όχι απαραίτητα γιατί οι Oak μοιάζουν πολύ με κάποια από αυτές τις μπάντες, αλλά γιατί μοιράζονται την ίδια αισθητική. Όπως, επίσης, λόγω της φωνής του Sigbjorn Valldal Johannessen.

Για να το εστιάσω λίγο περισσότερο, θα έλεγα πως είναι πιο κοντά στους Ισλανδούς, έχοντας παράλληλα κάποα post-rock στοιχεία και μια αύρα από Porcupine Tree και The Pineapple Thief σε σημεία. Οι ρυθμοί είναι σχετικά χαμηλοί καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, η ατμόσφαιρα είναι κατά βάση σκοτεινή, το κλασσικό πιάνο έχει βασικό ρόλο και ο Johannesen έχει την ικανότητα να κατεβάζει πολύ χαμηλά τη φωνή του και να γράφει όμορφες φωνητικές μελωδίες. Με αυτά τα στοιχεία η ροή της μουσικής του άλμπουμ γίνεται σχεδόν «υπνωτική», με την καλή έννοια.

Ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η προσέγγιση αυτή μεταφράζεται ως υποτονικότητα, το καλό με τους Oak είναι πως έχουν τη δυνατότητα να μπολιάζουν τη μουσική τους με διάφορα στοιχεία που καθιστούν το αποτέλεσμα ενδιαφέρον. Όπως τα jazz στοιχεία στο 8λεπτο "Lost Causes" ή το σαξόφωνο στο κλείσιμο του "Psalm 51", καθώς επίσης και το πιάνο του Johannessen σε διάφορα σημεία του άλμπουμ, ο οποίος είναι εμφανές ότι έχει κλασσική μουσική παιδεία. Δεν διστάζει μάλιστα να την επιδείξει, διασκευάζοντας (έστω και ως ιντερλούδιο) το "Intermezzo" του Claude Debussy.

Κι αν το 10λεπτο "The Lights" αποτελεί (ειρωνικά) την πιο σκοτεινή στιγμή του άλμπουμ και την βουτιά τους σε πιο βαθιά νερά, προσωπικά θεωρώ ότι όταν αφήνουν τις επιρροές από Steven Wilson να βγουν στην επιφάνεια, με τις ακουστικές κιθάρες και την χαρακτηριστική τεχνοτροπία στις μελωδίες, όπως στο "Claire De Lune" και στο ομότιτλο τραγούδι, οι συνθέσεις απογειώνονται. Οι δυο συγκεκριμένες αποτελούν μακράν τις αγαπημένες μου συνθέσεις στο άλμπουμ, έχοντας αμφότερες πανέμορφα ρεφρέν.

Στο σύνολό του, το "False Memory Archive" είναι μια δουλειά που ξεχειλίζει από ποιότητα και μας παρουσιάζει μια μπάντα με ταλέντο και με καλλιτεχνική υπόσταση. Αποτελώντας μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, βάζει τους Oak στη λίστα με τα συγκροτήματα που αξίζει να παρακολουθούμε στενά εφεξής.

  • SHARE
  • TWEET