Nick Cave

Χωρίς αμφιβολία βιώνουμε μια ιδιαίτερα παράξενη συγκυρία. Κανονικά δηλαδή, μετά την κυκλοφορία του "Ghosteen", ο Nick Cave θα ξεκινούσε μια μεγάλη περιοδεία η οποία, όπως μάλλον γνωρίζετε ή φαντάζεστε, ακυρώθηκε λόγω του COVID-19. Μέσα σε αυτό το καθεστώς απομόνωσης και κοινωνικής απομάκρυνσης, ο 63χρονος μουσικός αποχωρίστηκε για λίγο τους Bad Seeds, κάθισε μπροστά στο πιάνο, και σε μία μοναδική εμφάνιση, που μεταδόθηκε μέσω streaming, έπαιξε τραγούδια από το σύνολο της καριέρας του.

Αυτά συνέβησαν τον Ιούλιο του 2020. Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς όμως, η συναυλία, υπό μορφή ταινίας, προβλήθηκε στους κινηματογράφους ενώ ακολούθησε η κυκλοφορία του live άλμπουμ. Και παρόλο που ανεπιφύλακτα προτείνω σε όσους θέλουν να ασχοληθούν να εστιάσουν στο οπτικοακουστικό υλικό, θα ήταν εξαιρετικά άδικο να υποτιμήσω την αξία αυτού του δίσκου.

22 τραγούδια, απογυμνωμένα από τις άλλοτε χαοτικές, κι άλλοτε ambient πινελιές των Bad Seeds, και με το κέντρο βάρος τους να έχει μεταφερθεί εξολοκλήρου σχεδόν στους στίχους. 22 τραγούδια όπου ο Nick Cave, απελευθερωμένος από το συγκρότημά του, εμβαθύνει στο συναισθηματικό φορτίο τους το οποίο διευρύνει, καταλήγοντας να δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία ζωής. Και μπορεί μέσα από αυτή την εμφάνιση ο καλλιτέχνης να μην αποσκοπούσε στην ανάδειξη της μουσικότητας, όμως ο λυρισμός του πιάνου και ο τρόπος που ο Cave ξετυλίγει ήρεμες μελωδίες τις οποίες διαδέχονται δυναμικά κρεσέντα, δίνουν μια νέα πνοή στα τραγούδια τα οποία, χωρίς τις πλούσιες ενορχηστρώσεις τους, δεν μοιάζουν σε καμία περίπτωση ακρωτηριασμένα, αλλά διατηρούν ακέραια όλα αυτά τα στοιχεία που αγαπήσαμε σε αυτά.

Εξάλλου, το να καθίσει ένας μουσικός μόνος του μπροστά από ένα πιάνο και να κάνει αυτό που κάνει ο Cave μπορεί να μοιάζει εύκολο σε κάποιους, όμως είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο αφού οποιαδήποτε μικρή αδυναμία ή ατέλεια θα γινόταν αμέσως φανερή και θα ήταν ικανή να καταστρέψει τα πάντα. Αλλά, εντάξει, δεν νομίζω πως είχε κανείς αμφιβολία ότι ο Nick Cave θα τα κατάφερνε. Το ερώτημα που πιθανά όμως να προέκυπτε από την ανακοίνωση αυτής της συναυλίας ήταν το κατά πόσο αυτή θα μας αφορούσε ως ακροατές. Ειδικά με δεδομένο πως στο "Live from KCRW" πριν λίγα χρόνια οι Bad Seeds μας έδωσαν κάποιες λιγότερο ηλεκτρισμένες εκδοχές κομματιών τους.

Τώρα λοιπόν που έχουμε και τον δίσκο στα χέρια μας, η απάντηση είναι εύκολο να απαντηθεί. Το "Idiot Prayer" αξίζει την προσοχή όλων αυτών που ενδιαφέρονται για το έργο του καλλιτέχνη, αλλά, παράλληλα, αφορά και όλους τους μουσικόφιλους, αφού μιλάμε για μία πραγματικά σημαντική στιγμή στην καριέρα του δημιουργού. Γιατί εδώ συμπυκνώνεται μια πορεία περισσότερων από 40 χρόνων η οποία, αφού περάσει από το ώριμο φίλτρο του Cave, επιστρέφει στον ακροατή υπό τη μορφή μιας αφοπλιστικά ειλικρινούς κατάθεσης, η οποία για καλή μας τύχη αιχμαλωτίστηκε ηχητικά και θα διατηρηθεί για πάντα.

Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς ο μουσικός καταφέρνει να πάρει τα πρόσφατα κομμάτια του "Ghosteen" και να μας τα παρουσιάσει σε μια πρωτόλεια μορφή κάνοντας τα να μοιάζουν περισσότερο με τραγούδια. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι όμως το πώς τα πρόσφατα κομμάτια συνυπάρχουν με παλιότερα, όπως το "Sad Waters", ή με κορυφαίες του στιγμές όπως το "Mercy Seat" ή το "Papa Won’t Leave You Henry", ή με αυτά των Grinderman, όπως το "Man in the Moon", χωρίς να διαταράσσεται στο ελάχιστο η ομοιομορφία του υλικού. Όλα τα κομμάτια δηλαδή, κουβαλάνε τη σφραγίδα του δημιουργού τους κι όλες οι κουκίδες που έχει απλώσει στο χάρτη ο Cave στην πολύχρονη καριέρα του εδώ σχηματίζουν μια ευθεία γραμμή που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, αφήνοντας μηδενικό περιθώριο αμφισβήτησης όσον αφορά το μεγαλείο του συνολικού έργου του. Τέλος, ο καλλιτέχνης μας παρουσιάζει κι ένα νέο κομμάτι με τον τίτλο "Euthanasia", το οποίο μπορεί να μην αποτελεί σε καμία περίπτωση την κορυφαία στιγμή του δίσκου όμως προσδίδει και μια πινελιά φρεσκάδας στο τελικό αποτέλεσμα.

Έχω την αίσθηση ότι η συναυλία του Nick Cave στο Alexandra Palace μπορεί να μείνει στην ιστορία ως ένα μοναδικό ντοκουμέντο στο οποίο θα επιστρέφουμε στο μέλλον όποτε θέλουμε να κάνουμε μια αναφορά στο πώς μπορεί ένας μουσικός να απογυμνωθεί πλήρως μπροστά μας, κρατώντας μόνο την ουσία του καλλιτεχνικού του έργου, αλλά διατηρώντας ακέραια όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά του. Ακόμη όμως και αν αυτό δεν συμβεί, η συγκεκριμένη κυκλοφορία αξίζει σίγουρα αρκετές ακροάσεις καθώς αποτελεί μία μοναδική κατάθεση ψυχής από έναν από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της εποχής μας.