New Years Day

Δεν θα καινοτομήσω και θα αντιγράψω την εισαγωγή από το review του προηγούμενου album των New Years Day "Unbreakable": ‘Υπέρ-γυαλισμένη παραγωγή; Τσεκ. Pop στήσιμο; Τσεκ. Metal περιτύλιγμα; Τσεκ. Δυνατά single; Τσεκ. Ανανεωμένος ήχος; Τσεκ’. Με επιφύλαξη όλα τα τσεκς του συναδέλφου αφού η πτωτική πορεία των NYD φαίνεται να πηγαίνει με τα φρένα σπασμένα και παρά τα γυαλίσματα και το στήσιμο, ο ήχος όχι μονο ανανεωμένος είναι αλλά φαίνεται σε στιγμές τόσο κλισέ και προβλέψιμος που αναρωτιέσαι αν χρησιμοποιήθηκε το chatGPT για μερικές συνθέσεις.

Αλλά ας μην είμαι τόσο κακός ακόμα δεν ξεκίνησα. Το πέμπτο album των Καλιφορνέζων θέλει και είναι mainstream και radio-friendly, επικαλούμενο τον γνωστό συνδυασμό emo, μαυρίλας και αγάπης. Κάτι σαν το soundtrack του Twilight Saga, ένα "Vampyre" που έχει "Half Black Heart" που παλεύει να ξεπεράσει τα πάθη του και να παραδοθεί στην αγάπη. Ή κάτι τέτοιο. Για πολλούς -και ενίοτε και για τον υπογράφοντα- πολλά κομμάτια του album θα αποτελέσουν ένα μικρό guilty pleasure αφού καμιά φορά απλά θες κάτι να παίζει και να μην το σκέφτεσαι και πάρα πολύ. Σε στιγμές κιόλας θα πιάσεις τον εαυτό σου να κουνιέται και λίγο ακούγοντας το ομότιτλο κομμάτι ή το συμπαθές riff του "Hurts Like Hell". Ακούγοντας το "Secrets" συμπεραίνει κανείς αυτό που βρίσκεται διάχυτο σε όλο το album, μια παραγωγή που δεν είναι γυαλισμένη αλλά μάλλον μπουκωμένη και κουρδίσματα τέτοια ώστε να μπορεί η Ash Costello να πατήσει πάνω και να μην φαίνονται οι φωνητικές τις αδυναμίες και έλλειψη εύρους. Και σε βαθμό το πετυχαίνουν αλλά δυστυχώς η ηγέτης της μπάντας -που αλλάζει μουσικούς σαν τα πουκάμισα- θέλει απεγνωσμένα να είναι η μπάντα της αλλά δεν έχει ούτε τη φωνή, ούτε μάλλον τη προσωπικότητα για να το καταφέρει αυτό. Πολλές μέτριες στιγμές που θέλουν να ακούγονται επιβλητικές ("Fearless", "Enemy") ενώ οι στιγμές που θα έπρεπε να μας γεμίσουν συναισθήματα ακούγονται μάλλον ρηχές ("Burn It Down"). Στις καλές στιγμές του album καταγράφονται το "I Believe" με το συμπαθητικό chorus και τις γεμάτες όγκο κιθάρες αλλά και το "Unbreak My Heart" όπου όντως μεταφέρει ένα συναίσθημα απόγνωσης και μας πείθει στιχουργικά και μουσικά

Μια μπάντα με μικρή παραγωγικότητα, μεγάλες φιλοδοξίες αλλά μικρό εύρος δυνατοτήτων και μάλλον ‘κολλημένοι’ σε ένα παρωχημένο στύλ ή ίσως ένα στυλ που είναι υπερβολικά επιφανειακό για να αρέσει πολύ στην απαιτητική Ευρωπαϊκή αγορά. Έχει τις -λίγες- στιγμές του αλλά σε γενικές γραμμές αφήνει το ποτηρι -και την καρδιά- μισοάδειο.