Motley Crue

Μπορεί εν έτει 2019 η φράση "sex, drugs & rock 'n' roll" να είναι ένα ακόμα κλισέ, αλλά κάποιοι φρόντισαν να το καθιερώσουν κάποτε ως μια πραγματικότητα ή ίσως και ως μύθο. Και παρόλο που συνήθως δεν αξίζει να αφήνεις μια αλήθεια να χαλάσει μια ωραία ιστορία, στην περίπτωση των Motley Crue - της μπάντας που ταυτίζεται περισσότερο από κάθε άλλη με το παραπάνω τρίπτυχο - είναι οι αλήθειες που κάνουν την ιστορία ακόμα καλύτερη.

Οι συζητήσεις ώστε να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη η άσωτη ζωή των Motley Crue υπήρχαν πάρα πολλά χρόνια, αφού πρώτα τα πεπραγμένα τους είχαν αποτυπωθεί στην φανταστική αυτοβιογραφία τους "The Dirt", ένα από τα ομολογουμένως πιο απολαυστικά βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς γύρω από τη rock μουσική. Αυτό ήταν που έθεσε τον πήχη για την «αλητεία» μεταξύ των rock συγκροτημάτων και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δύσκολα θα ξεπεράσει κάποιος τα «κατορθώματα» των Nikki Sixx, Tommy Lee, Mick Mars και Vince Neil. Πλέον, έχουμε δει και την ταινία, η οποία ως είθισται δεν μπορεί να είναι τόσο καλή όσο το βιβλίο. Αλλά, τόσο το βιβλίο, όσο και η ταινία αποτελούν ένα διαφορετικό κεφάλαιο, καθώς εδώ θα βρούμε την αφορμή να εστιάσουμε στις μουσικές της μπάντας, με αφορμή την κυκλοφορία της του soundtrack της ταινίας The Dirt.

Το "The Dirt Soundtrack" έρχεται στον απόηχο της  της ταινίας, λειτουργώντας εν μέρει ως ένα best of της δισκογραφίας της μπάντας και εν μέρει ως ευκαιρία για την παρουσίαση κάποιων νέων τραγουδιών, φέρνοντας ξανά τη μουσική σε πρώτο πλάνο.

Όσον αφορά στις νέες συνθέσεις, έχοντας εξωτερική βοήθεια από μουσικούς όπως ο John 5, οι Motley Crue (και κυρίως ο Sixx που ήταν πάντα ο βασικός συνθέτης) έγραψαν εννιά τραγούδια τα οποία όλα τα αποκαλούσαν "The Dirt", εκ των οποίων τρία μπήκαν στην εν λόγω συλλογή και ένα εξ αυτών κράτησε τελικά τίτλο. Μάλλον όχι τυχαία, το "The Dirt (Est. 1981)" ανοίγει τη συλλογή, καθώς είναι το καλύτερο εκ των νέων συνθέσεων, έχοντας και την συνεισφορά του rapper Machine Gun Kelly, ο οποίος μάλιστα υποδύεται τον Tommy Lee στην ταινία, ενώ τα "Ride With The Devil" και "Crash And Burn" είναι συμπαθητικά αδιάφορα, σε αντίθεση με τη μάλλον κακή διασκευή στο "Like A Virgin" της Madonna. Οι νέες συνθέσεις αποτελούν ένα καλό τυράκι για να ασχοληθεί κάποιος με την εν λόγω κυκλοφορία, αλλά δεν θα τις χαρακτήριζα ως αξιοπρόσεκτες προσθήκες στον κατάλογο των τραγουδιών της μπάντας.

Όσον αφορά στο best of κομμάτι της κυκλοφορίας, συνειδητά η μπάντα φτάνει μέχρι και το "Dr. Feelgood" και αγνοεί οτιδήποτε μεταγενέστερο, ακόμα και το reunion άλμπουμ "Saints Of Los Angeles". Η αλήθεια των Motley Crue όντως βρίσκεται στα άλμπουμ της δεκαετίας του '80 και παρόλο που ο Corabi είναι υποτιμημένος τραγουδιστής και το "New Tattoo" έχει τις καλές στιγμές του, εδώ επέλεξαν να επικεντρωθούν στα άλμπουμ (και τα τραγούδια) που έχτισαν τον μύθο τους, παρά να δώσουν μια πιο πλήρη εικόνα των μουσικών πεπραγμένων τους.

Ίσως προκαλεί μια μικρή έκπληξη το γεγονός ότι τα περισσότερα τραγούδια προέρχονται από το ντεμπούτο άλμπουμ, "Too Fast For Love", για το οποίο οι αυτόκλητοι μουσικοί  χωροφύλακες του διαδικτύου θα συνεχίσουν να τσακώνονται αν είναι (περισσότερο) rock ή metal, λες και παίζει κανένα ρόλο. Με πρώτο και καλύτερο το "Live Wire" με την riffάρα και το νεύρο του, με την μελωδική μελαγχολία των "On With The Show" και "Merry-Go Round" και με την πρωτόλεια δύναμη των "Take Me To The Top", "Piece Of Your Action" και πολλοί θα πουν ότι στο πρώτο άλμπουμ βρίσκει κανείς τους πιο «αυθεντικούς» Crue και δεν θα έχει απολύτως άδικο.

Όχι πως μπορεί να αρνηθεί κάποιος πως το "Shout At The Devil" δεν βρήκε την μπάντα να έχει ανέβει επίπεδα σε πολλούς τομείς (ηχητικά, συνθετικά κλπ) με τραγούδια όπως το ομότιτλο, το πορωτικό "Looks That Kill", το επιθετικό "Red Hot" και τον ύμνο στην ανεμελιά "Too Young To Fall In Love", που περιλαμβάνονται ως τεκμήρια σε αυτήν τη συλλογή.

Ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι το "Dr. Feelgood”, που είναι το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ της μπάντας, είναι και η «καλύτερη μουσικά» δουλειά της, με την παραγωγάρα του Bob Rock και με τραγούδια σαν το "Kickstart My Heart", το ομότιτλο και το "Same Ol' Situation (S.O.S.)" να μη μοιάζουν αρκετά για να αντιπροσωπεύσουν ένα από τα καλύτερα hard rock άλμπουμ των '80s.

Από το "Girls, Girls, Girls" δεν θα μπορούσε να λείπει ο ομότιτλος ύμνος, αλλά το "Wild Side" λάμπει δια της απουσίας του κι από το "Theater Of Pain" φυσικά και δεν λείπει το "Home Sweet Home", αλλά δεν χώρεσε ολόκληρο "Smoking In The Boys Room".

Σε κάθε περίπτωση, τα δεκατέσσερα παλιότερα τραγούδια που επιλέχθηκαν μπορεί να εστιάζουν κάπως περισσότερο στις πρώτες μέρες της μπάντας, αλλά δίνουν μια καλή εικόνα αναφορικά με το τι αντιπροσωπεύει η μουσική των Motley Crue. Όντας οι μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας και με δεδομένη την ώθηση από την επιτυχία της ταινίας, μάλλον δεν αποτελεί έκπληξη ότι το "The Dirt Soundtrack" αναρριχήθηκε ως το top ten των αμερικάνικων charts.

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για την μουσική αξία των Motley Crue, οι οποίοι στην πραγματικότητα είχαν δυο καλούς (τεχνικά) μουσικούς (τον Lee και τον Mars), έναν ιδιαίτερο τραγουδιστή που είχε όμως άλλα ταλέντα ως performer και κυρίως έναν μουσικό με όραμα και σπάνιο συνθετικό ταλέντο, τον Nikki Sixx. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως ότι επηρέασαν όσο λίγοι την (hard) rock μουσική στα '80s και υποθέτω πως όλοι θα θέλαμε να είχαμε την ευκαιρία να ήμασταν εκεί σε μια από τις εμφανίσεις που έχτισαν τον μύθο τους στις αρχές της εν λόγω δεκαετίας.

Εν τέλει, η εν λόγω κυκλοφορία αποτελεί μια υπενθύμιση πως είχαν περισσότερα αξιόλογα τραγούδια από όσα πολλοί συνεχίζουν να νομίζουν και πως η ιστορία των Motley Crue εκτός από το σεξ και τα ναρκωτικά που τα έχει σε υπερθετικό βαθμό, κυρίως διαθέτει κάμποσο καλό rock μέσα της.