Maybeshewill

Στη μικρή αλλά σταθερά αξιόλογη ορχήστρα του post-rock, οι Maybeshewill ποτέ δεν έπαιξαν πρώτο βιολί. Ακόμα κι όταν το ύφος ήταν στα πάνω του, καλλιτεχνικά ή εμπορικά, η παρέα από το μεγάλο νησί στην καλύτερη βρισκόταν κάπου προς τα πλάγια και πίσω, παίζοντας τις όμορφες μελωδίες της σε όμποε ή σε κοντραμπάσο ή σε κάποιο όχι ιδιαίτερα λαοφιλές όργανο τέλος πάντων. Από τα πρώτα βήματα κάποια χρόνια μετά την αλλαγή της χιλιετίας μέχρι την ανακοίνωση παύσης εργασιών μία δεκαετία αργότερα, το σχήμα ήταν σταθερά παρόν και δημιουργούσε από τις σκιές τα δικά του, ξεχωριστά ηχοτοπία.

Από το άμεσο, βάλε όσα εισαγωγικά θέλεις, ξεκίνημα του "Not For Want Of Trying" ως την ωριμότητα στον αέρα του τότε αποχαιρετιστήριου "Fair Youth", το ταξίδι είχε τα πάνω και τα κάτω του. Στο τέλος της διαδρομής, ωστόσο, η αίσθηση πως η αυλαία έπεσε απότομα ήταν κάτι παραπάνω από σαφής. Το γεγονός ότι η ίδια η μπάντα πατούσε διαρκώς με τα δύο πόδια στη γη, χωρίς μεγάλα λόγια ή πουλώντας κουλτούρα, έκανε τα πάντα καλύτερα και χειρότερα την ίδια στιγμή. Η ανακοίνωση της δισκογραφικής επιστροφής ήρθε σαν ένα μικρό δώρο από το πουθενά. Το ότι ο τρόπος που αυτή γίνεται χτυπάει μία τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο σωστό και το προσγειωμένο δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν.

Οι συνθέσεις κουβαλάνε εκείνες τις γνώριμες, ταξιδιάρικες μυρωδιές. Τα χρώματα τη μία στιγμή λαμποκοπάνε και την επόμενη γίνονται θαμπά. Οι εντάσεις αλλάζουν με χαρακτηριστική φυσικότητα. Η προσοχή που έχει δοθεί στις ενορχηστρώσεις και τη ροή βγάζει μάτια. Στο μπάσιμο του "We've Arrived At The Burning Building" νιώθεις την κάπνα. Στο μονόλογο της "Zarah" ίσως θελήσεις να σηκωθείς από την καρέκλα, να ανοίξεις το παράθυρο και να φωνάξεις. Στο "Invincible Summer" χωρίς να το καταλάβεις θα κλείσεις τα μάτια και θα νιώσεις τον ήλιο να σε χτυπά. Οι κορυφώσεις και το σβήσιμο του "Refuturing" σε συνδυασμό με τη στριφνή γοητεία του "Green Unpleasant Land" είναι αδύνατο να αφήσουν ακόμα και περαστικό ασυγκίνητο.

Αγνοώντας κάθε εμπορικό «πρέπει», το κουιντέτο από το Leicester επανέρχεται στη δράση κάνοντας του κεφαλιού του. Δεν προσπαθεί να μπει σε κουτάκια, ούτε να βάλει με το ζόρι νέα στοιχεία στον ήχο του. Δεν αναπαράγει συνταγές του παρελθόντος, ακόμα κι αν οι βάσεις βρίσκονται εκεί, και (προφανώς) δεν επιχειρεί να ανοιχτεί σε μεγάλα ακροατήρια. Το "No Feeling Is Final" ακούγεται σαν το λογικό επόμενο βήμα από εκεί που τους είχαμε και μας είχαν αφήσει. Το βλέμμα παραμένει καρφωμένο μπροστά, αποδεχόμενο τις αλλαγές, όσο κι αν δεδομένα το μυαλό κάθε τόσο θα γυρίσει προς τα πίσω. Το κλείσιμο των "The Last Hours" και "Tomorrow" είναι οι Maybeshewill στα καλύτερά τους. Όλο καρδιά και ειλικρίνεια.