Maximo Park

To 2005, ο πάταγος του "A Certain Trigger" ανέδειξε το new wave revival των Maxїmo Park. H σκηνή της indie απέκτησε άλλο ένα συγκρότημα, που έδειχνε να ξέρει τί κάνει. Ο παράξενος κύριος Paul Smith έβγαλε το μπόουλερ -σαν εκείνο του Σαρλό- καπέλο του και ανακάτωσε τα ιδρωμένα μαλλιά του, κοιτώντας τους άλλους τέσσερις κουστουμάτους art rockers από το Newcastle. Πώς θα κατάφερναν να σκαρφιστούν έναν άξιο διάδοχο; Πώς θα μπορούσε το κάθε "Our Earthly Pleasures" να μην υστερεί σε σχέση με τον προκάτοχό του;

Η εναρκτήριος τριάδα "Girls Who Play Guitars", "Our Velocity", "Books From Boxes" ξεπερνά κάθε προσδοκία. Τρείς pop wave ύμνοι με φλεγόμενα συνθεσάιζερ, αρρωστημένες κιθάρες, εγωκεντρικά φωνητικά και σαρωτικά ρεφρέν. Τα "Russian Literature", "Karaoke Plays" και "Your Urge" προδίδουν πιο δύσκολες ιδέες, σφραγίδες συναισθηματικής υπερβολής.

Η ανένδοτη αστική ποίηση των στίχων ενίοτε υπερκαλύπτει την κατασταλαγμένη ποιότητα της μουσικής. Το "Nosebleed" αποκαλύπτει ευαισθησία παρελθόντων δεκαετιών και οδηγεί στο απολαυστικά ανούσιο "A Fortnight's Time". Η ώριμη ηπιότητα του "Sunblasted And Set Free" ξεθάβει μια απροσδόκητη αισιοδοξία, ενώ το "Parisian Skies" βυθίζεται, με καταπιεστική στωικότητα, στην κινούμενη άμμο της νοσταλγίας ενός χαδιού.

Η ανισότητα των κομματιών του άλμπουμ είναι οφθαλμαπάτη. Η τάση προς την pop είναι ύπουλα ψεύτικη. Περίτεχνα, η ουσία έχει καλυφθεί από αμυντικούς φλοιούς. Το μελάνι αυτών των χαρισματικών στίχων έχει θολώσει από την υγρασία συγκρατημένων δακρύων. Ο Paul Smith ξαναφοράει το μπόουλερ και χαμογελά, με μάτι που γυαλίζει.