Mastodon

Ας ξεκινήσουμε με αυτό στο οποίο οι περισσότεροι συμφωνούμε: οι Mastodon δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ, τουλάχιστον όχι όσους έχουν ακούσει όλους τους δίσκους τους ουσιαστικά κι όχι επιφανειακά. Από την κυκλοφορία των τριών singles που προηγήθηκαν του "Hushed And Grim" άρχισε να φαίνεται ότι δεν θα απογοητευτούμε ούτε τώρα. Για τους Mastodon αυτό μοιάζει εύκολο. Το δύσκολο είναι - όσο η δισκογραφία σου μεγαλώνει και ξεμακραίνει - να καταφέρνεις να εκπλήσσεις και να ενθουσιάζεις το κοινό σου. Δεν νομίζω ότι πολλοί θα πόνταραν ότι το όγδοο τους άλμπουμ θα ήταν ικανό για τέτοιο. Λοιπόν, μάντεψε ποιοί θα τίναζαν την μπάνκα στον αέρα.

Δεν είναι ότι οι Mastodon χρειάζεται να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους. Το στυλ τους είναι έτσι κι αλλιώς διαχρονικά πλούσιο, τους αρκεί να ανακατεύουν κάθε φόρα τις prog, sludge, alternative, ψυχεδελικές και rock 'n' roll αναλογίες και, voila, το αποτέλεσμα θα ακούγεται αρκούντως φρέσκο. Για να εκπλήσσεις το κοινό σου - ένα υποψιασμένο, περπατημένο κοινό που έχει τον πήχη ψηλά - χρειάζεσαι δύο πράγματα: ψυχή και έμπνευση. Ένα από τα δύο συστατικά αρκεί για να είναι όλοι ικανοποιημένοι. Όταν όμως συνδυάζονται και τα δύο, εκεί το πράγμα ξεφεύγει, εκεί η μουσική γίνεται μια άρρητη εμπειρία, εκεί είναι που κυκλοφορούν οι μεγάλοι δίσκοι. Οι δίσκοι εκείνοι που μας παθιάζουν, μας συνεπαίρνουν, μας διχάζουν ή μας κάνουν να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας.

Κάθε τραγούδι διαθέτει τις ιδέες, τις ανατροπές και τα στοιχεία αυτά που είναι ικανά να σε κάνουν να το αγαπήσεις, ακόμα κι αν θεωρήσεις στην πρώτη ακρόαση ότι «αυτό ίσως αξίζει και skip»

Σε μια φαινομενικά υπέρ-φιλόδοξη κίνηση, το "Hushed And Grim" είναι ένα τεράστιο άλμπουμ 15 τραγουδιών και σχεδόν μιάμισης ώρας - δεν κρύβω πως προσωπικά ίδρωνα και μόνο με τη σκέψη. Εδώ όμως έχουμε ένα απροσδόκητο δεδομένο: ούτε ένα από τα δεκαπέντε τραγούδια δεν είναι κάτι λιγότερο από πολύ καλό. Κάθε τραγούδι διαθέτει τις ιδέες, τις ανατροπές και τα στοιχεία αυτά που είναι ικανά να σε κάνουν να το αγαπήσεις, ακόμα κι αν θεωρήσεις στην πρώτη ακρόαση ότι «αυτό ίσως αξίζει και skip». Μαθηματικά δεν στέκει, και όμως, το "Hushed And Grim" δεν έχει ούτε ένα filler. Πέραν την ίδιας της μουσικής, σε αυτό συντελεί και η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του δίσκου.

Το πρόσωπο του Nick John βρίσκεται στο δέντρο του εξωφύλλου, η παρουσία/απουσία του όμως είναι εμποτισμένη παντού στο άλμπουμ κι είναι η αιτία που το "Hushed And Grim" ακούγεται τόσο λυρικό, βαθύ και πολύχρωμο

Από την πρώτη τριάδα των "Pain With An Anchor", "The Crux" και "Sickle And Peace", γίνεται φανερό ότι το "Hushed And Grim" είναι ένας ιδιαίτερα ψυχικά φορτισμένος και μελαγχολικός σε διαθέσεις δίσκος. Οι Mastodon δεν είναι καινούριοι σε θέματα θλίψης και απώλειας, ο θάνατος όμως του επί χρόνια κολλητού, μέντορα και manager τους Nick John φαίνεται πως τους οδήγησε σε απύθμενα δημιουργικά νερά, σε μια περιοχή όπου η μελαγχολία δεν γίνεται θρήνος αλλά ενόραση, μεταλλική δύναμη, φαντασία, απολογισμός. Το πρόσωπο του Nick John βρίσκεται στο δέντρο του εξωφύλλου, η παρουσία/απουσία του όμως είναι εμποτισμένη παντού στο άλμπουμ κι είναι η αιτία που το "Hushed And Grim" ακούγεται τόσο λυρικό, βαθύ και πολύχρωμο.

Προσπαθώντας να ξετυλίξουμε λίγο το κουβάρι, βλέπουμε ότι το άλμπουμ δεν προσπαθεί να θυμίσει συγκεκριμένα κάποιο από τα προηγούμενα αλλά στέκεται αυθύπαρκτο. Ταυτόχρονα, η δύναμη του βρίσκεται στην ποιότητα των συνθέσεων του και όχι ακριβώς στην όποια καινοτομία. Ο eastern-feel tribal μυστικισμός του "Dagger" ίσως θα μπορούσε να νοηθεί ως πειραματισμός (με την προσθήκη παραδοσιακών κρουστών και sarangi) αλλά, συνολικά, το "Hushed And Grim" δεν είναι νεωτεριστικό για τον ήχο της μπάντας. Είναι όμως ασφυκτικά γεμάτο από πανέξυπνες πινελιές: Έχουμε ξανακούσει americana αναφορές όπως του "The Beast", εκπληκτικά space rock synth solo όπως του "Skeleton Of Splendour", γνήσια Mastodon prog ("Gobbler Of Dregs") ή alt/psych ("Gigantium") έπη. Όμως όλα αυτά ακούγονται super φρέσκα και πρωτόγνωρα, κι ας μην είναι καινοτόμα. Η ψυχή και η έμπνευση που λέγαμε; Σίγουρα ναι, με την εξαιρετική παραγωγή του David Bottrill να παίζει κι αυτή τον ρόλο της.

Οι νοσταλγοί των πιο δυναμικών και γρήγορων στιγμών της μπάντας θα βρουν αυτό που ψάχνουν στα "Pushing The Tides", "Peace And Tranquility" και "Savage Lands", ακροβολισμένοι στο άλμπουμ δυναμίτες που ανάβουν τα αίματα. Από την άλλη, υπάρχουν μελωδικότερα κομμάτια ικανά να σου σκίσουν την ψυχή: το "Skeleton Of Splendour" μοιάζει να αναβιώνει τη δυναμική της classic metal μπαλάντας. Το "Eyes Of Serpents" κουβαλάει μια θολή και φορτισμένη ψυχεδέλεια. Το "Had It All" είναι ένα σπαρακτικό τραγούδι στο οποίο λίγοι θα προσέξουν το French horn, αλλά πολλοί θα μπορέσουν να νιώσουν την ανατριχίλα του ρεφρέν και του solo του Kim Thayil των θεών Soundgarden. Επίσης, πάντα λέμε, μην κρίνετε δίσκους από τα singles: το "Teardrinker" έμοιαζε σαν ένα περίεργο για την μπάντα ροκάκι, στη ροή του άλμπουμ είναι η χιτάρα που δίνει τη μεγάλη ανάσα. Όλες οι παραπάνω αναφορές δεν είναι αναφορές σε highlights. Κάθε ακρόαση με κάνει να ξεχωρίζω και κάτι άλλο, αν και πάντα, απολύτως κάθε φορά, το "More Than I Could Chew" είναι συγκλονιστικό και με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι απλώς το τραγούδι της χρονιάς, αλλά και ενδεικτικό του πόσο τέλειο μπορεί να είναι το heavy metal εν έτει 2021.

Τα περί απόδοσης των μελών μιας μπάντας είναι μάλλον περιττά, όταν το υλικό είναι τόσο φλογισμένο. Ως γνωστόν, οι Mastodon διαθέτουν τρεις πολύ καλούς τραγουδιστές, κατάλληλους να αλλάζουν ηχοχρώματα στη μουσική. Μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι το "Hushed And Grim" θα μπορούσε να έχει περισσότερα φωνητικά απο τον Brent, αφού ο Troy κι ο Brann κάνουν την κυρίως δουλειά. Από την άλλη όμως, αισθάνομαι ότι περιέχει τις καλύτερες συνολικά φωνητικές γραμμές που έχουμε ακούσει σε δίσκο Mastodon. Εδώ λάμπει το φωνητικό αστέρι του Brann, περισσότερο ακόμα και από το πάντα σπουδαίο (και στοιχείο που ενώνει την μπάντα με το μακρινό παρελθόν της) drumming του. Τέλος, τα σόλο: μια χούφτα από εξαιρετικά solo (αγαπημένο μου αυτό του "The Crux") και συνολικά εξόχως πλούσια και ώριμη κιθαριστική δουλειά από Brent και Bill.

Οι Mastodon - σε προχωρημένο σημείο της πορείας τους - δεν συμβίβασαν τις ανάγκες τους, δεν νέρωσαν την έμπνευση τους, είχαν στην τελική την αυτοπεποίθηση να προχωρήσουν σε μια τέτοια κίνηση υπεροχής

Το μόνο «ελάττωμα»-πεδίο συζήτησης για το "Hushed And Grim" παραμένει η διάρκεια του. Είναι γεγονός ότι οι Mastodon «έχασαν την ευκαιρία» να κυκλοφορήσουν δύο δισκάρες στη σειρά ή να επιλέξουν σφιχτά 7-9 τραγούδια και να βγάλουν έναν από τους πολύ κορυφαίους δίσκους της καριέρας τους. Ίσως όμως η ιστορία γράψει το "Hushed And Grim" γι αυτήν ακριβώς του την «υπερβολή», για το γεγονός ότι οι Mastodon - σε προχωρημένο σημείο της πορείας τους - δεν συμβίβασαν τις ανάγκες τους, δεν νέρωσαν την έμπνευση τους, είχαν στην τελική την αυτοπεποίθηση να προχωρήσουν σε μια τέτοια κίνηση υπεροχής. Επιπροσθέτως, να πω ότι το άλμπουμ ακούγεται υπέροχα και σπασμένο σε θεματικές ενότητες, αν μια ολοκληρωμένη ακρόαση δεν είναι επιθυμητή ή εφικτή. Κανένα τραγούδι δεν είναι ελλιπές και κανένα δεν περισσεύει.

Με το τσέλο, τη βιόλα και το βιολί να γράφουν το φινάλε του "Gigantium", ένα μεγάλο ταξίδι έχει φτάσει στο τέλος του. Διότι, το "Hushed And Grim" είναι ακριβώς αυτό, ένα επικό metal/rock οδοιπορικό στη θλίψη, στην ανθρώπινη ψυχή και στις αντανακλάσεις των εμπειριών μας. Αποτελεί επίσης ακόμα ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα μιας εξαιρετικής μπάντας που - σιωπηλή και βλοσυρή - αρνείται να τιθασεύσει τις δυνατότητες της, παρά συνεχίζει να γράφει ιστορία μέσω του ταλέντου, της φιλίας και της αλήθειας της μουσικής που μπορεί να γεννήσει. Ακόμα κι αν καταλήγει να είναι περισσότερο καίριο κι επίκαιρο απ' όσο «θα του έπρεπε», το "Hushed And Grim" είναι χωρίς αμφιβολία ένα πολύ σπουδαίο άλμπουμ.

Spotify