LaColpa

Αμφιλεγόμενη ή όχι, υπάρχει η άποψη πως το sludge metal έχει εν πολλοίς κλείσει τον κύκλο του και διατηρείται στην ζωή με σποραδικές εκλάμψεις από κάποιες πιο χαρισματικές ή/και πιο καλλιτεχνικές μπάντες. Το τρίτο άλμπουμ των Ιταλών LaColpa ξεκινάει με το 11λεπτο "Our Vast Loneliness" και για τα δύο πρώτα λεπτά κυριαρχεί μια οικεία, αργόσυρτη post απειλή. Μόλις δύο λεπτά μετά όμως, όταν έρχεται το πρώτο ξέσπασμα, ξέρεις ήδη πως εδώ δεν έχουμε άλλη μια sludge metal μπάντα αλλά μια χαρισματική εξαίρεση.

Η μουσική των LaColpa αναδεικνύεται μέσα από το noise στοιχείο που επικαλύπτει τα επίπονα sludge ηχοτοπία. Ας γίνει εδώ κατανοητό πως δεν είναι δύσκολο να παράγεις θόρυβο, είναι όμως πολύ δύσκολο να τον κάνεις μέρος του ύφους και να τον μετατρέψεις σε ηχόχρωμα. Αυτό ακριβώς επιτυγχάνει αυτό εδώ το γκρουπ με πολύ πειστικό και σταθερό τρόπο. Το noise/drone στοιχείο απλώνεται κατά μήκος των συνθέσεων, σχεδόν σαν λευκός θόρυβος, και κάνει τα πάντα να ακούγονται πιο μαύρα, πιο αγωνιώδη και χαοτικά. Ακόμα κι αν στο προαναφερθέν "Our Vast Loneliness" μια επίμονη κιθαριστική μελωδία προσπαθεί να κυριαρχήσει στο δεύτερο μέρος του track.

Τα ελαφρώς πιο σύντομα "Lords Of Nothingness" και "Nothing Is True" θυμίζουν ότι πρώτο μέλημα του γκρουπ μοιάζει να είναι το αφόρητο heaviness του sludge/doom. Το πρώτο όμως έχει αρκετή θεατρικότητα και το δεύτερο αρκετά πειραματικά στοιχεία για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια: οι LaColpa είναι ένα πολύ εκλεκτικό σχήμα που καταφέρνει να κατακερματίσει διάφορα στυλ κάτω από την ηχητική τους γροθιά. Όπως ένα είδωλο διαλύεται σε μοναχικά μέρη όταν σπάσει ο καθρέφτης.

Εκεί όμως που λάμπει όλο αυτό το μουσικό κατασκεύασμα είναι στο 11λεπτο "Where God Lives" που κλείνει το άλμπουμ. Εκεί που το φάντασμα των Ved Buens Ende σέρνεται κάτω από τις νότες και οι δυσαρμονίες της κιθάρας χτίζουν ένα υπέροχα φριχτό blackened sludge αγρίμι που χιμάει με τρόπο σχεδόν φιλοσοφικό. Η μουσική των LaColpa μοιάζει να επιτίθεται πρωτίστως στον ίδιο της τον εαυτό, ένα τυφλό, λυσσασμένο κατασκεύασμα που βλέπει τον κόσμο με περιφρόνηση και μηδενισμό. Όπως από κάτω, υπάρχει ψυχή. Άκου με προσοχή τα θολά περιγράμματα των απόκοσμων, σκισμένων φωνητικών. Κάτω από τον θόρυβο, την βαρύτητα, την δυσαρμονία, κάτι προσπαθεί να λάμψει. Ακόμα και με την απουσία φωτός.

Τα 35 λεπτά του "In Absentia Lucis" είναι καλλιτεχνικά πλήρη. Το άλμπουμ αυτό δεν περιέχει μουσική για εύκολη κατανάλωση ή για πρόχειρες «αναγνώσεις» αλλά, αντιθέτως, στέκει ως ένα πολιστιλιστικό πειραματικό sludge άλμπουμ που έχει πολλά να πει - ας πούμε όσοι γουστάρουν Sun Of Nothing ή Thou έχουν τα εφόδια για να καταλάβουν τί συμβαίνει εδώ. Αν και το πράγμα είναι ακόμα πιο αινιγματικό, παράξενο σαν τους πιανιστικούς απόηχους που κλείνουν το άλμπουμ. Αν ο καθρέφτης σπάσει, είναι αδύνατον να τον κολλήσεις ξανά.

Bandcamp