Kvelertak

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Οι Kvelertak είχαν και έχουν όλους τους σωστούς λόγους για να σηκώσουν ντόρο γύρω από το όνομά τους. Προσοχή παρακαλώ. Δεν λέω ότι υπάρχει περίπτωση, στο παρόν σύμπαν ή σε κάποιο εναλλακτικό, να γίνουν ποτέ κύρια ατραξιόν. Η πρότασή τους πάντα περιλάμβανε ένα κάτι που μπορούσε να στείλει τα μεγάλα ακροατήρια για αυτανάφλεξη, κι εκείνοι από την αρχή το φορούσαν παράσημο. Την ίδια στιγμή, ο ήχος τους είναι γνήσια ξεχωριστός και μπορεί να λειτουργήσει ως κοινός τόπος για ακροατές από ένα σκασμό διαφορετικά υπόβαθρα.

Παίζουν σκληρά. Παίζουν φασαριόζικα. Μπορούν να αλλάξουν από μεταλλικά κοψίματα σε κλοτσοπατινάδα κι από ροκάδικες μελωδίες σε σιδηροδρομικά περάσματα μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν καθαρίζουν τα φωνητικά παρά ελάχιστα. Η μεγαλοπρεπέστατη σφαλιάρα του ντεμπούτου ήταν, χωρίς ίχνος υπερβολής, ένα από τα δυνατότερα «γεια σας, ήρθαμε» της περασμένης δεκαετίας. Κι αν έκανε κάποιους από εμάς να ελπίσουμε ότι μπορούσε να γίνει η αρχή για να κερδηθεί το mainstream, έστω για λίγο, μην παρεξηγείτε. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το έχουμε πάρει πλέον απόφαση.

Στην πέμπτη της δουλειά, η τρελοπαρέα των Νορβηγών κάνει αυτό που ξέρει να κάνει, και το κάνει αλάνθαστα. Λίγα χτυπήματα μόνο αρκούν για να εξαφανίσουν κάθε αμφιβολία. Το στιλιστικό μπαστάρδεμα παραμένει ιδιαίτερο κι αναγνωρίσιμο όσο ελάχιστα. Η οχτάλεπτη εκδοχή του "Krøterveg Te Helvete" δίνει τον τόνο. Πριν προλάβουν να ηρεμίσουν τα πνεύματα, το "Fedrekult" σκάει σαν κύμα δροσιάς. Ασταμάτητα γεμίσματα, τσαμπουκάς, ριφφάρες, κραυγές, μυρωδιά από αλκοόλ, ugh, γλέντι κανονικό. Τα έχουν ξανακάνει; Σαφέστατα! Λέει κάτι αυτό; Προφανώς και όχι!

Ναι εντάξει, εσείς εκεί πίσω που μουρμουράτε, έχετε τα δίκια σας. Οι γελοιωδώς άψογες ισορροπίες των πρώτων δύο άλμπουμ έχουν δώσει τη θέση τους σε μία πιο προσγειωμένη αισθητική, ενώ αντίστοιχα η παραγωγή έχει εγκαταλείψει τη βρωμιά για χάρη ενός πιο γυαλισμένου αποτελέσματος. Δείξτε μου όμως σε ποιον κόσμο θα μπορούσαν το "Motsols", το "Dogeniktens Kvad" ή το ομώνυμο άσμα πραγματικά να περάσουν ως τραγούδια της σειράς, και θα σας δείξω έναν κόσμο με ωραιότερα γούστα από τον δικό μας. Κι αυτό χωρίς καν να μπει στο παιχνίδι ο παράγοντας της έκπληξης.

Το "Endling" ξεχειλίζει προσωπικότητα, νεύρο και στιγμές ικανές να κερδίσουν ακόμα και τους πιο γεροπαράξενους. Κοιτάζει με σεβασμό το παρελθόν, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό. Αφήνει μία hard rock γεύση, διατηρώντας άθικτη την ταυτότητα των δημιουργών του. Είναι άμεσο, αλλά όχι εμπορικό με τον τρόπο που θα ήθελε η μεγάλη μηχανή. Δεν έχει καν εκλεκτό προσκεκλημένο, όπως το "Splid". Για όλες τις ψύχραιμες τοποθετήσεις και τις σε βάθος αναλύσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι τα κομμάτια θα σκίζουν ζωντανά. Κλασικοί αγαπημένοι Kvelertak, σα να λέμε.