Karma To Burn

Tί είναι αυτό που καθιστά μια επανασύνδεση πετυχημένη; Το οικονομικό; Το κοινό προσέλευσης στα reunion shows; Το πόσο διάστημα μεσολάβησε από τη διάλυση και μετά ή μήπως ο πρώτος δίσκος μετά τη νεκρανάσταση; Ερωτήματα που μπορεί να ακούγονται λογικά, αλλά που στην περίπτωση των Karma To Burn σκοντάφτουν πάνω στον τοίχο της μοναδικότητάς τους. Αλήθεια, πόσες μπάντες γνωρίζουμε που η διάρκεια μέχρι την επανασύνδεσή τους ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της πρώτης τους ζωής; Κι αλήθεια, πόσες μπάντες αρέσκονται στις οργανικές συνθέσεις την ίδια ώρα που αυτές είναι κομμένες και ραμμένες για φωνητικά;

Εκεί όμως που βγάζω το καπέλο στους Karma To Burn, είναι πως μέσα από το όλο παράδοξο της μουσικής τους υπόστασης, όχι μόνο επιβίωσαν αλλά έκαναν και όνομα. Μεγάλη μαγκιά, κι ακόμα μεγαλύτερη πως έχουν ποικίλους τρόπους να αποδεικνύουν το πόσο μουσικαράδες είναι. Πώς; Με το να παίζουν ζωντανά σα να μην υπάρχει αύριο, είτε εμφανίζονται στο μεγαλύτερο live club της Αμερικής, είτε στη μικρότερη αυτοσχέδια μουσική σκηνή προαστίου της Πράγας. Πρώτο κανονάκι.

Με το να φέρνουν στο studio να τραγουδήσουν μελωδίες τους δύο φαινομενικά ασφαλείς επιλογές, όπου η μεν πρώτη ακούει στο όνομα Daniel Davies (Year Long Disaster) και η δεύτερη στο John Garcia (Kyuss, Hermano, Unida), την ίδια ώρα που η παραγωγή του δίσκου είναι δια χειρός Scott Reeder. Ναι, τα "Waiting On The Western World" και "Two Times" αντίστοιχα, θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν διαχρονικοί «ύμνοι»σε κάποιον από τους δίσκους των Year Long Disaster & Kyuss. Κανονάκι δεύτερο.

Θες και το καλύτερο; Τα "43" και "45" που είναι τα καινούργια σημεία αναφοράς των Karma To Burn, δεν πατάνε πάνω σε φωνητικά. Τσίμπα κι ένα τρίτο κανονάκι τώρα κι άσε τους άλλους να αγωνιούν για την τιμιότητα της επανασύνδεσής τους. Το "Appalachian Incantation" είναι ο ορισμός της -κατά τα άλλα μισητής- έκφρασης «Σα να μην πέρασε μια μέρα», αλλά λίγο τους νοιάζει. Όπως το ίδιο κι ακόμα λιγότερο νοιάζει και μένα που δεν το χαρακτήρισα ως «Eπιλογή Μήνα», για το λόγο του ότι κάποιες, λίγες μπάντες είναι η αλήθεια, δε χωράνε όχι μόνο σε νούμερα, αλλά ούτε και σε χαρακτηρισμούς. Larger than life; Ω, ναι...