Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
Ένα μεγάλο «γιατί» πλανάται στον αέρα. Καταλαβαίνω τη διάθεση πειραματισμού κάποιου καλλιτέχνη, την όρεξη να εξερευνήσει καινούργια μουσικά μονοπάτια, όταν νιώθει περιορισμένος από το συγκρότημά του. Αλλά όχι έτσι ρε Julian, μας σκότωσες.
Να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα από την αρχή. Δηλώνω φαν των Strokes. Πρόκειται για μία από τις επιδραστικότερες μπάντες των 00s, που κατάφεραν και έφεραν το indie πάλι «στη μόδα», αν και με τη δισκογραφική τους νέκρα τα τελευταία χρόνια με έχουν απογοητεύσει πλήρως. Το θέμα όμως είναι άλλο, ποια σατανική δύναμη ώθησε τον frontman τους να κυκλοφορήσει αυτό το δίσκο; Έχασε κάποιο στοίχημα; Χρώσταγε λεφτά; Ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μία από τις πιο βαρετές και άνευρες κυκλοφορίες της χρονιάς. Και επειδή είναι αυτός που είναι, είναι και μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις της.
Στα του δίσκου λοιπόν. 8 κομμάτια. Βυθισμένα όλα σε μια 80'ς ρετρό αισθητική. Όχι πως δεν ξέραμε πως ο Casablancas ήταν vintage τσουτσέκι, απλά σα να το παράκανε. Πολλά πλήκτρα, σε σημεία που απλά φαίνεται να κουράζουν. Σαν την ενοχλητική εισαγωγή του "Out Of The Blue" που στη συνέχειά του ακούγεται σαν ένα κακογραμμένο folk τραγούδι, στο οποίο οι μουσικοί απλά αποφάσισαν να βυσματώσουν τα όργανά τους. Κομμάτια σαν το "Ludlow St.", "4 Chords Of The Apocalupse" και το "Glass" απλά δείχνουν πόσο πραγματικά μονότονη είναι η φωνή του Julian Casablancas. Μονοτονία την οποία γούσταρα σε όλες τις δουλειές των Strokes. Εδώ απλά φαίνεται πως χωρίς τους κιθαριστικούς διαλόγους που γέμιζαν τα τραγούδια της μπάντας, τα κομμάτια φαίνονται εξαιρετικά άνοστα.
Ας του δώσουμε όμως τα μπόνους του. Το "Left & Right In The Dark", παρόλο που έχει αυτό το καρναβαλίστικο intro, το αγαπάμε. Το γεμισματάκι από πίσω από τα κουπλέ έχει μπει πανέμορφα, και γενικά βγάζει εκείνο το ρετρό feeling, αλλά το πολύ καλό, όχι το προσποιητό. Highlight αποτελεί και το "Tourist". Σκοτεινότατη εισαγωγή. Μιας που είναι τόσο διαφορετικό από όλα τα αλλά κομμάτια, νόμιζα πως είχε τελειώσει το CD, και αντιθέτως είναι το καλύτερο κομμάτι αυτού.
Γενικά όμως φίλε αναγνώστη, 2 στα 8 δεν είναι καλό σκορ, και Casablancas μάλλον μετεξεταστέος μένει. Κόπηκε. Στους Strokes του τώρα. Άντε.
Να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα από την αρχή. Δηλώνω φαν των Strokes. Πρόκειται για μία από τις επιδραστικότερες μπάντες των 00s, που κατάφεραν και έφεραν το indie πάλι «στη μόδα», αν και με τη δισκογραφική τους νέκρα τα τελευταία χρόνια με έχουν απογοητεύσει πλήρως. Το θέμα όμως είναι άλλο, ποια σατανική δύναμη ώθησε τον frontman τους να κυκλοφορήσει αυτό το δίσκο; Έχασε κάποιο στοίχημα; Χρώσταγε λεφτά; Ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μία από τις πιο βαρετές και άνευρες κυκλοφορίες της χρονιάς. Και επειδή είναι αυτός που είναι, είναι και μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις της.
Στα του δίσκου λοιπόν. 8 κομμάτια. Βυθισμένα όλα σε μια 80'ς ρετρό αισθητική. Όχι πως δεν ξέραμε πως ο Casablancas ήταν vintage τσουτσέκι, απλά σα να το παράκανε. Πολλά πλήκτρα, σε σημεία που απλά φαίνεται να κουράζουν. Σαν την ενοχλητική εισαγωγή του "Out Of The Blue" που στη συνέχειά του ακούγεται σαν ένα κακογραμμένο folk τραγούδι, στο οποίο οι μουσικοί απλά αποφάσισαν να βυσματώσουν τα όργανά τους. Κομμάτια σαν το "Ludlow St.", "4 Chords Of The Apocalupse" και το "Glass" απλά δείχνουν πόσο πραγματικά μονότονη είναι η φωνή του Julian Casablancas. Μονοτονία την οποία γούσταρα σε όλες τις δουλειές των Strokes. Εδώ απλά φαίνεται πως χωρίς τους κιθαριστικούς διαλόγους που γέμιζαν τα τραγούδια της μπάντας, τα κομμάτια φαίνονται εξαιρετικά άνοστα.
Ας του δώσουμε όμως τα μπόνους του. Το "Left & Right In The Dark", παρόλο που έχει αυτό το καρναβαλίστικο intro, το αγαπάμε. Το γεμισματάκι από πίσω από τα κουπλέ έχει μπει πανέμορφα, και γενικά βγάζει εκείνο το ρετρό feeling, αλλά το πολύ καλό, όχι το προσποιητό. Highlight αποτελεί και το "Tourist". Σκοτεινότατη εισαγωγή. Μιας που είναι τόσο διαφορετικό από όλα τα αλλά κομμάτια, νόμιζα πως είχε τελειώσει το CD, και αντιθέτως είναι το καλύτερο κομμάτι αυτού.
Γενικά όμως φίλε αναγνώστη, 2 στα 8 δεν είναι καλό σκορ, και Casablancas μάλλον μετεξεταστέος μένει. Κόπηκε. Στους Strokes του τώρα. Άντε.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
